Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα

 Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, Καθημερινή

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σβήνει, έχει πρακτικά χαθεί, η ύπαρξή του βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους, δεν είναι πια παρά ένα μετείκασμα, ένας απόηχος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε. Μα το πασόκ ζει. Γι’ αυτό θέλω να μιλήσουμε απόψε.

Το πασόκ στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν είναι δομή, δεν είν’ οργάνωση. “Πασόκ” είναι η πολιτική ορθοδοξία. Είναι το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό μας δόγμα, η ιδεολογική μας ταυτότητα, θα έλεγε κανείς. Ανατράφηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του, ή μάλλον, έπαψε να ταυτίζεται μαζί του πολύ νωρίς. Έγινε κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τον ουτοπικό αντιδυτικό σοσιαλισμό που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαντάζομαι, έζεχνε αφέλεια και συντήρηση. Οικειοποιήθηκε το λεξιλόγιό του και βασικές, υποτυπώδεις ιδέες (αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει ιδέες τα συναισθηματικά τσιτάτα) μα μετά εξελίχθηκε, προσαρμόστηκε, μεταλλάχτηκε σε ένα αμάλγαμα ιδιομορφιών, ιδιοσυγκρασιών και ιδιαιτεροτήτων, μπολιάστηκε και με το χαρακτήρα και την αισθητική μας, των Ελλήνων πολιτών του 20ου, του 21ου και του 19ου αιώνα (το ίδιο είναι) και έγινε κάτι νέο, κάτι αυτόνομο, διαχρονικό: Έγινε πασόκ. Πασόκ είναι η ΓΕΝΟΠ, πασόκ είναι οι καθηγητές κατά της αξιολόγησης, πασόκ είναι το κίνημα δεν πληρώνω. Είναι τα μπουζούκια και τα σκυλάδικα, οι καταλήψεις στα σχολεία, αυτοί που έρχονται από δεξιά και μπαίνουν μπροστά από τους άλλους που περιμένουν να στρίψουν. Πασόκ είναι οι γιατροί που δηλώνουν 9.999 ευρώ εισόδημα, οι τυφλοί της Ζακύνθου, οι σκατούλες των σκυλιών στα πεζοδρόμια, οι μουχλιασμένοι τοίχοι του ακάλυπτου, άβαφοι από τότε που φτιάχτηκαν τα κτίρια. Οι φοιτητές αφασικοί επαναστάτες. Οι καμμένοι κάδοι απορριμάτων, οι παράνομες χωματερές, εκατομμύρια αυθαίρετα, γόπες στις παραλίες.

Πασόκ δεν υπήρξε μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μέρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατά καιρούς, δεν ήταν καν πασόκ. Μα εμείς, όλοι, η συνισταμένη μας, γίναμε πασόκ. Ίσως ήμασταν πάντα πασόκ, ίσως και πριν απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ίσως κι από τότε που γίναμε αυτόνομο, απροσδόκητο, αλλοπρόσαλλο κράτος. Ίσως. Πάντως η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (του καταλληλότερου) ήταν πασόκ. Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος είναι πασόκ. Ο Άρης ο Σπηλιωτόπουλος, ο Μιχάλης ο Λιάπης, υπήρξαν ο ορισμός του πασόκ. Ο Προκόπης Παυλόπουλος.

Και, φυσικά, πασόκ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ολόκληρος. Ο σύντροφος Λαφαζάνης δεν είναι πασόκ. Μαζί με άλλους 20-30 συνισταμένους, αυτοί είναι κομμουνιστές. Κομμουνιστές το 2015, σα να λέμε “χορευτές μακαρένα” το 2015. Αλλά όλος ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, ολόκληρος, με όλα του χαρακτηριστικά, από το λεξιλόγιο και την ιδεοληψία και τη οίηση, μέχρι το “ψόφα”, το μίσος για τους αλλόδοξους, τους εχθρούς του δόγματος, είναι ατόφιο, τίμιο, ορθόδοξο πασόκ. Τα διορισμένα ξαδέρφια είναι πασόκ. Οι παλαιοσυνδικαλιστές (του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) με το golden parachute είναι πασόκ. Οι κατηγορούμενοι φοροφυγάδες εκατομμυριούχοι, οι κρατικοδίαιτοι εργατολόγοι, η Ραχήλ Μακρή, οι δημοσιογράφοι στα επίσημα όργανα που περιμένουν το διορισμό τους στην ΕΡΤ, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, είναι όλοι πασόκ.

