Μαρτίνι, ελιά και Κώτσο Βασιλιά

 Της Λίνας Παπαδάκη, Athens Voice

Η παράσταση δίνεται ανοιχτή, αμφιθεατρικά. Οι υψηλοί καλεσμένοι παρακολουθούν από τα θεωρεία. Το Μαρτίνι τους πίνεται με μια ελίτσα στον πάτο, καρφωμένη με την οδοντογλυφίδα.

Ο λαός-θέαμα, προς τέρψη και ενδυνάμωση του εθνικού εγώ, φοράει τα καλά του, γελάει, χορεύει, χαίρεται. Οι εκλεκτοί του είναι δίπλα του, δεν διαχωρίζονται με κιγκλιδώματα, ανακατεύονται μαζί του, τον χειροκροτούν, του ικανοποιούν την ανάγκη επιβεβαίωσης και την πλαστή καλοσχεδιασμένη εικόνα του δικαιωμένου. Στην ίδια πλατεία σχεδίαζαν μαζί το σενάριο της τωρινής νίκης, τότε αγανακτισμένοι - τώρα πανηγυριώτες. Η πάνω και η κάτω πλατεία ενωμένη με ένα πέπλο φουστανέλα να τους αγκαλιάζει, να τους σκεπάζει, να τους νανουρίζει με κλαρίνα. Τι χρειάζεται η μεγάλη εικόνα για να μπει στο διαφημιστικό κάδρο; Να αποκοιμίσει την εσωτερική ανησυχία. Μια μέρα μη σκέψης, 24 ώρες κέρδους. Η χαρά και το ξεφάντωμα με συνταγή παλαιά.

Και τα διαφημιστικά φυλλάδια του υπερθεάματος τα μοίραζαν οι φαντάροι στο μετρό και τις στάσεις, με πλαστικά κοντάρια και ασπρογάλανες γραμμές. Από το μπαλκόνι, με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, ο παλαιός άναξ να αναρωτιέται γιατί άραγε να μην είναι κι αυτός κάτω – το σκηνικό είναι το παλιό δικό τους, το οικογενειακό copyright.