Τι έκανες στον λαό σου, σύντροφε; Ο Πούτιν, ο σοβιετικός εθνικισμός και η αντιδυτική κουλτούρα

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Διαβάζοντας για τη συγκίνηση που προκάλεσαν στον διοικητικό διευθυντή της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη οι αναμνήσεις από τον αγώνα συμπαράστασης προς τον αδελφό σερβικό λαό που έδωσε η ΑΕΚ με την Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1999, σκέφτηκα, πάλι καλά που σήμερα, λόγω και της κρίσης, δεν φαίνεται πιθανό κάποια ελληνική ομάδα να τρέξει στο Ντονέτσκ για να παίξει κανέναν αγώνα με την τοπική ομάδα προς υποστήριξη των αγωνιζόμενων κατά του «ουκρανικού φασισμού» αυτονομιστών. Οι έλληνες ανταποκριτές στη Μόσχα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να μας πείσουν ότι η σύγκρουση που μαίνεται στην Ανατολική Ουκρανία αφορά τον αγώνα ρωσόφωνων δημοκρατών κατά ουκρανών φασιστών. Βεβαίως, με την ουκρανική δημοκρατία καθόλου δεν είναι όλα ρόδινα, αποτελεί και αυτή κακέκτυπο δημοκρατίας (η προσπάθεια απαγόρευσης του ουκρανικού Κομμουνιστικού Κόμματος όχι για τα εγκλήματα του παρελθόντος, αλλά επειδή στηρίζει τον Πούτιν, είναι μια πλευρά αυτού του κακέκτυπου). Το πρωτότυπο όμως αυτού του κακέκτυπου βρίσκεται ακριβώς στη χώρα που υποτίθεται ότι στηρίζει τη δημοκρατία έναντι των ουκρανών φασιστών. Οπως δεν γνώριζε η ελληνική κοινή γνώμη ότι οι αδελφοί Σέρβοι βομβάρδιζαν επί μία τριετία το Σαράγεβο, μια πόλη στην οποία οι πολίτες επέμεναν να υποστηρίζουν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία έναντι των διχαστικών εθνικισμών των ποικίλων εξουσιών (κεντρικών και τοπικών, σερβικών και κροατικών), όπως ποτέ δεν έμαθε πλήρως για το έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα του «ποιητή» Κάρατζιτς, επίτιμου προσκεκλημένου πολλών από τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες της χώρας, έτσι και σήμερα γνωρίζει ελάχιστα για τις δεκάδες δολοφονίες δημοσιογράφων και άλλων διαφωνούντων στη Ρωσία του Πούτιν (Αννα Πολιτκόφσκαγια και Ιβάν Σαφρόνοφ μεταξύ των πλέον γνωστών), τις συλλήψεις χωρίς εισαγγελική άδεια, τις στημένες δίκες, τις καθημερινές εξαφανίσεις πολιτών, την οικιστική πολιτική που ασκείται με τη συνεργασία πουτινικών συνεργατών και μαφίας, το κάψιμο δηλαδή οικιών για να κτιστούν μεγάλες πολυκατοικίες. Δεν είναι τυχαίο επομένως που το 63% των ελλήνων πολιτών βλέπει θετικά τη σημερινή Ρωσία (δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο μετά το 83% των ίδιων των Ρώσων) και το 41% δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη στον Πούτιν (υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ).

Η Βαλεντίνα Ματβιένκο, πρώην πρέσβειρα της Ρωσίας στην Ελλάδα, διορισμένη κυβερνήτης της Αγίας Πετρούπολης και πρόεδρος της Ανω Βουλής σήμερα (από την οποία τόσο «γοητεύτηκαν» και πολλοί έλληνες δημοσιογράφοι και πολιτικοί), είχε δηλώσει πως «η ψυχοσύνθεση του Ρώσου θέλει αυθέντη, τσάρο, πρόεδρο, με μια λέξη μοναρχική εξουσία».

Είναι αλήθεια πως τέτοιες γενικεύσεις, για οποιονδήποτε λαό, αξίζουν μόνο βαθύτατη περιφρόνηση. Ομως, μέσα στον φανατισμό της εξουσιολαγνείας της, η πρώην πρέσβειρα είπε μια μεγάλη αλήθεια: αναγνώρισε ότι αυτό που παρουσιάζεται στη Ρωσία ως δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μοναρχικό καθεστώς ενός πραγματικού αυθέντη, γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται όλα τα παράσιτα της πάλαι ποτέ σοβιετικής εξουσίας, τα οποία σήμερα φαντασιώνονται τους εαυτούς τους σε υπερασπιστές του Στάλινγκραντ.

Ο Πούτιν πέτυχε γιατί κατόρθωσε να μετατρέψει σε ρωσικό τον σοβιετικό εθνικισμό και την αντιδυτική κουλτούρα κάποιων στρωμάτων στη χώρα. Οσο και να φαίνεται σε κάποιους περίεργο, ο εθνικισμός με ισχυρές δόσεις πανσλαβισμού και θρησκοληψίας αποτελούσε την πίσω σελίδα της ιδεολογίας του κρατικού μαρξισμού - λενινισμού στη σταλινική και μετασταλινική Σοβιετική Ρωσία. Σε πρώτο επίπεδο, το σοβιετικό καθεστώς μιλούσε για «πανανθρώπινη φιλία και αλληλεγγύη», η απαίτηση όμως μιας παγκόσμιας κυριαρχίας του ρωσικού έθνους αποτελούσε τη βαθύτερη πλευρά του. Μια ματιά στα εγχειρίδια Ιστορίας και στον Τύπο της σοβιετικής εποχής πείθει για την αλήθεια.

Οι φωνές που καταγγέλλουν το έγκλημα της Γάζας, και ορθώς πράττουν, μήπως θα έπρεπε να κάνουν μια στάση και στο καθεστώς τρόμου και εγκλημάτων που επικρατεί στην Τσετσενία, στις περιοχές όπου πλειοψηφεί το μουσουλμανικό στοιχείο, αλλά και μέσα στην καρδιά της Ρωσίας; Μήπως θα πρέπει να θυμούνται και αυτόν τον αυτονομιστή τύπο που, κρατώντας στο ένα χέρι το αυτόματο και στο άλλο ένα λούτρινο λαγουδάκι από τις αποσκευές ενός θύματος της αεροπορικής τραγωδίας, κυνηγούσε τους εμπειρογνώμονες; Να σκεφτούν αυτούς που περιέφεραν ασεβώς τα πτώματα από εδώ και εκεί στο όνομα του αγώνα κατά του «φασίστα» Ποροσένκο; Μήπως όλοι πρέπει να φωνάξουμε τι έκανες στη δημοκρατία και πώς τον έκανες έτσι τον υπερήφανο και μεγάλο ρωσικό λαό, σύντροφε Πούτιν;

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας, μέλος της συντακτικής επιτροπής της Μεταρρύθμισης