Τελεσιδικία χωρίς... τέλος

Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή

«Εχουμε σφραγίσει επανειλημμένως τις ταβέρνες αλλά η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής και το ΥΠΕΚΑ δεν προχώρησαν στην κατεδάφισή τους. Πριν από ένα μήνα τις ξανασφραγίσαμε”, λέει ο απερχόμενος δήμαρχος Μαραθώνα, Ιορδάνης Λοΐζος. Ιδιοκτήτης των κτισμάτων που στεγάζονται οι ταβέρνες είναι ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός Εισαγγελέων και Δικαστών». Η παράγραφος από το ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην «Κ» (14/08), με θέμα την παράταση στη λειτουργία των ταβερνών στον Σχινιά, δηλώνει πυκνά και αποκαλυπτικά την ουσία της εθνικής καθυστέρησης. Το γεγονός δεν είναι μείζον, είναι μάλλον ρουτίνας, δεν αφορά ούτε δεσμεύσεις του Μνημονίου ούτε «κόκκινα» δάνεια. Είναι μία, ανάμεσα σε δεκάδες καθημερινές ιστορίες όπου ισχυροί μηχανισμοί εξουσίας διασταυρώνονται, δημιουργώντας λες ένα αδιαπέραστο τείχος, όχι για να προστατεύσουν αλλά για να περιγελάσουν τον Νόμο. Οι ταβέρνες, στις οποίες αναφέρεται το θέμα, βρίσκονται στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου και έχουν κριθεί τελεσίδικα κατεδαφιστέες από το 2011. Το υπουργείο Περιβάλλοντος με ειδική ρύθμιση έδωσε «ανάσα» ενός έτους σε κτίσματα που έχουν κριθεί αυθαίρετα και για τα οποία έχουν αποφανθεί τόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Είπαμε όμως· το περιστατικό δεν είναι παρά μια από τις πολλές αναπαραγωγές ανομίας και αυθαιρεσίας. Κάθε χρόνο εκδίδονται παρόμοιες τελεσίδικες αποφάσεις, οι οποίες καταστρατηγούνται στη συνέχεια. Στο μονόπρακτο αυτό (όπως και σε όλα τα συναφή) πρωταγωνιστούν καθόλα ευυπόληπτοι πολίτες και μηχανισμοί: όλες οι βαθμίδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπουργοί αρμόδιοι για την προστασία του περιβάλλοντος, η νομοθετική εξουσία, η δικαστική εξουσία, κ.ο.κ. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και οι ταβέρνες παραμένουν όρθιες σε πείσμα ενός συστήματος εξουσιών που εδώ και χρόνια «αποφασίζουν» ότι πρέπει να κατεδαφιστούν; Είναι απλό: με το ένα χέρι ανεμίζουν τη ρομφαία και με το άλλο τη σταματούν. Ετσι το κράτος λειτουργεί, σχεδόν ανακλαστικά, βάζοντας διαρκώς τρικλοποδιές στον ίδιο του τον εαυτό, ισχυροποιώντας και δικαιώνοντας εκείνον ή εκείνους (εάν πρόκειται για συντεχνίες) που έχουν την πιο εδραιωμένη πελατειακή σχέση ή τα πιο ακλόνητα προνόμια. Οσο όμως αυτή η «ρουτίνα» δεν αλλάζει, όσο αποφάσεις αρμοδίων οργάνων δεν τελεσφορούν αλλά αναιρούνται από διαφορετικές αποφάσεις άλλων οργάνων, όσο δηλαδή η ανακολουθία υποκαθιστά τη φυσική ακολουθία, δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε. Ούτε για την ποιότητα του κράτους ούτε για την επόμενη μέρα των υπηρεσιών του.