Το «άστρο» των καταλήψεων

 Του Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν «άστρο» στη ζωή τους. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας απ’ αυτούς. Χωρίς κάποιες ικανότητες και χωρίς «άστρο» δεν θα μπορούσε να φτάσει από ηγέτης ενός ακραίου 3% να γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι γόνος κάποιας δυναστείας, δεν τέλειωσε κάποιο προνομιακό σχολείο, ό,τι έκτισε το έκτισε μόνος του. Το πρόβλημα είναι ότι το «άστρο» σε πάει μέχρι ένα σημείο και δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη εμπειριών, γνώσεων για το διεθνές περιβάλλον και ευθυκρισίας. Ο κ. Τσίπρας έγινε με το σπαθί του, αλλά και χάρη στην κατάρρευση του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου, πολύ νέος πρωθυπουργός. Η Ιστορία, όμως, του επεφύλαξε έναν άχαρο ρόλο. Είναι ελάχιστοι οι ηγέτες της νεότερης Ελλάδας οι οποίοι εκλήθησαν να χειρισθούν μία τόσο κρίσιμη συγκυρία σαν τη σημερινή. Ηταν όλοι άνθρωποι ψημένοι, μεστοί, έτοιμοι για τον ρόλο. Είχαν ζήσει πολέμους, κατοχές, επαναστάσεις, φτώχεια. Ακόμη και αν δεν είχαν τις γνώσεις, διέθεταν τα βιώματα και το ένστικτο που γεννούν. Ο κ. Τσίπρας πέρασε όλα του τα χρόνια σε ένα συνδικαλιστικό και κομματικό περιβάλλον. Από το 2012 έως σήμερα έδειξε μία εντυπωσιακή αυτοβελτίωση, που ήταν αποτέλεσμα ταξιδιών, συνομιλιών με σημαντικούς ανθρώπους, νέων εμπειριών. Φοβάμαι, όμως, ότι ούτε ο χρόνος έφτανε για να ψηθεί αρκετά ούτε οι εθνικές μας περιστάσεις αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω «αναγκαστικό φροντιστήριο». Ο τρόπος που χειρίσθηκε τους έξω κατά την αντιπολίτευση αλλά και τώρα που είναι πρωθυπουργός ξεπατικώνει ελαφρώς τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν η γενιά του και ο ίδιος στο σχολείο, στο Πολυτεχνείο, στην κινηματική του πολιτική δραστηριότητα. Βασικό εργαλείο ήταν η έννοια της «κατάληψης». Αν κάτι δεν τους άρεσε έκαναν μια κατάληψη και το πετύχαιναν.
Οποιος στεκόταν απέναντί τους ήταν μέλος ενός απροσδιόριστου μαύρου μετώπου, που γινόταν στόχος λοιδοριών και επιθέσεων. Κάθε έννοια θεσμικής τάξης ήταν αντικείμενο περίγελου. Οι φοιτητές έμπαιναν μέσα, διέκοπταν το μάθημα ή τη Σύγκλητο, έλεγαν ό,τι ήθελαν και τους «ταγούς» αίφνης περιέλουζε κρύος ιδρώτας. Το ψοφοδεές ελληνικό κατεστημένο, πρυτανικό, πολιτικό, επιχειρηματικό είχε κάνει, άλλωστε, μια ιδιότυπη συμφωνία. Εκείνο λειτουργούσε ανεπαρκώς, με φαυλότητα και ενίοτε διεφθαρμένες πρακτικές. Σαν αντάλλαγμα έκανε τα στραβά μάτια στη βία, το μπάχαλο, σε όλα. Ακόμη και τα μαθήματα τα περνούσες «στη ζούλα» αν ήσουν κομμάτι του μπλοκ της ακραίας διαμαρτυρίας.
Η μέθοδος της κατάληψης δεν λειτουργεί ως εργαλείο διεθνούς πολιτικής. Οχι ότι οι Ευρωπαίοι «ταγοί» δεν είναι και αυτοί φαύλοι ή διεφθαρμένοι. Εχουν, όμως, μερικούς στοιχειώδεις κανόνες που απαιτούν να ακολουθούν όλοι για να μη γίνει το μαγαζί μπάχαλο. Φοβούνται ότι αν υποχωρήσουν στην ελληνική «κατάληψη» στην Ευρωζώνη θα ακολουθήσουν και άλλοι που θα θέλουν να κάνουν το ίδιο, στην Ισπανία, στην Ιταλία κ.α. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα... στραβά μάτια, να μας βάλουν 5,5 αντί για 4, ακόμη και να μας αφήσουν να σερνόμαστε σαν αιώνιοι φοιτητές χωρίς καμία προοπτική αποφοίτησης. Ολα αυτά, όμως, έχουν ένα όριο και μια ημερομηνία λήξης. Στο τέλος της ημέρας για να είσαι μέλος του κλαμπ (τους) πρέπει να είσαι στοιχειωδώς εντάξει στις υποχρεώσεις σου.
Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να μην το έχει καταλάβει αυτό. Δεν γίνεται. Υστερα από τόσες ώρες συζήτησης με την κ. Μέρκελ, τον κ. Ντράγκι και τόσους άλλους ξέρει τι έχει απέναντί του. Τώρα θα αποδειχθεί εάν μπορεί να αφήσει πίσω τα βιώματα, να σταματήσει να επαναπαύεται στο «άστρο» του και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούν οι συνθήκες.
Ξέρετε τι φοβάται; Το νιώθει κανείς έντονα τις τελευταίες μέρες και ώρες. Μην μπουκάρουν οι «δικοί του» και του κάνουν «κατάληψη» αν δουν ότι βαδίζει σε άλλο δρόμο από αυτόν που τόσα χρόνια περπάταγαν μαζί...