Ο χρεοκόπος Αλέξης Τσίπρας

Το editorial του τεύχους 56 του Books' Journal, Ιούνιος 2015, αναφέρεται στην ευθύνη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την επιδείνωση της κατάστασης της χώρας - και για την επερχόμενη νέα αβεβαιότητα με τις ανυπολόγιστες συνέπειες. 

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είναι βέβαιο ότι η αβεβαιότητα για τη χώρα θα κλιμακώνεται. Και μαζί, θα κλιμακώνεται η αγωνία για το μέγεθος της αναπόδραστης καταστροφής, για το τέλος των ψευδαισθήσεων και για ανάδυση ακόμα μια φορά της κουλτούρας της διαμαρτυρίας, που τώρα θα συμπεριλαμβάνει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τους χειρισμούς της και την αναπόφευκτη ευθύνη που έχει για τους χειρισμούς και για το όποιο αποτέλεσμα. Έως και πριν από μερικές ημέρες, η λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία της χώρας προς μια καινούργια υποχώρηση του επιπέδου της ζωής της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών της, αποδιδόταν σε διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων και η κυβερνητική κακοφωνία. Από την κακοφωνία αυτή, φαινόταν να εξαιρείται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Όσοι έσπευσαν να περιβάλλουν με εμπιστοσύνη και κύρος τον πρωθυπουργό, είτε επειδή πίστεψαν ότι ο κ. Τσίπρας δεν μοιάζει με τον εθνοαριστερό πολτό της κυβέρνησης των Κακοφωνίξ είτε επειδή θεώρησαν καθήκον να τον προφυλάξουν ως εφεδρεία για την επόμενη κατάσταση πραγμάτων, είναι προφανές ότι έχουν διαψευστεί οικτρά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας διαλλακτικός αριστερός ευρωπαίος πολιτικός που εγκλωβίστηκε ξαφνικά σε αδιέξοδο λόγω της ενίσχυσης της εσωκομματικής αντιπολίτευσής του που είναι έτοιμη να απορρίψει ενδεχόμενη συμφωνία με τους εταίρους, κάθε άλλο.

Εξ αρχής ήταν ένας συνειδητός λαοπλάνος, που καπηλεύτηκε τη δήθεν ηθική υπεροχή της Αριστεράς, στηρίχθηκε σε έξαλλες κομματικές και ιδεολογικές συνιστώσες, παραπλάνησε τους πολίτες λέγοντας συνειδητά ψέματα, συμμάχησε με εθνικόφρονες ακροδεξιούς εταίρους, επιχειρεί να διαλύσει τις όποιες μεταρρυθμισμένες κρατικές και κοινωνικές δομές κατορθώθηκαν τα πέντε χρόνια της κρίσης, υπονόμευσε στο όνομα της αναζήτησης χρηματοδότησης τη διεθνή θέση της χώρας, βύθισε ακόμα περισσότερο στην αβεβαιότητα τον ιδιωτικό τομέα και κυρίως τους εργαζόμενους σε αυτόν, βάθυνε ακόμα περισσότερο τους ορίζοντες της απελπισίας για τους άνεργους, διέλυσε την παιδεία στο όνομα του ιδεολογήματος του εξισωτισμού, υποσχέθηκε περισσότερη χειραγώγηση της ελεύθερης πληροφόρησης συκοφαντώντας κάθε σοβαρό διαφωνούντα, βάθυνε το ρήγμα ενός ήδη βαθέος διχασμού της ελληνικής κοινωνίας υπαγορευμένου από το εμφυλιοπολεμικό σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί», υπονόμευσε και συνεχίζει να υπονομεύει την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας...

