Τον Μάιο του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, χρησιμοποίησε έναν μειωτικό χαρακτηρισμό για τον πρόεδρο Ολάντ, που μόλις είχε εκλεγεί. Τον αποκάλεσε «Ολαντρέου», θέλοντας να τον αποτρέψει να μοιάσει στον δικό μας «Παπαντρέου», που αθέτησε τις υποσχέσεις του. Ο καιρός πέρασε και μετά από κάμποσες περιπλανήσεις σε τόπους της ουτοπίας, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πλησιάζει στην ευρωπαϊκή γη, συνειδητοποιώντας ότι μπορεί ξαφνικά να βρεθεί με την κυβέρνηση στα χέρια, αλλά με κανέναν ευρωπαίο σύμμαχο. Η προσγείωση θα κρατήσει καιρό και θα έχει πολλές αναταράξεις, μέχρι να καταλάβει πλήρως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ποια είναι σήμερα η Ευρώπη και ποιους συμμάχους μπορεί να βρει. Διότι, αν κρίνουμε από όσα είπε (ή μάλλον έγραψε εδώ) ο Τσίπρας, όλα αυτά τα έχει μπερδεμένα στο κεφάλι του. Παράδειγμα πρώτον: Όταν λέει ότι «σήμερα η εικόνα της Ελλάδας στην Ευρώπη δεν είναι αυτή του 2010» και ότι «όλοι έχουν καταλάβει ότι ο λαός μας υπέφερε άδικα και έχει γίνει το εξιλαστήριο θύμα», από πού το συμπεραίνει; «Ολοι» στην Ευρώπη έχουν καταλάβει αυτό που εκείνος λέει; Έχει ακούσει κάποιον υπεύθυνο ευρωπαίο αξιωματούχο να το λέει έτσι; Ή μήπως λένε -με κάποιες παραλλαγές- «αναγνωρίζουμε τις θυσίες των Ελλήνων, αλλά έπρεπε να τις κάνουν»; Και δεν το λένε μόνο οι Γερμανοί.
Παράδειγμα δεύτερον: Όταν λέει ότι «η συντονισμένη αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας σε αυτές τις πολιτικές είναι στην πράξη αμφισβήτηση της ταύτισης της ευρωζώνης με τη λιτότητα», μήπως είδε (ή έστω διάβασε) τι έπαθε ο υποψήφιος επίτροπος Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί (Γάλλος) και σε ποιες ακροβασίες κατέφυγε, προκειμένου να εγκριθεί η υποψηφιότητά του (εδώ); Μήπως άκουσε (ή διάβασε) τα «ναι μεν αλλά» του ίδιου όσον αφορά την Ελλάδα, το ρόλο της τρόικας, κ.λπ. (εδώ);
Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι Γαλλία και Ιταλία μπορούν να πείσουν τη Γερμανία να χαλαρώσει η λιτότητα στην Ευρώπη, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα; Όχι, είναι το χρέος. Είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν άπαντες στο εσωτερικό. Έχει βρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έστω έναν υπεύθυνο ευρωπαίο αξιωματούχο, ο οποίος να συντάσσεται με τη θέση «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», όπως την προβάλλει στο προαναφερθέν άρθρο του ο Τσίπρας;
Βεβαίως, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, ο Τσίπρας λέει ότι αυτό είναι «στόχος». Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να αλλάξει στην πορεία (και αντί του «κουρέματος» να καλοδεχθεί μια μεγάλη «επιμήκυνση», που μπορεί να την έχουν κάνει ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος). Και καλώς θα αλλάξει. Όπως άλλαξε -ευτυχώς- και το «Έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων» του Ανδρέα Παπανδρέου.
Εφόσον ο Τσίπρας δηλώνει σήμερα αποφασισμένος να συμμαχήσει με τον -άλλοτε «Ολαντρέου»- Ολάντ, συγχωρείται η προ διετίας εξυπνακίστικη ατάκα του. Αρκεί να αντιληφθεί -πλήρως και εγκαίρως- σε τι είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν μαζί μας Γάλλοι, Ιταλοί και άλλοι. Για να μη σπάσει τα μούτρα του, υποχρεωθεί να κάνει πίσω άρον-άρον και του μείνει το «Τσιπραντρέου».
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου