Μεταρρυθμιστική εφεδρεία

 Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Ο Σπύρος Λυκούδης, που χθες εξήγγειλε τη δημιουργία μιας νέας πολιτικής πρωτοβουλίας, των Μεταρρυθμιστών, έχει δίκιο. Οντως. Στα περίπου πέντε χρόνια της παρατεταμένης κρίσης, «ενώ η κοινωνία άντεξε και με σκληρές θυσίες έδωσε ανάσες, το πολιτικό σύστημα για άλλη μια φορά φάνηκε ανίκανο να τις αξιοποιήσει». Επίσης, όντως «εξακολουθεί να πνίγεται στις αδυναμίες του και να μας πνίγει μαζί του».

Ο Σπύρος Λυκούδης αναφέρθηκε, επίσης, στην αποτυχία ακόμη και της «δικής μας τότε Αριστεράς» (όπως αποκάλεσε τη ΔΗΜΑΡ) να συμβάλει στη διαρθρωτική αντιμετώπιση της κρίσης, υποχωρώντας από τη θέση που την οδήγησε στην τρικομματική κυβέρνηση και, ουσιαστικά, απενεργοποιούμενη οικειοθελώς. Η έλλειψη αυτοκριτικής για εκείνες τις αποφάσεις (και τη στήριξη της «κομματικής νομιμότητας» από πλευράς προσωπικοτήτων της ΔΗΜΑΡ που σήμερα συμφωνούν μαζί του) είναι, πιθανόν, ο λόγος για τον οποίο η νέα κίνηση δεν εκκινεί με ορμή. Ο άλλος λόγος είναι η καθυστέρηση αντίδρασης από πλευράς του «κλίματος Λυκούδη», όταν η δυναμική της Κεντροαριστεράς φαινόταν να έχει προοπτικές. Η χθεσινή παρουσία μεταρρυθμιστών του ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκρατών, προσωπικοτήτων του πολιτικού εκσυγχρονισμού και πολλών από τους 58 δείχνει ότι το αίτημα παραμένει ζωντανό. Η δυναμική που ανέπτυξε, στο μεταξύ, Το Ποτάμι έναντι των παραδοσιακών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων αποδεικνύει ότι τα κενά που δεν μπορείς να καλύψεις εσύ στην πολιτική τα καλύπτουν κάποιοι άλλοι.

Είναι λοιπόν περιττή η δημιουργία των Μεταρρυθμιστών; Οχι, φυσικά. Αφενός επειδή μια πολιτική κίνηση σοβαρών ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν έχει τη δυνατότητα να μιλάει καθαρά και χωρίς συμψηφισμούς με τη φωνή (ακόμη μία) της λογικής. Αφετέρου διότι, σε μια μελλοντική συγκυρία, ίσως η συνεννόηση που δεν έγινε στο παρελθόν γίνει εφικτή. Και τότε οι εφεδρείες μπορεί να κληθούν να παίξουν ρόλο. Ως τότε, πάντως, χρειάζονται κουράγιο. Κι ας θυμάται ο Σπύρος Λυκούδης ότι στις ειδικές συνθήκες της κρίσης τα πέτρινα χρόνια συμπυκνώνονται σε εβδομάδες ή μήνες.
ΥΓ.: Ο καθαρός πολιτικός λόγος του Σπύρου Λυκούδη ήταν, κι αυτός, φορτωμένος λυρικά τσιτάτα, πεζογράφους και ποιητές. Περιττό (και αποπροσανατολιστικό). Ο λυρισμός ουδέποτε ήταν μεταρρυθμιστικό προαπαιτούμενο.