Υποτίθεται ότι όλα αυτά έχουν μείνει πίσω. Υποτίθεται, επίσης, ότι πλέον, εν όψει του στόχου, που είναι η πάση θυσία διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας θα προσαρμοζόταν στον ρεαλισμό και θα χρησιμοποιούσε το, ακόμα αρκετό, πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει, ώστε να εξηγήσει και να οδηγήσει τη χώρα ξανά στην ευρωπαϊκή ομαλότητα – γι’ αυτό, άλλωστε, επί εβδομάδες, μας προετοιμάζουν τα nonpaperπου εκδίδει το γραφείο της προσωπικής του προπαγάνδας, στα οποία γίνεται επικοινωνιακή προσπάθεια να διασκεδαστούν οι ανασφάλειες από το γεγονός ότι ο ίδιος συνομιλεί ισότιμα με τους ευρωπαίους ηγέτες.. Φρούδες οι ελπίδες, όπως αποδεικνύει το περίφημο άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στον Monde.

Στο άρθρο αυτό δηλώνει μεν ότι πιστεύει σε «μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας», ωστόσο οι επεξηγήσεις του κάθε άλλο παρά πίστη στο ευρωπαϊκό εγχείρημα της ολοκλήρωσης φανερώνουν. Αφού ο έλληνας πρωθυπουργός, στο όνομα της μη εκχώρησης κυριαρχίας, αρνείται τα βήματα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αμφισβητεί το ρόλο ενός «υπερυπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης» ο οποίος εκτιμά ότι δουλειά του θα είναι «να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν θα ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού» και, γενικώς, απευθύνεται σε νουνεχείς Ευρωπαίους με τα σαθρά ιδεολογήματα της ελληναράδικης δήθεν περηφάνιας και αξιοπρέπειας. Για να αποδειχθεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπαρκής ακόμα και να κατανοήσει την ουσία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, μένοντας οχυρωμένος στα όρια μιας κλειστής κοινωνίας που απλώς ζητιανεύει το επίπεδο της ζωής της με ξένα κόλλυβα. Σε τι διαφέρει αυτή η προσέγγιση από την κατεστημένη αγοραφοβική εθνικοφροσύνη που, έως σήμερα, εκφραζόταν στο δόγμα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», πέρα από το ότι αυτή τη φορά χρησιμοποιεί τα κλισέ ενός δήθεν αριστερού γλωσσικού ιδιώματος;

Όσοι πιστεύουν ακόμα ότι, την επόμενη μέρα, ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι διαθέσιμη εφεδρεία στις συναινέσεις που θα χρειαστούν προκειμένου η χώρα να αποφύγει τα χειρότερα ας το ξεχάσουν. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς (για άλλους λόγους ο καθένας) είναι χρεοκοπημένες προσωπικότητες που αντί να οδηγήσουν τη χώρα προς την Ευρώπη την καταδίκασαν στην αβεβαιότητα, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο επόμενο σχήμα δημοκρατικών συναινέσεων και, ελπίζουμε, δημοκρατικής πορείας. Ο άνθρωπος που κατέλυσε τη σημασία των λέξεων στο όνομα της εξουσιαστικής μανίας του, ο άνθρωπος που συνέβαλε όσο κανείς στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και στηρίχθηκε με έμφαση σε ένα υποτιθέμενο ταξικό μίσος, δεν μπορεί να είναι συμμέτοχος στην όποια πορεία προς την εξομάλυνση. Ακόμα κι αν όλα όσα περιγράφηκαν παραπάνω έγιναν ερήμην του, τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν: αν δεν ήξερε, λόγω αδυναμίας να κατανοήσει το μέγεθος και τη συνθετότητα του προβλήματος, είναι διπλά υπόλογος. Στην πολιτική, η άγνοια όσων κατέχουν την κρατική εξουσία είναι εγκληματικότερη της συνειδητής εξαπάτησης. Διότι αν αγνοείς, δεν ξέρεις πού να σταματήσεις – κι αυτό είναι το χειρότερο.

Η χώρα έχει ήδη μπει σε μια νέα περιπέτεια. Θα μπορούσε να την έχει αποφύγει αν δεν είχε διαχειριστεί τις τύχες της ένα τσούρμο χρεοκόπων – με επικεφαλής τον μοιραίο Αλέξη Τσίπρα.