Λατρεύω τους… «μισητούς»

 Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Athens Voice

Η Ελλάδα είναι μια παράξενη χώρα ή, για να το πω αλλιώς, σου δίνει την εντύπωση ότι λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση. Ας πάρουμε το προσφιλές παράδειγμα της πολιτικής. Βρίζουμε τους πολιτικούς που προσπαθούν να κάνουν μεταρρυθμίσεις και τους δικαιώνουμε είτε μετά θάνατον είτε όταν βγουν στην «πολιτική σύνταξη». Περίπου 13 χρόνια μετά, όσοι έχουν λίγα δράμια μυαλό μνημονεύουν την προσπάθεια που έκανε ο Τάσος Γιαννίτσης για το ασφαλιστικό. Το αστείο είναι ότι ενώ λέμε πώς θα είχαν γίνει τα πράγματα αν είχαν προωθηθεί οι αλλαγές που περιλάμβανε το σχέδιό του, σήμερα δεν κάνουμε τίποτα για το ασφαλιστικό. Το ίδιο ισχύει με την παιδεία (βλέπε τι έπαθαν οι κυρίες Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου), με την εξωτερική πολιτική και πρωτίστως με την οικονομία. Με τεράστια ευθύνη της πλειονότητας των ΜΜΕ δαιμονοποιούμε τους πολιτικούς εκείνους που προσπαθούν να κάνουν τομές ή λένε τη γλώσσα της αλήθειας. Τι κάνουν τα ΜΜΕ; Αποθεώνουν τους λαϊκιστές και πυροβολούν τους πραγματιστές. Με την κάθε εποχή να έχει για τα ΜΜΕ και το «λαό» τα μαύρα πρόβατά της. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, υπάρχει ένα πρόσωπο που συνέβαλε τα μέγιστα στην αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας και στη βελτίωση της αξιοπιστίας μας στο εξωτερικό. Αυτός που κρατούσε τα γκέμια, που ήταν ο αλεξικέραυνος όλων των κυβερνητικών επιλογών, που συγκρατούσε τον ενδημικό λαϊκισμό του κ. Σαμαρά και τον παρορμητισμό του κ. Βενιζέλου. Το πρόσωπο αυτό δεν είναι άλλο από τον Γιάννη Στουρνάρα. Κι όμως. Ο κ. Στουρνάρας στοχοποιήθηκε όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια, έγινε βορά στα πρωινάδικα και ανάθεμα για την κοινωνία.

Είναι βέβαιο πως αν είχε παραμείνει υπουργός Οικονομικών η χώρα δεν θα είχε οδηγηθεί στο βατερλό του Παρισιού, καθώς ο κ. Σαμαράς δεν θα είχε ακολουθήσει την αποτυχημένη στρατηγική που εφάρμοσε μετά τις ευρωεκλογές. Δεν θα είχε σκίσει λεκτικά το μνημόνιο, ούτε θα ανταγωνιζόταν σε λαϊκισμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς θα είχαμε κλείσει τη συμφωνία με τους δανειστές από τις αρχές του φθινοπώρου.

Ίσως μόνο με ψυχαναλυτικούς όρους μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη στάση αυτή της πλειονότητας των Ελλήνων. Να θέλει να ακούει εύηχα πράγματα, παρότι ξέρει ότι αυτά δεν είναι αλήθεια ή ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Αυτό, φυσικά, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις. Η μεγάλη πλειονότητα των ερωτηθέντων δηλώνει πως δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτά που λέει, παρά ταύτα θα τον ψηφίσει. Κοινώς επιβραβεύει αυτόν που συνειδητά τον κοροϊδεύει. Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και ο δείκτης δημοφιλίας των πολιτικών, ποιοι/ες είναι στις πρώτες σειρές…

Η κατάσταση αυτή αποτρέπει τους περισσότερους εν ενεργεία πολιτικούς από το να πούνε δημόσια αυτά που λένε στις κλειστές συσκέψεις ή στις παρέες τους: την αλήθεια. Για αυτό και θεωρώ ότι έχουν μεγάλη σημασία αυτά που είπε ο Σπύρος Λυκούδης στην πρόσφατη εκδήλωση των Μεταρρυθμιστών. Σταχυολογώ: Για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης, για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, για τα φαινόμενα βίας και την εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, για την επιμονή στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τη συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ.

Η χώρα, στο σημείο της τρέλας που βρίσκεται, με τις δυνάμεις του λαϊκισμού να κυριαρχούν και τη συνωμοσιολογία των ψεκασμένων να δίνει τον τόνο, έχει ανάγκη τέτοιες φωνές λογικής και ψυχραιμίας, όπως είναι αυτή του κ. Λυκούδη, και απόλυτης γνώσης των πραγμάτων, όπως είναι αυτή του κ. Στουρνάρα. Γιατί μόνο αυτές οι φωνές που είναι κόντρα στο ρεύμα, που έχουν τον κοινό νου και που δεν κρύβονται στα δύσκολα, μπορούν να πάνε τη χώρα πέντε βήματα μπροστά. Για αυτό και προσωπικά έχω επιλέξει να λατρεύω τους… «μισητούς»!