Οπου παλεύουν πολλοί σωτήρες, αργεί να ξελασπώσει

 Του Γιώργου Γιατρομανωλάκη, ΒΗΜΑ

Η Αριστερά, με όρους - όπως λέμε με τιμές - του 20ού αι., ύστερα από τον ολέθριο Εμφύλιο, δεν είχε καμία ευκαιρία να κυβερνήσει. Ομως αυτή η Αριστερά ευτύχησε να έχει στις τάξεις της ανθρώπους αδογμάτιστους που αντί να θρηνολογούν για μια χαμένη «επανάσταση» προσπάθησαν να δείξουν, με τρόπο ορθολογικό, ως συνειδητά μέλη μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς, ότι απεχθάνονται την τρομοκρατία, τον λαϊκισμό, την αγραμματοσύνη και την οργουελική συνθηματολογία. Αυτοί οι αριστεροί δεν κυβέρνησαν ποτέ. Τα ποσοστά τους κυμαίνονταν γύρω στο 3%. Ο λόγος τους αντηχούσε ανοίκειος στα αφτιά ενός λαού που τα ήθελε όλα Εδώ και Τώρα. Εύκολα. Γρήγορα. Για τούτο και η ρητορική της Αριστεράς, από τη Μεταπολίτευση ως και πρόσφατα, δεν μπόρεσε να τον πείσει. Δεν τον έπεισαν ο Ηλιού, ο Κύρκος, ο Πουλαντζάς, ο Παπαγιαννάκης, ο  Ελεφάντης. Ο Τσίρκας, ο Αναγνωστάκης, ο Αλεξάνδρου. Τον έπεισε ο κ. Τσίπρας. Η ανερμάτιστη λαφαζανική πλατφόρμα αποδείχθηκε σταθερότερη από όλα τα κηρύγματα της Ανανεωτικής Αριστεράς!

Oι μεγαλύτερες συμφορές του νεότερου Ελληνισμού (ας αφήσουμε τους αρχαίους) έχουν προέλθει από αυτόκλητους σωτήρες, ψωνισμένους λαϊκούς, στρατιωτικούς και συναφείς. Η Μικρασιατική Καταστροφή οφείλεται εν πολλοίς σε «σωτήρες» που πίστευαν ότι ο Βενιζέλος ήταν το Κακό. Ο Εμφύλιος, που ακόμη δεν λέει να τελειώσει, οφείλεται πρωτίστως σε ανταγωνισμό αντιμαχόμενων σωτήρων. Από εδώ οι αγγελικοί, από εκεί οι διαβολικοί. Η απριλιανή δικτατορία και η συνακόλουθη καταστροφή στην Κύπρο έγιναν επειδή κάποιοι παράφρονες πίστευαν ότι θα μας έσωζαν από τον διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό. Ολους αυτούς τούς συνέτρεξαν πάντοτε ξένοι καλοθελητές. Και τώρα πάλι τα ίδια. Υστερα από αλλεπάλληλα λάθη, μετά από εγκληματικές παραλείψεις και φαύλες ενέργειες της συντριπτικής πλειονότητας βουλευτών  εκλεγμένων από τον «σοφό» ελληνικό λαό, ξανά στο επικίνδυνο παιχνίδι μιας εφιαλτικής επερχόμενης «σωτηρίας». Διασώστες, διασωζόμενοι και σωτήρες ένα κουβάρι.

Το ιστορικό αυτού του μεσσιανικού εφιάλτη γνωστό. Η Δεξιά (για να ξεκινήσουμε από τους αρχέγονους όρους) μας έχει σώσει ήδη αρκετές φορές στον 20ό αιώνα. Με πολιτικές διώξεις, πιστοποιητικά φρονημάτων, παρακρατικές οργανώσεις, κρατική βία κ.ά. Ευτυχώς η μεταπολιτευτική συμπεριφορά του Καραμανλή έδειξε έναν νέο πολιτικό δρόμο, που, δυστυχώς, στράβωσε πολύ γρήγορα. Τότε ήρθε το σωτήριο ΠαΣοΚ. Μας έσωσε από το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, την πολιτική διαφθορά, τις καταχρήσεις. Αποκτήσαμε όλοι λεφτά διότι λεφτά υπήρχαν. Το σημαντικότερο: γίναμε όλοι σοσιαλιστές και εθνοκεντρικοί. Το ΠαΣοΚ κατάφερε να έχει στις τάξεις του στελέχη αδαμάντινης πολιτικής ηθικής, γι' αυτό και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως το κόμμα των κηπουρών ενός σοσιαλιστικού Παράδεισου. Μερικοί κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας. Αλλοι υπηρετούν στους κήπους του Κορυδαλλού. Ο Αρχηγός είναι νεκρός. Τουλάχιστον δεν είδε τους επιγόνους

