Μας βαράνε ντέφια...

 Του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ

Οι δεξιοί πιστεύουν μόνο τις μαλ... που τους έμαθαν. Οι αριστεροί πιστεύουν μόνο τις μαλ... που οι ίδιοι ανακάλυψαν. Βολινσκί

Επί δυόμισι μήνες παρακολουθούμε τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν διαλέξεις τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να σωθεί... Το τι πρέπει όμως να κάνουν οι ίδιοι, ως υπεύθυνοι διαχειριστές της εξουσίας πλέον, το αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι. Με πρώτο φυσικά τον ειδήμονα περί παντός του επιστητού, πλην των άμεσων αρμοδιοτήτων του, κ. Βαρουφάκη που προχθές στο συνέδριο που διοργάνωσε ο κ. Σόρος ανέπεμψε και τον... επικήδειο της ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια ασύμμετρη ένωση και σε κάποιο σημείο οι ασύμμετρες ενώσεις τελικά θα συντριβούν»...Αγνοια κινδύνου, αδιαφορία, ωχαδερφισμό, τι να καταλογίσει κανείς  στον υπουργό Οικονομικών μας που αμπελοφιλοσοφεί ενώ η χώρα βρίσκεται μισό βήμα πριν από τον γκρεμό; Η πρώτη φορά Αριστερά περί άλλων τυρβάζει. Ασκείται σε μαθήματα ηθικής και επικοινωνιακών παιγνίων, περιμένοντας την Ευρώπη να υποκύψει στους εκβιασμούς ενός υποψήφιου αυτόχειρα. Μόνο που την ίδια ώρα η οικονομία καταρρέει, καθώς έχουν εξανεμιστεί οι τελευταίες σταγόνες ρευστότητας, οι τράπεζες ασφυκτιούν και το Δημόσιο δεν ξέρει μέχρι πότε θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Κι όμως, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί το επερχόμενο αδιέξοδο περίπου σαν να μην το αφορά. Απογοητευμένο και κουρασμένο από παλινωδίες πρώην και νυν κυβερνώντων, παρακολουθεί ως αμέτοχος θεατής τις εξελίξεις, περιμένοντας τη μαγική λύση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Λες και το καθημερινό θρίλερ που εξελίσσεται μπροστά μας εδώ και εβδομάδες δεν αφορά τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το μέλλον μας. Σαν να θέλουμε να απωθήσουμε όλα αυτά που συζητεί η υπόλοιπη Ευρώπη για εμάς, συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για τις προειδοποιήσεις που έρχονται από παντού, θεωρώντας, όπως δηλώναμε άλλωστε προεκλογικά, ότι στο τέλος δεν μπορεί παρά να υποχωρήσουν ατάκτως οι Ευρωπαίοι μπροστά στο αναπόφευκτο δίκιο μας.

Το ίδιο αξιοπερίεργες είναι η σιωπή και η ανοχή στρατευμένων αριστερών διανοουμένων που εξακολουθούν να μην ενοχλούνται από ανακολουθίες, από λαϊκισμούς, από ανέξοδες εθνικιστικές κορόνες. Ισως έχει δίκιο ο Τοκβίλ που διαπίστωνε ενάμιση αιώνα πριν ότι «το πνευματικό και ηθικό επίπεδο ενός λαού δεν θα σταματήσει να υποβαθμίζεται εκεί όπου ο δεσποτισμός συνδυάζεται με τον εξισωτισμό και την κακώς εννοούμενη ισότητα»...