H είδηση του αυτονόητου...

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Είμαστε μια χώρα όπου το αυτονόητο αποτελεί είδηση. Αναφέρομαι στην περίπτωση του επιχειρηματία Λεωνίδα Μπόμπολα, ο οποίος κλήθηκε να πληρώσει 1.8 εκατ. ευρώ για υπόθεσή του. Στη χώρα μας κάτι τέτοιο αποτελεί μια σημαντική είδηση. Και αυτό επειδή αρκετοί μεγάλοι, ισχυροί και με προσβάσεις στα -κάθε είδους- κέντρα εξουσίας επιχειρηματίες καταφέρνουν συνήθως να μην πληρώνουν. Το καθεστώς αυτό υπάρχει για πολλά χρόνια, είναι σύμφυτο με το ελληνικό κράτος. Άρα, όποτε συμβαίνει το αυτονόητο, οι ισχυροί να κληθούν να πληρώσουν δηλαδή, το γεγονός αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, γίνεται μεγάλη είδηση και γίνεται και αντικείμενο πολιτικών διαχωρισμών. Είμαστε παράλληλα μια χώρα όπου ο ρουσφετολογικού χαρακτήρα διορισμός στο δημόσιο δεν αποτελεί είδηση. Είναι τόσο συνηθισμένο ισχυρά πολιτικά πρόσωπα με πρόσβαση στην εξουσία να διορίζουν κομματικούς φίλους, συγγενείς και άλλους, ώστε όταν η εκπρόσωπος τύπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων εγκαλείται γιατί προσλήφθηκε η κόρη της στο γραφείο του υπουργού Άμυνας, να επιχειρηματολογεί λέγοντας πως είχε τα προσόντα. Ενδεχομένως να τα είχε, ωστόσο τα ίδια προσόντα φαντάζομαι είχαν χιλιάδες άλλα παιδιά τα οποία δεν έχουν την ευκαιρία να είναι και παιδιά ενός πολιτικού προσώπου. Η δημοσιοποίηση του διορισμού αυτού ήταν μικρή και είμαι σίγουρος πως την απάντηση της μαμάς της διορισθείσας αρκετοί θα τη θεώρησαν ως λογική. Εδώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός διόρισε αρχικά σύμβουλο και πολύ συντομα γραμματέα τον ξάδελφό του και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες, με την κυρία Χρυσοβελώνη θα ασχολούμαστε;

Τα δυο παραδείγματα δείχνουν πως δεν είμαστε μια χώρα κανονική, στον βαθμό τουλάχιστον που κανονικές χώρες θεωρούνται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Είμαστε μια χώρα τρίτου τύπου, όπου η επιβολή της φορολογικής υποχρέωσης από το κράτος προς τους ισχυρούς δεν θεωρείται αυτονόητη και το ρουσφέτι δεν θεωρείται ιδιαίτερα μεμπτό. Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα παραδείγματα που δείχνουν πως ανήκουμε σε αυτού του τύπου τις χώρες. Δεν έχει νόημα να τα αναφέρουμε. Αυτό που έχει νόημα είναι πως είναι τόσο ταυτισμένα όλα αυτά με τη λειτουργία του κράτους, αλλά το κυριότερο με τη συλλογική μας συνείδηση, που σχεδόν τα έχουμε αποδεχτεί ή αν δεν έχει συμβεί αυτό, τα θεωρούμε τουλάχιστον δεδομένα, από εκείνα δηλαδή που δεν αλλάζουν.
Δεν γνωρίζω αν η σημερινή κυβέρνηση θα συνεχίσει να επιβάλλει τις φορολογικές υποχρεώσεις προς όλους τους ισχυρούς. Και δεν το γνωρίζω γιατί κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη προσεγγίσει την κυβέρνηση. Μακάρι να το κάνει προς όλους. Αν συμβεί αυτό, τότε θα έχει κερδίσει πολλά. Αν περιοριστεί σε λίγους στοχοποιημένους ώστε να ικανοποιήσει το εκλογικό της ακροατήριο και μόνο, δεν θ' αλλάξει τίποτα. Άλλωστε, οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες έστρεφαν τα βέλη τους προς εκείνους που βρισκόντουσαν στην απέναντι όχθη και άφηνε στο απυρόβλητο τους δικούς της.
Αυτό που γνωρίζω είναι πως στο δεύτερο παράδειγμα, των ρουσφετολογικών διορισμών δηλαδή, η κυβέρνηση έχει δείξει πως δεν είναι διατεθειμένη ν' αλλάξει πολλά. Μια ματιά στις επιλογές που έχει κάνει για θέσεις όπου δεν απαιτείται προσήλωση στο κυβερνητικό πρόγραμμα αλλά ικανότητες και προσόντα, δείχνει πως είναι αποφασισμένη να συνεχίσει στον δρόμο των προηγούμενων. Των πολλών προηγούμενων...