Η αναπόφευκτη ρήξη

 Του Μάνου Ματσαγγάνη

Εάν κρίνω από όσα βλέπω, και από όσα γράφουν άνθρωποι που εκτιμώ, ο κύβος έχει πλέον ριφθεί. Η ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους μας φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη. Η ευρωπαϊκή βοήθεια στην Ελλάδα - η οποία στην αρχή δόθηκε κυρίως από ίδιο συμφέρον (δηλ. για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που τόσο βλακωδώς μας είχαν δανείσει τόσο πολύ χρήμα τόσο εύκολα), και μετά συνέχισε να μας προσφέρεται λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο από σύνεση, λίγο από αλληλεγγύη - φαίνεται όλο και περισσότερο άσκοπη στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτικών και των ψηφοφόρων τους. Ακόμη και εάν η ρήξη δεν συμβεί τη Δευτέρα (ακόμη δηλ. και εάν δοθεί και άλλος χρόνος στην ελληνική κυβέρνηση μήπως σοβαρευτεί), μπορεί να συμβεί κάποια επόμενη φορά. Ούτως ή άλλως, το γυαλί έχει σπάσει, και ο χρόνος που μας προσφέρεται σπαταλάται από την κυβέρνηση, που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όσο για την αντιπολίτευση, δείχνει να παρακολουθεί τις εξελίξεις ζαλισμένη, παγιδευμένη στις αντιφάσεις της ή και στις δικές της τεράστιες ευθύνες, ανήμπορη να επηρεάσει την πορεία των πραγμάτων, να σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή, να εκπροσωπήσει όσους ανάμεσά μας θέλουν να ζουν σε ένα κράτος δικαίου, με δυναμική οικονομία και κοινωνική προστασία. Με δυο λόγια: σε μια χώρα ευρωπαϊκή. Ζούμε λοιπόν τη σημαντικότερη κρίση στις σχέσεις μας με την Ευρώπη από τη συμφωνία σύνδεσης του 1961 (μετά φυσικά από την παρένθεση της δικτατορίας). Η ρήξη που τόσο χαρωπά προαναγγέλλεται από φανατικούς ιδεολόγους και "αγανακτισμένους οικονομολόγους" μπορεί αυτή τη φορά να είναι οριστική.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι με τη μεγαλοαστική ανατροφή που φαντασιώνονται ηρωισμούς και εμφυλίους που "δυστυχώς" δεν πρόλαβαν να ζήσουν, αλλά με back up έτοιμες δουλειές (και καταθέσεις) στο εξωτερικό, δεν πρόκειται να πάνε χαμένοι. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ημιανισόρροπους με κάποια ιδιωτική θεωρία συνωμοσίας, και από αφελείς πρόθυμους να τους ακούν.

Το θέμα είναι τι θα γίνει με τους υπόλοιπους. Κάποιοι από εμάς - οπωσδήποτε οι πιο νέοι, οι πιο ταλαντούχοι, οι πιο ριψοκίνδυνοι - θα πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης, συνεχίζοντας μια ένδοξη εθνική παράδοση (αυτή ναι) με μεγάλο ιστορικό βάθος. Ας τους ευχηθούμε καλή τύχη, και να μας ξανάρθουν: θα τους έχουμε ανάγκη.
Όσο για τους ασύγκριτα περισσότερους, εκείνους που θα μείνουν στην Ελλάδα, ας προετοιμαστούν καλά. Και ας φροντίσουν να μην είναι άνεργοι, να μην είναι φτωχοί, και να μην έχουν ανάγκη από φάρμακα.