Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν μνημονιακό κόμμα: Μια (οφθαλμ)απάτη

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr
Όσοι άκουσαν το διάγγελμα του κ. Τσίπρα προχθές το βράδυ ίσως να ένιωσαν όπως ο γράφων: Αν δεν γνωρίζαμε ότι ο πρωθυπουργός λέγεται Αλέξης Τσίπρας, ίσως να μας έλεγε ότι ονομάζεται αλλιώς. Φυσικά οι πολιτικοί, όπως και εμείς οι υπόλοιποι, λένε ψέματα στην ζωή τους. Αλλά σπάνια στα 41 χρόνια ύπαρξης της ελληνικής δημοκρατίας, ένας πολιτικός έχει παρουσιάσει, με τέτοιο ωμό κυνισμό και σύστημα, παραβιασμένες υποσχέσεις σαν εν μέρει εκπληρωμένες και απανωτές ήττες σαν, μερικές έστω, επιτυχίες. Από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης απέμεινε η επαναπρόσληψη των καθαριστριών και οι αναθεωρημένες 100 δόσεις. Από την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, ο ILO και από την αύξηση των συντάξεων, η μη άμεση κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος. Από την διαγραφή του χρέους, τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα και από την κατάργηση της φοροεπιδρομής, η έντασή της. Από την «Ευρώπη που αλλάζει», η «Ευρώπη» σκέτο. Διότι φυσικά η Ευρώπη δεν αλλάζει επειδή το επιθυμεί ένας λαός, που αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, με ιδέες της δεκαετίας του '70. Ο Ορέστης Καλογήρου, καθηγητής στο ΑΠΘ, έγραψε χθες στο facebook ότι του πρότειναν (αρμοδίως; αναρμοδίως;) να είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, διότι ψάχνουν «μνημονιακούς» υποψήφιους. Φυσικά, αρνήθηκε.
Αλλά και μόνο το θέαμα ενός ΣΥΡΙΖΑ με υποψήφιους που θα ευαγγελίζονται έναν κόσμο που δεν πιστεύει, θα σηματοδοτήσουν μια προεκλογική εκστρατεία ενός πολιτικού τραβεστί. Ίσως θα πρέπει να κατανοήσουν οι επιτελείς του κ. Τσίπρα ότι δεν αρκεί η προσωπική δημοφιλία για να κερδίζεις στην πολιτική: Χρειάζεται και κατιτίς μέσα ή, τουλάχιστον, γύρω από το «κιβώτιο», για να παραφράσουμε τον Άρη Αλεξάνδρου. Το ότι το κιβώτιο ήταν άδειο αποδείχθηκε τους προηγούμενους μήνες. Ασφαλώς, ακόμα και την εποχή που όλα ταξιδεύουν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι το 1949, χρειάζεται να περάσει κάποιος χρόνος για να το αντιληφθούν αυτό όσοι αγωνίζονται για την σωτηρία του (άδειου) κιβωτίου. Αν δεν μπορούν ωστόσο να πουν την αλήθεια –και δεν μπορούν– ας προσέξουν τηρώντας κάποια προσχήματα. Διότι κινδυνεύουν να εξευτελιστούν για δεύτερη φορά μαζί με εκείνους που θα τους αναδείξουν στην εξουσία.