Πάθος, λάσπη, θέαμα και τζόγος

 Της Τασούλας Καραϊσκάκη, Καθημερινή
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε αυτές οι εκλογές. Λιγότερες δημοσκοπήσεις, παράτες, οχλοβοή, αντάρα και ποδοβολή, αλλά αρκετή κατεδαφιστική πολεμική. Σήμερα καβγαδίζουν για την πληρωμή των ομολόγων του Μαρτίου και το φορολογικό, αύριο θα μαλώνουν για τις καταθέσεις και το ευρώ. Τηλε-κουτσομπολιό και αλληλοκατηγορίες και αποκαλύψεις (όχι πια στη Βουλή, αλλά στο Διαδίκτυο και στην Τιβί). Μια κλειστή πολιτική κούρσα, με τους ψηφοφόρους μάλλον θεατές του απαράλλακτου τελετουργικού. Ετσι είναι η προεκλογική περίοδος. Επικοινωνιακή πολιτική -πολύ άμεσα «ανθρώπινα» διαφημιστικά σποτ, με πρώτη ύλη τα παιδιά, τους νέους, την οικογένεια, τον Σωκράτη, μαντινάδες, τραγούδια, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα – και θέαμα. Και πολυδιάσπαση. Διότι ποτέ τα κόμματα δεν ήταν υπέρ της συνένωσης. Προσέφεραν στοχευμένη προστασία, για να κρατούν τις ομάδες πολιτών χωρισμένες, άρα εξαρτημένες. Ποτέ δεν ήθελαν πλατιές συμμαχίες με κοινούς στόχους και οράματα. Ετσι είναι η προεκλογική περίοδος. Είναι οι μέρες που αμαυρώνονται ακόμη και τα θετικά έργα των αντιπάλων. Που οι υποψήφιοι αλληλοπροπηλακίζονται προσάπτοντας ο ένας στον άλλο ανικανότητα, φαυλότητα, υποκρισία και υποδαυλίζουν ανάμεσα στους υποστηρικτές τους τη χλεύη του ανταγωνιστή. Ενα θεατράκι στο οποίο ο ψηφοφόρος εύκολα παγιδεύεται. Πιστεύει στον θυμό του αρχηγού και αντιδρά με την ψυχολογία του οπαδού, απορρίπτοντας τον αντίπαλο, καμιά φορά με πάθος. Οι αέναοι μηχανισμοί των αναμετρήσεων που «μπολιάζουν» τις προεκλογικές μέρες με σασπένς, φλόγα, παλμό, ελπίδα και την ψευδαίσθηση της ισότητας, της ισηγορίας, της ελεύθερης επιλογής.
Ετσι είναι προεκλογική περίοδος. Η πιο καλή εποχή για στοιχήματα, για να ποντάρουν οι φανατικοί οπαδοί, αλλά και όσοι πιστεύουν ότι «όποιος και να βγει, όλα τα ίδια θα ’ναι», ότι η ζωή τους δεν θα επηρεαστεί άμεσα και δραματικά από το εκλογικό αποτέλεσμα, ή όσοι δεν συγκαταλέγονται στη στενή πελατεία των κομμάτων. Διότι, ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν οι ίδιοι, αρέσκονται να αφουγκράζονται τάσεις, να μετρούν δεδομένα, να συμψηφίζουν αδράνειες, να σφυγμομετρούν επιταχύνσεις και συναισθήματα της στιγμής, να καταλήγουν σε συμπεράσματα και να τζογάρουν. Ή, διότι, καθώς βλέπουν τις εκλογές ως ποδοσφαιρικό αγώνα, παθιάζονται να στοιχηματίζουν σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς για τη «θρησκεία», το πολιτικό κόμμα.
Ετσι είναι η προεκλογική περίοδος. Για αρκετούς μια εποχή τρόμου. Τις λίγες αυτές ημέρες που μας χωρίζουν από την κάλπη, αρνούνται να κολυμπήσουν στη φανταστική θάλασσα των διαβεβαιώσεων, να θαμπωθούν από τα στραφταλίσματα και τους ιριδισμούς της, από τις διασταλμένες εικόνες μιας οδού σωτηρίας και ζουν με τον εσωτερικό φόβο ότι σε λίγο η «φούσκα» της προεκλογικής ανάπαυλας θα σκάσει και όλοι, οι περισσότεροι, θα προσγειωθούμε στις αθετημένες υποσχέσεις και τις στάχτες.
Ομως ο τρόμος, παραλύει, λυγίζει, ναρκώνει τις ιδέες, τις ελπίδες, αποκλείει τη συμμετοχή στις ακόμη ατέλεστες πράξεις. Ποδηγετεί. Δεν ποδηγετεί;