Πιστόλια

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ 

Αυτή την απαράμιλλη ευλυγισία έχει επιδείξει χρόνια τώρα ο Ανδρουλάκης, ξεροσταλιάζοντας κάποτε στον προθάλαμο του Σημίτη, αφιερώνοντας ολόκληρο πόνημα στον Παπανδρέου, εξυμνώντας τη «διανοητική, ιδεολογική και προγραμματική πυκνότητα» του Βαγγέλη Βενιζέλου. Για να σαλτάρει εν τέλει εκτός ΠΑΣΟΚ - επιβεβαιώνοντας την υβριδική του φύση ως συστημικού αντάρτη. Είναι μία πρωτεϊκή προσαρμοστικότητα που ταιριάζει στην παρούσα, κατακερματισμένη Βουλή. Είχε φανεί από νωρίς ότι αυτή η Βουλή δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Αλλά έδειξε οξύτερα την, ας πούμε, πρωτοτυπία της όταν άρχισε η συζήτηση για την προεδρική εκλογή. Οταν αρχίσαμε δηλαδή να εστιάζουμε σε ένα προς ένα τα μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας, επιχειρώντας αυτό που τώρα αποδεικνύεται ακατόρθωτο: να ερμηνεύσουμε ορθολογικά την πολιτική τους συμπεριφορά. Πολλοί από τους βουλευτές που θα κρίνουν την προεδρική εκλογή αφήνουν άοπλη την πολιτική ανάλυση. Ο Ανδουλάκης όμως δεν ανήκει σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι χθεσινός. Δεν μπορεί κανείς να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό ότι ζαλίστηκε. Οτι δεν κατάλαβε. Εσπευσε να δραπετεύσει, πριν προλάβει να δημιουργηθεί μια συστημική συνθήκη που θα μπορούσε να τον δεσμεύσει, εμποδίζοντας τα προσωπικά του σχέδια. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ έχει τα εργαλεία για να εξηγήσει την επιλογή του, διάλεξε την υπεκφυγή. Η Ιστορία ρώτησε τον άνθρωπο που μιλούσε γρηγορότερα από τα λόγια του. Κι εκείνος απάντησε με κάτι λίγο πιο έναρθρο από λόξιγκα.

Δεν το σκέφτηκε πολύ - αν το σκέφτηκε καθόλου. Δεν περίμενε ούτε καν ν' ακούσει το όνομα του υποψηφίου. «Πιστόλι στον κρόταφο; Τρία "όχι"» πυροβόλησε στο twitter. Τα «όχι» αφορούσαν την προεδρική εκλογή. Αλλά ποιος κρατούσε το πιστόλι στον κρόταφο του Μίμη Ανδρουλάκη;

Ο Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που παραπονιέται ότι εκβιάζεται. Πολλοί από τους ανεξάρτητους και τους ημιαυτόνομους βουλευτές εξέφρασαν την ίδια δυσφορία. Τι τους πνίγει; Το δίλημμα λένε. Δεν αντέχουν τα πιεστικά διλήμματα.
Είναι ένας τύπος βουλευτικής συμπεριφοράς που είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται από την προηγούμενη, την πρώτη μνημονιακή Βουλή. Σύμφωνα με το μοτίβο, ο βουλευτής οικτίρει εαυτόν ως θύμα της κακής συγκυρίας που του φορτώνει αβάσταχτο βάρος. Διαμαρτύρεται ότι όλο το βάρος πέφτει στους βουλευτές - σαν να υπήρχαν αρμοδιότεροι ώμοι να το σηκώσουν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ιδού, λοιπόν, ο εκβιαστής. Το χέρι που κρατάει το πιστόλι στον κρόταφο του Ανδρουλάκη είναι το χέρι της δυσάρεστης πραγματικότητας. Τον απειλεί η συγκυρία, στην οποία ο πολιτικός καλείται όχι μόνο πάρει δύσκολες αποφάσεις, αλλά και να τις εξηγήσει. Και από αυτή τη στενωπό ξεγλιστράει με ένα τουίτ.

Είναι μια στάση αναμενόμενη. Η πολιτική σήμερα μοιάζει με κακουχία. Δεν είναι όπως παλιά. Στις καλές ημέρες μπορούσες να σκηνοθετείς τη σταδιοδρομία σου στη δημόσια ζωή ως ναρκισσιστικό παίγνιο. Ολα ήταν εφικτά. Μπορούσες να είσαι λίγο βουλευτής και πολύ διασκεδαστής. Πότε αντισυμβατικός και πότε αυλικός. Πότε εδώ και πότε αλλού.

Αυτή την απαράμιλλη ευλυγισία έχει επιδείξει χρόνια τώρα ο Ανδρουλάκης, ξεροσταλιάζοντας κάποτε στον προθάλαμο του Σημίτη, αφιερώνοντας ολόκληρο πόνημα στον Παπανδρέου, εξυμνώντας τη «διανοητική, ιδεολογική και προγραμματική πυκνότητα» του Βαγγέλη Βενιζέλου. Για να σαλτάρει εν τέλει εκτός ΠΑΣΟΚ - επιβεβαιώνοντας την υβριδική του φύση ως συστημικού αντάρτη.
Είναι μία πρωτεϊκή προσαρμοστικότητα που ταιριάζει στην παρούσα, κατακερματισμένη Βουλή. Είχε φανεί από νωρίς ότι αυτή η Βουλή δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Αλλά έδειξε οξύτερα την, ας πούμε, πρωτοτυπία της όταν άρχισε η συζήτηση για την προεδρική εκλογή. Οταν αρχίσαμε δηλαδή να εστιάζουμε σε ένα προς ένα τα μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας, επιχειρώντας αυτό που τώρα αποδεικνύεται ακατόρθωτο: να ερμηνεύσουμε ορθολογικά την πολιτική τους συμπεριφορά.

Πολλοί από τους βουλευτές που θα κρίνουν την προεδρική εκλογή αφήνουν άοπλη την πολιτική ανάλυση. Ο Ανδουλάκης όμως δεν ανήκει σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι χθεσινός. Δεν μπορεί κανείς να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό ότι ζαλίστηκε. Οτι δεν κατάλαβε. Εσπευσε να δραπετεύσει, πριν προλάβει να δημιουργηθεί μια συστημική συνθήκη που θα μπορούσε να τον δεσμεύσει, εμποδίζοντας τα προσωπικά του σχέδια.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ έχει τα εργαλεία για να εξηγήσει την επιλογή του, διάλεξε την υπεκφυγή. Η Ιστορία ρώτησε τον άνθρωπο που μιλούσε γρηγορότερα από τα λόγια του. Κι εκείνος απάντησε με κάτι λίγο πιο έναρθρο από λόξιγκα.