Και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες επιθυμούν μετά τα τεστ αντοχής να περάσουν στην επόμενη μέρα. Και αυτή δεν είναι άλλη από αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου που θα διευκολύνουν την μείωση του ποσοστού του ΤΧΣ και τον περιορισμό του κρατικού ελέγχου. Το ζήτησαν από την κυβέρνηση και αυτή τους την επιθυμία την γνωρίζει, επίσης, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και από τους δύο -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- οι διοικήσεις των τραπεζών εισέπραξαν άρνηση. Το επιχείρημα είναι απλό: ο φορολογούμενος θα χάσει χρήματα. Χρήματα θα χάσει ο φορολογούμενος και από τη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», έτσι όπως διαμορφώνεται το καλό σχέδιο νόμου από τον Νίκο Δένδια. Οι αγρότες, σε πολλούς από τους οποίους η Αγροτική Τράπεζα είχε κάνει τέσσερις ρυθμίσεις από το 1990, θα ξαναρυθμίσουν τα χρέη τους, δηλαδή θα τους ξαναπληρώσει ο φορολογούμενος. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς δεν ήταν καν φορολογούμενοι όταν σχηματιζόταν το χρέος αυτό. Στα δάνεια, προφανώς για να μεγαλώσει η προεκλογική επίδραση του μέτρου, ζητήθηκε και θα περιληφθούν και αυτά που δόθηκαν με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου (πυρόπληκτοι, κτηνοτρόφοι κ.λπ.). Στην τρέχουσα ρητορική είναι αναπτυξιακό και αυτό το μέτρο. Ο αντίλογος είναι ότι όλα αυτά τα δάνεια εδώ και τουλάχιστον τρεις μήνες δεν εξυπηρετούνται. Οι ρυθμίσεις αυτές, λοιπόν, αφορούν δάνεια τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ. Εκ των πραγμάτων, θα δημιουργήσουν ένα νέο κόστος προς το τραπεζικό σύστημα. Πόσο θα είναι αυτό το κόστος;
Είναι ένα ζήτημα που θα το αντιμετωπίσει η οικονομία στο προσεχές διάστημα. Και μετά είναι και οι επιχειρηματίες. Ο Ν. Δένδιας, ως υπουργός Ανάπτυξης, είπε στη Σία Κοσιώνη ότι το όφελος θα είναι τεράστιο από τη «μεγαλύτερη ρύθμιση ιδωτικού χρέους στην παγκόσμια ιστορία». Όμως, υπάρχει και ένας μεγάλος ηθικός κίνδυνος: ο κακός επιχειρηματίας θα έχει αντιμετώπιση που δεν απόλαυσε ο συνεπής.
Και κάτι ακόμα: τι συμβαίνει αν τράπεζες και επιχειρήσεις κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού; Το νομοσχέδιο Δένδια έχει αρκετές ασφαλιστικές δικλείδες για την αποφυγή της καταδολίευσης δανειστών (συνυπολογισμό ατομικών περιουσιακών στοιχείων, επιχειρήσεις συγγενών στις οποίες μεταφέρθηκαν περιουσιακά στοιχεία, κ.α.). Υπάρχει, βεβαίως, ένα ζήτημα για το ποιος και πώς θα ελέγξει το αν θα τηρηθούν αυτές οι δικλείδες. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να μην επιχειρηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους που μπορεί να σώσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Άλλωστε και η εικόνα μιας χώρας με επιχειρηματίες που δεν τηρούν τα συμφωνημένα και με εκατομμύρια «ληξιπρόθεσμους» φορολογούμενους, λειτουργεί από μόνη της ως επενδυτικό αντικίνητρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.