Η Αριστερά, με όρους - όπως λέμε με τιμές - του 20ού αι., ύστερα από τον ολέθριο Εμφύλιο, δεν είχε καμία ευκαιρία να κυβερνήσει. Ομως αυτή η Αριστερά ευτύχησε να έχει στις τάξεις της ανθρώπους αδογμάτιστους που αντί να θρηνολογούν για μια χαμένη «επανάσταση» προσπάθησαν να δείξουν, με τρόπο ορθολογικό, ως συνειδητά μέλη μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς, ότι απεχθάνονται την τρομοκρατία, τον λαϊκισμό, την αγραμματοσύνη και την οργουελική συνθηματολογία. Αυτοί οι αριστεροί δεν κυβέρνησαν ποτέ. Τα ποσοστά τους κυμαίνονταν γύρω στο 3%. Ο λόγος τους αντηχούσε ανοίκειος στα αφτιά ενός λαού που τα ήθελε όλα Εδώ και Τώρα. Εύκολα. Γρήγορα. Για τούτο και η ρητορική της Αριστεράς, από τη Μεταπολίτευση ως και πρόσφατα, δεν μπόρεσε να τον πείσει. Δεν τον έπεισαν ο Ηλιού, ο Κύρκος, ο Πουλαντζάς, ο Παπαγιαννάκης, ο  Ελεφάντης. Ο Τσίρκας, ο Αναγνωστάκης, ο Αλεξάνδρου. Τον έπεισε ο κ. Τσίπρας. Η ανερμάτιστη λαφαζανική πλατφόρμα αποδείχθηκε σταθερότερη από όλα τα κηρύγματα της Ανανεωτικής Αριστεράς!

Ο μεσσιανικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ (διότι περί αυτού πρόκειται) ούτε αποκαλυπτικός είναι, ούτε οραματικός, ούτε προγραμματικός. Ούτε καν ένας και αναγνωρίσιμος. Ο συριζαϊκός άγγελος σαλπίζει πολυφωνικά. Οι τρομπέτες ηχούν από δεξιά, αριστερά, από εγκαταλελειμμένα  πρώην πασοκικά φυλάκια, από χαϊκαλιστικά πεδία, από υστερικές αρχαγγέλισσες. Από τα χάλκινα χείλη οικονομολόγων. Ερώτημα: Δηλαδή, Ανόητε, οι άλλοι είναι καλύτεροι; Οχι, οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι. Είναι χειρότεροι. Και πρέπει να τιμωρηθούν. Αλλά δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε μιαν Απάτη με μιαν άλλη Απάτη. Δεν ανεχόμαστε  άλλο μεταλλαγμένους σωτήρες. Η λύση, η σωτηρία, δεν θα έρθει από τις επικείμενες εκλογές. Οποιος και να πρωτεύσει. Η μόνη, ενδεχομένως, σωτηρία θα είναι η συντριβή του παλαιοκομματισμού (και ο ΣΥΡΙΖΑ καθαρό παλαιοκομματικό DNA διαθέτει, όπως δείχνει η Κοινοβουλευτική του Ομάδα). Αφού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις,  η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήταν αντίθετη σε αυτή την αχρείαστη περιπέτεια, τότε ο σοφός λαός δεν πρέπει να δώσει σε κανέναν παλαιοκομματικό συνδυασμό αυτοδυναμία. Υπάρχουν άλλωστε και νέες δυνάμεις. Νέα πρόσωπα. Αδιάφθορα. Με βιογραφικά που ο κ. Τσίπρας δεν θα αποκτήσει ποτέ (βλ. βιογραφικό κ. Τσίπρα στην επίσημη ιστοσελίδα της Βουλής). Σήμερα η σωτηρία δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική. Πολυκομματική. Οι δύο «σωτηρίες» από ΝΔ και ΠαΣοΚ έδειξαν πολύ καθαρά πως μια τρίτη «σωτηρία» αυτού του είδους θα είναι ολέθρια. Δεν είναι ανάγκη να κατεβούμε άλλη μία φορά στην Κόλαση για να προσδοκούμε ένα αβέβαιο Καθαρτήριο.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.