Και οι ψηφοφόροι, βεβαίως, πασόκ είναι. Όλοι πασόκ είμαστε. Είμαστε μια χώρα πασόκ.

Και πασόκ, επειδή μπορεί να μην το έκανα σαφές, δεν είναι μόνο η αισθητική, η λαμογιά και η αντικοινωνική παθογένεια. Αυτά είναι συμπτώματα. Στο κέντρο του πασόκ, ο πυρήνας της ασθένειας, ο καρκίνος ο ίδιος, είναι η ιδέα και η λαχτάρα για τη συγκέντρωση της ισχύος και του χρήματος σε ένα κέντρο, σε μία χειραγωγίσιμη πηγή. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του πασόκ. Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι αυτή είναι και η κεντρική ιδέα του σοσιαλισμού, ο οποίος όπου έχει δοκιμαστεί ατόφιος, έχει γεννήσει ανελεύθερες, φτωχιές μπανανίες. Όπως και να ‘χει, στο κέντρο του πασόκ είναι η ιδέα ενός πανίσχυρου κράτους-δόγματος που διαχειρίζεται όλο το χρήμα και το μοιράζει στους πιστούς-πελάτες-πολίτες κατά την κρίση του εκάστοτε διαχειριστή. Από εκεί ξεκινούν όλα. Το πασόκ είναι το κράτος-μαστός που έχουν ανάγκη οι πολίτες-βρέφη για να θηλάσουν. Δεν υπάρχει αλλού γάλα. Δεν πρέπει να υπάρχει αλλού γάλα. Μακριά από τη θηλή του πασόκ υπάρχει καταστροφή, ανεργία, εργοδοτική ασυδοσία και, ακόμα χειρότερα, φιλελευθερισμός. Όσοι θέλουν να μας πάρουν τη θηλή είναι γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι, ή απ’ ευθείας ξένοι.

Όταν μας την παίρνουν, ή όταν μας κόβουνε το γάλα και ρουφάμε και δε βγαίνει, κλαίμε.

Πλέον θα μπορούσαμε να αλλάξουμε και επισήμως όνομα, να μην είμαστε Έλληνες, να λεγόμαστε επισήμως αυτό που είμαστε: Πασόκοι. Και ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μην υπάρχει, το πασόκ αντέχει, συνεχίζει, επιβιώνει. Είμαστε εμείς. Αυτή είναι η χώρα μας.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τώρα η χώρα μας ενδέχεται να διαλύεται. Το γάλα μπορεί να στερέψει ακόμα και ολοσχερώς, ίσως και για δεκαετίες. Θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για το πασόκ, αυτή. Ως τώρα, τα τελευταία πέντε χρόνια, αντέχει αξιοθαύμαστα. Κερδίζει σε όλες τις εκλογές. Τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις πασόκ, που υπηρετούν ελαφρώς διαφορετικούς πελάτες, αλλά τις ίδιες βασικές αρχές. Ένα κράτος-μαστός, να έχουμε να ρουφάμε, αυτό είναι το ζητούμενο, πάσει θυσία.

Τι θα γίνει τώρα, όμως, που φαίνεται ότι φτάνουμε στο κανονικό, ακραίο τέλος; Θα αντέξει κι αυτή την πρόκληση το πασόκ; Θα ξεπεράσει κι αυτό το σκόπελο; Και με τι μορφή; Για την τρέχουσα κυβέρνηση, που παλεύει αξιοθαύμαστα να κρατήσει το πασόκ μας ζωντανό, ο στόχος είναι προφανής: Και να καταστραφούμε, και να χαθεί κι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, ελπίζουν πως θα καταφέρουν να κρατήσουν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά μας ζωντανά, το μαστό να κατεβάζει γάλα, οποιοδήποτε γάλα, έστω και δραχμένιο (δηλώνουν έτοιμοι για τη ρήξη), για όλα τα κρατικοδίκαιτα βρέφη-πελάτες-πολίτες, το μοναδικό πράγμα που μας ενώνει, αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε. Ελπίζουν, διαπραγματευόμενοι στις Ευρώπες, πως θα κρατήσουν το πασόκ ζωντανό και αύριο.

Κι ας το λένε, τότε, σύριζα.