Μερκελιστής (και) ο Τσίπρας; Ευτυχώς!

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Με τον ρυθμό των συναντήσεων και επαφών του Αλέξη Τσίπρα με τη Μέρκελ να έχει ανεβεί κατακόρυφα (τρεις-τέσσερις μέσα σε μόλις τρεις μήνες!), σε λίγο θα ξεπεράσει σε «μερκελισμό» τον προκάτοχό του Αντώνη Σαμαρά. Και δεν χρειάζεται ο Τσίπρας να πει δημοσίως «ουδείς αναμάρτητος», που είπε ο Σαμαράς στο Βερολίνο το 2012 για την προηγούμενη αντιμνημονιακή ρητορική του. Ο Τσίπρας το λέει κατ’ ιδίαν στη Μέρκελ και συμφωνούν να μην πουν τίποτα δημοσίως.
Αν στη θέση του Τσίπρα ήταν άλλος πρωθυπουργός και έκανε όσα κάνει ο νυν, ο Τσίπρας θα τον καταχέριαζε ως «μερκελιστή», θα τον κατακεραύνωνε επειδή κάνει «μυστική διπλωματία» και όλα τα σχετικά. Τώρα τα κάνει ο ίδιος και περασμένα ξεχασμένα. Και μπράβο του!
Δεν το λέμε καθόλου ειρωνικά. Τι σημαίνει ότι ο Τσίπρας έγινε «μερκελιστής»;

1. Ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του “go back, κυρία Μέρκελ” (εδώ). Ευτυχώς που πέρασε.
2. Ότι αναγνωρίζει πως και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, που πήγαιναν στη Μέρκελ, πήγαιναν ακριβώς για τους ίδιους λόγους που πάει και ο ίδιος. Για να πάρουν λεφτά.
3. Ότι δηλώσεις του τύπου οι προηγούμενοι «έπεφταν στα τέσσερα» είναι απλώς γελοίες και θα πρέπει να επιβάλει στον συνεταίρο του, Καμμένο, να το βουλώσει. Ας αγοράζει καμιά παλιατζούρα πληρώνοντας εκατομμύρια.
4. Ότι άλλοι υπουργοί του, πιο αρμόδιοι και πιο σοβαροί υποτίθεται, να σταματήσουν να λένε ανοησίες περί «πραξικοπημάτων» (εδώ). Ας μαζέψουν λίγο τη γλώσσα τους κι ας βγάζουν φωτογραφίες για περιοδικά ελαφράς ύλης. Λιγότερη ζημιά θα κάνουν στη χώρα.
5. Ότι τώρα που έπαθαν κι έμαθαν θα σταματήσουν τα λάθη, σαν κι αυτό που παραδέχτηκε (εδώ) δημοσίως -προς τιμήν του- ο Τσακαλώτος. Αν είχαν πάρει λεφτά στις 20 Φεβρουαρίου, δεν θα έτρεχαν σήμερα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να μαζεύουν κάθε ευρώ από τους δημόσιους φορείς. Αν το κάνουν αυτό, θα απαλλάξουν και τα φιλο-ΣΥΡΙΖΑίικα μέσα ενημέρωσης από τον άχαρο ρόλο να υποστηρίζουν κάθε κυβερνητική ανακολουθία. Και με την ευκαιρία ας το ξεκαθαρίσουμε: όλοι οι δημόσιοι φορείς (Περιφέρειες, Δήμοι κτλ) να δώσουν αμέσως τα λεφτά που τους ζητούνται, εκτός από αυτά για τις άμεσες ανάγκες. Δεν είναι δικά τους. Η χρεοκοπία της χώρας είναι και δική τους ευθύνη (να αποτραπεί). Ας αφήσουν τα συνδικαλιστικά τερτίπια και τις μεγαλοστομίες - κι ας επιδιδόταν σ’ αυτό το σπορ ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.

Αν όλα αυτά συνιστούν «μερκελισμό» (αριστερό, βεβαίως), δεν ενδιαφέρει. Κι ας έλεγε άλλα (εξωφρενικά) ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, αλλά και μέχρι πριν από δυο μήνες, ως κυβέρνηση πια. Κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν ότι «μερκελισμός» δεν είναι να κάνεις υποκλίσεις στην κάθε Μέρκελ. Είναι να βρίσκεις τρόπο να συνεννοείσαι μαζί της και να καταλήγεις σε συμφωνία επωφελή για τη χώρα. Αυτό που κάνει και ο Τσίπρας σήμερα. Διότι αλλιώς δεν γίνεται.
Χωρίς συμφωνία με τους δανειστές της καμιά χώρα δεν μπορεί να λειτουργεί στοιχειωδώς. Πόσο μάλλον αν συνεχίζει να ζητάει δανεικά. Και συμφωνία σημαίνει ότι αφήνω πίσω τις προεκλογικές ανοησίες, τις πρώτες μετεκλογικές μπουρδολογίες και, οπωσδήποτε, τις ιδεοληψίες.
Αλήθεια, αν ο Τσίπρας καταλήξει σε μια συμφωνία («μεσοβέζικη» μέχρι την οριστική του καλοκαιριού), όπως διαφαίνεται, τι θα σημαίνει αυτό; Ότι επέβαλε στη Μέρκελ τις «κόκκινες γραμμές» του; Αστειότητες; Ή ότι «έπεσε στα τέσσερα», όπως έλεγε για τους πρώην ο φανφαρόνος συνεταίρος του; Γελοιότητες.
Συμφωνία πρέπει να βρεθεί επειγόντως. Το έχουν καταλάβει όλοι, ακόμη και οι πιο «κολλημένοι». Κι αν ο Τσίπρας καταφέρει να είναι καλύτερη από τις προηγούμενες, τόσο το καλύτερο. Αν την πετύχει, με τη βοήθεια της Μέρκελ (όπως διαφαίνεται από τη χτεσινή συνάντησή τους κι ας κρατούν μυστικό το περιεχόμενό της), να δούμε τι θα λένε όσοι μέχρι τώρα έκαναν καριέρα μιλώντας για «γερμανική μπότα», «πραξικόπημα χωρίς τανκς» και τα παρόμοια.
Η χώρα δεν χρειάζεται φαφλατάδες και τσαρλατάνους, που αλλάζουν απόψεις και θέσεις σαν τα πουκάμισα. Είναι σε δεινή θέση και χρειάζεται τα ευρωπαϊκά λεφτά, για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της και να μην κηρύξει εσωτερική στάση πληρωμών, αφού θα έχει στραγγίξει και το τελευταίο ευρώ από τους δημόσιους οργανισμούς.
Αν το πετύχει αυτό ο Τσίπρας, λίγη -ή καμιά- σημασία θα έχει αν κάποιοι τον πουν «μερκελιστή». Μεγάλη σημασία θα έχει η ανάσα που θα πάρει η χώρα. Αν συμβεί αυτό, πρέπει να χειροκροτήσουμε -το λέμε ειλικρινά, χωρίς καμιά ειρωνεία- τον (καλό) «μερκελιστή» Τσίπρα!