Η κουλτούρα της ήττας

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου, Athens Voice

Δεν θέλω να σας το χαλάσω, φοβούμαι όμως ότι οι δημοσκοπήσεις μάς προειδοποιούν και για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο απλό και πιο μεγάλο από μια ενδεχόμενη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν με γελούν τα μάτια μου, από το συγκεκριμένο πολιτικό μείγμα που συγκροτήθηκε εξ ολοκλήρου από νευρώνες φθόνου και επιθηλιακά κύτταρα επιθετικότητας, λείπει παντελώς η λεγόμενη «κουλτούρα της ήττας». Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατασκευασμένος από τα ανώριμα ψυχικά υλικά της παντοδυναμίας και της επιθυμιοκρατίας, πολύ δύσκολα θα διαχειριστεί μια πιθανή πολιτική αποτυχία. (Όσοι είδαν τη μιλιταριστικού χαρακτήρα κουστωδία που πλαισίωσε τον Τσίπρα στη συγκέντρωση του ΟΧΙ, θα καταλάβουν. Όσοι θυμούνται τον επιχείλιο έρπητα και ξέρουν ότι η σωματοποίηση του άγχους συμβαίνει συνήθως σε ανθρώπους με μικρό ψυχικό χώρο, θα καταλάβουν κι αυτοί.) Αν δεν ήταν κόμμα εξουσίας και μεγάλο κοινωνικό σύνολο, αν δεν ήταν ένας από τους βασικούς εταίρους της ελληνικής δημοκρατίας, θα έλεγα, κομμάτια να γίνει και μικρό το κακό. Κι όμως, η ελληνική Αριστερά, από την οποία ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή του, έχει εντρυφήσει στην κουλτούρα της ήττας, την έχει ενσωματώσει, την έχει κάνει δομικό υλικό της, παράγοντας άλλοτε θηριώδη μεγέθη όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Στρατής Τσίρκας και ο Νίκος Πουλαντζάς κι άλλοτε ψευδοπροφήτες και τέρατα όπως η τότε ΟΠΛΑ και τα σημερινά της απόνερα. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για να γίνει το πρώτο λείπει εντελώς το νιονιό. Για να γίνει το δεύτερο λείπουν οι καβάντζες.

Τα (μέχρι στιγμής) ψωραλέα δημοσκοπικά στοιχεία του κόμματος του Λαφαζάνη σε συνδυασμό με τη (μέχρι στιγμής) δημοσκοπική κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύουν τους φόβους μου: Τι θα συμβεί αν η χιονοστιβάδα της ήττας παρασύρει αυτούς τους ανέμελους σκιέρ της συμφοράς; Πώς θα συμπεριφερθούν κοινοβουλευτικά; Πώς θα το διαχειριστούν κατά μονάς; Πού θα στεγάσουν το μιλιταριστικό τους πυρήνα και τα πολλαπλά τους κατάγματα;

Κι ύστερα ήρθαν τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου με τον Μαίανδρο στο κόκαλο και το φλασκί στο σβέρκο. (Όχι, όχι αυτό δεν είναι κονιάκ, δεν είναι μπράντι, δεν είναι γυαλί να το ζεστάνεις στη χούφτα σου.)