Ανίερη συμμαχία

 Του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή

Πρώτος το ξεκαθάρισε ο Νίκος Παππάς, στη συνέχεια το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός: μετεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και μόνον με αυτούς. Αυτό δηλαδή που ακουγόταν ως αδιανόητο ή ακόμα και εξωφρενικό στα αυτιά ορισμένων σκεπτόμενων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στη μακρινή, αθώα (με τα σημερινά μάτια) προ 25ης Ιανουαρίου εποχής, σήμερα όχι μόνον παρουσιάζεται από την Κουμουνδούρου ως αυτονόητο και δεδομένο αλλά ακόμα και επιβεβλημένο. Ως προς τον ρεαλισμό αυτής της διακήρυξης «αιώνιας φιλίας» με τους ΑΝΕΛ ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Οι ΑΝΕΛ ενδέχεται να μην έχουν τη δύναμη που είχαν τον Ιανουάριο, ίσως δυσκολευτούν ακόμα και να μπουν στη Βουλή, συνεπώς δεν θα είναι τόσο εύκολος ο σχηματισμός κυβέρνησης. Αλλά ακόμα κι αν επαναληφθεί το ίδιο έργο, η συνέχεια θα είναι εξαιρετικά δυσχερής υπό τη σκιά του νέου μνημονίου. Το δόγμα «Μόνο με τους ΑΝΕΛ» μάλλον εμπίπτει στο πνεύμα μιας προεκλογικής ρητορικής κι ενός τακτικισμού από αυτούς που μας έχει συνηθίσει τόσους μήνες ο κ. Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του. Μπορεί δηλαδή και να είναι κάτι κούφιο που δεν θα έχει θέση στο μετεκλογικό τοπίο όπως αυτό διαμορφωθεί μετά τις επικείμενες εκλογές. Το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί λοιπόν αλλά σε αυτό που αναφέραμε στην αρχή: στο ότι το αδιανόητο προ 25ης Ιανουαρίου, μια ανίερη δηλαδή συμμαχία ανάμεσα σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς και σε ένα άλλο της λαϊκιστικής, ακόμα και άκρας, δεξιάς παρουσιάζεται πλέον ως μονόδρομος.

Εστω και σε συμβολικό, ρητορικό επίπεδο, κλωτσάει αυτός ο αβασάνιστος, εξοργιστικός αμοραλισμός από μια παράταξη που επιμένει να διεκδικεί τον ιδεολογικό ριζοσπαστισμό και το «ηθικό πλεονέκτημα». Ποιος «συμβολικό επίπεδο» όμως; Η ανίερη αυτή συμμαχία πραγματώθηκε, δεν έμεινε στα λόγια, σχημάτισε κυβέρνηση με διαδικασίες όχι μόνον συνοπτικές αλλά εξπρές, ήδη από τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Ιανουαρίου, κι έφερε τη χώρα στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα.

Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον κατάπιαν αμάσητη αυτή τη συμμαχία (επικαλέστηκαν τη «ρεαλπολιτίκ» που τόσο απεχθάνονται κατά τα άλλα), ορισμένοι μάλιστα την επιδοκίμασαν με παράλογους έως και γελοίους ισχυρισμούς («Οι ΑΝΕΛ είναι κεντροδεξιά», «Το Ποτάμι είναι οι πραγματικοί φασίστες» κ.ο.κ.) ή απλώς θύμισαν, κατά την προσφιλή ελληνική συνήθεια, ότι «τα ίδια έκαναν και οι άλλοι» (συνεργασία των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ με τον ΛΑΟΣ το 2012). Ως προς το τελευταίο όμως, δεν είναι υποκρισία, και εν τέλει ντροπή, να λέει κάτι τέτοιο ένας ψηφοφόρος της Αριστεράς, η οποία υποτίθεται ότι έχει πάντοτε το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», σε αντίθεση με την «επάρατο Δεξιά» και το «βρώμικο ΠΑΣΟΚ»;

Το μόνο σίγουρο είναι πως στις εκλογές που έρχονται, όσοι ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν πλέον καμία άγνοια, δικαιολογία: γνωρίζουν πλέον άριστα πως θα υποστηρίξουν μια Αριστερά που αποθεώνει τη συμμαχία με τη λαϊκιστική δεξιά, τελεία και παύλα. Αν θέλουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους καλώς, αλλά το παραμύθι έλαβε τέλος. Οπως τελείωσε (επιτέλους) και το όποιο «ηθικό πλεονέκτημα» της ελληνικής Αριστεράς.