Αρμαγεδδών ή Κούγκι;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Η χώρα σήμερα ζει πραγματικά το μύθο της. Το μύθο της Ελλάδας «που αντιστέκεται, της Ελλάδας που δεν καταλαβαίνει». Εκεί όπου ο Βελουχιώτης αντάμα με τον Ζέρβα αντιστέκονται στους ευρωπαίους «βρικόλακες» και στους «Γερμανούς ναζί». Μόνο να ακούσει κανείς, τι λένε οι συμπολίτες μας σε ραδιοφωνικές νυκτερινές εκπομπές- κοινό που δεν συχνάζει στο διαδίκτυο- θα μελαγχολήσει, αλλά και θα τρομάξει για την τεράστια απουσία στοιχειώδους παιδείας και ορθής κρίσης.

Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης με άρθρο του που δημοσιεύεται στην Αυγή με τίτλο «Από πού πάνε για το Κούγκι», γελοιοποιεί και καλά κάνει τον «τραγελαφικό, αλλά και επικίνδυνο» λόγο του κ. Καμμένου. Δεν διέκρινα όμως κάτι αντίστοιχο για τα πολύ χειρότερα που λέει ο κ. Βαρουφάκης. Ο δεύτερος δήλωνε πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει plan B, ας γίνει Αρμαγεδδών», σε συνέχεια άλλης δήλωσής του, όπου ταύτιζε την τρόικα με τους βασανιστές της CIA. Οι λεκτικοί παλληκαρισμοί αυτών των δύο κυρίων δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικής αισθητικής. Αφορά και το βαθμό συνειδητοποίησης, εκ μέρους κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων, των πραγματικών διλημμάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Εξέφρασαν και οι δυο την αδιαφορία (ή και την άγνοια;) κάποιων εγχώριων ελίτ, κοσμοπολίτικων από τη μια και εύπορων από την άλλη, για το grexit. Αν η χώρα «γίνει Αρμαγεδδών», δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι βασανιστές, γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι τα θύματα τους θα είναι αυτοί που σήμερα παίρνουν «ανάσες αξιοπρέπειας» απαιτώντας να μη γίνει «ούτε βήμα πίσω». Ο πολιτικός παραλογισμός φέρνει πάντα θυσίες στα μεσαία και ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

Η χώρα σήμερα ζει πραγματικά το μύθο της. Το μύθο της Ελλάδας «που αντιστέκεται, της Ελλάδας που δεν καταλαβαίνει». Εκεί όπου ο Βελουχιώτης αντάμα με τον Ζέρβα αντιστέκονται στους ευρωπαίους «βρικόλακες» και στους «Γερμανούς ναζί». Μόνο να ακούσει κανείς, τι λένε οι συμπολίτες μας σε ραδιοφωνικές νυκτερινές εκπομπές- κοινό που δεν συχνάζει στο διαδίκτυο- θα μελαγχολήσει, αλλά και θα τρομάξει για την τεράστια απουσία στοιχειώδους παιδείας και ορθής κρίσης.

Η εθνική αφήγηση της ανάδελφης πλην «αξιοπρεπούς» Ελλάδας δεν είναι πλέον μόνο ένα ιδεολόγημα που μέχρι πρότινος εμπόδιζε τη χώρα να σταθεί στα «ευρωπαϊκά» της πόδια. Η ιδεολογία του έθνους που όλοι το ζηλεύουν και γι’ αυτό οι ξένοι τού κλέβουν «τον πολιτισμό, τα αθάνατα δημιουργήματα των προγόνων του για λίγα ευρώ», δεν συγκινεί μόνο τους νέους συγκεντρωμένους στις Πλατείες, τα τρολαρίσματα του διαδικτύου και τις ραδιοφωνικές ύβρεις για τον Χίτλερ – Σόιμπλε και τον κουίσλιγκ Βενιζέλο. Κυβερνά ή έστω ημι-συγκυβερνά.

Αν ο εθνολαϊκισμός συνεχίσει να καθοδηγεί τμήμα των δράσεων της σημερινής κυβέρνησης, τότε θα αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης. Και αυτή όντως θα είναι ένας ακροδεξιός Αρμαγεδδών. Ίσως τελικά να μην έχει και τόσο άδικο ο κ. Βαρουφάκης. Το μείγμα εθνικοπατριωτικής έξαρσης που συγχέει τον «πατριωτισμό» της εθνικής αναδελφοσύνης, δηλαδή της εθνικής μειονεξίας, με τον συνταγματικό πατριωτισμό είναι ένα πάρα πολύ επικίνδυνο μείγμα. Ξεχνά ότι ακριβώς για τους προγόνους μας ο πολιτισμός, έργο της διάνοιας των δημιουργών του, ήταν κτήμα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας και θρησκείας που καλούνταν να τον απολαύσουν.

Η μόνη ελληνική αριστερή και δημοκρατική πολιτική σήμερα στην Ευρώπη θα ήταν αυτή που θα έθετε ως προτεραιότητα της, τη μετάβαση από τους φθίνοντες θεσμούς της εθνοκρατικής λαϊκής κυριαρχίας στους θεσμούς της ευρωπαϊκής λαϊκής κυριαρχίας. Για να είσαι όμως αξιόπιστος, όταν ζητάς κάτι τέτοιο, πρέπει να εκπροσωπείς ένα ευρωπαϊκό, κανονικό κράτος δικαίου, παραγωγής και αναδιανομής και όχι το Κούγκι. Πρέπει δηλαδή να έχεις ορθολογικό και όχι Καμμένο Πρόγραμμα. 

Μόνο τότε στη χώρα θα μπορούν να τεθούν σε αντιπαράθεση και πολιτικό ανταγωνισμό τα δυο μεγάλα σχέδια για την ανασυγκρότηση του ευρωπαϊκού χώρου· με τις αγορές για την ανάπτυξη ή με το κράτος πρόνοιας για ένα νέο παραγωγικό και αναδιανεμητικό μοντέλο; Δύο σχέδια που έχουν ένα κοινό αντίπαλο, τον κρατισμό και τον συντεχνιασμό και πολλές διαφορές για τη σχέση πολιτικής και οικονομίας, αγορών και κράτους πρόνοιας.

Για να φτάσουμε όμως ως εκεί χρειάζεται η κυβέρνηση να προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους εταίρους. Ενώ παράλληλα οφείλει να αναζητήσει συμμαχίες με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, εντός και εκτός της χώρας, που με αντιφάσεις στον ένα ή τον άλλο βαθμό προτάσσουν όχι μόνο την πολιτική έναντι της οικονομίας, αλλά και την Παιδεία της πολιτισμένης αντιπαράθεσης έναντι της δημαγωγίας και των λεκτικών ακροβασιών του αριστερού «πατριωτισμού» και του ακροδεξιού εθνικισμού.

Όλα αυτά όμως για να γίνουν, προϋποθέτουν την απεμπλοκή του κ. Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης από τους εθνολαϊκιστικούς μύθους εσωκομματικών συνιστωσών και εξωκομματικών εταίρων.