Ο περιπλανώμενος κεντροαριστερός

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Ένας από τους πιο διαδεδομένους αντισημιτικούς μύθους, ο οποίος μάλιστα ενέπνευσε και αρκετούς συγγραφείς παραλογοτεχνικών αφηγημάτων, όπως ο Γάλλος Ευγένιος Σι, είναι αυτός του περιπλανώμενου Ιουδαίου. Κατ' αναλογία, όση επιτρέπουν βέβαια οι ιστορικές συμπαραδηλώσεις, ένας κακεντρεχής συγγραφέας θα μπορούσε άνετα να γράψει για τον εγχώριο περιπλανώμενο κεντροαριστερό. Πρότυπα για τον ενδεχόμενο αυτόν μυθοπλαστικό ήρωα υπάρχουν πολλά. Εδώ και χρόνια έχει συγκροτηθεί μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι αναζητώντας διαρκώς την πάντα ανεύρετη Κεντροαριστερά, γράφουν, συζητούν, μετέχουν σε διάφορες κινήσεις και έχουν περιέλθει από όλα τα σχετικά κόμματα.

Επειδή όμως όλοι, ή σχεδόν όλοι, έχουν περί πολλού τον πολιτικό και θεωρητικό τους εαυτό, αμέσως μετά την ενθουσιώδη προσχώρησή τους σε κάποιο κόμμα της Κεντροαριστεράς, νιώθουν έντονα την πολλαπλή ανωτερότητά τους και ενοχλούνται σφόδρα που ο λαϊκιστής πάντα αρχηγός δεν τους τοποθετεί στα υψηλά στελεχικά κλιμάκια ή σε μια εκλόγιμη θέση εάν επίκεινται εκλογές. Γρήγορα η συμμετοχική τους διάθεση ατονεί και εν αντιθέσει με τη θορυβώδη προσχώρησή τους αποχωρούν αθόρυβα. Πολλοί εξ αυτών έχουν πάει σε όλες τις εκδοχές ΠΑΣΟΚ, έκαναν μια στάση στη ΔΗΜΑΡ, ενθουσιάστηκαν με την κίνηση των 58 και βέβαια δείλιασαν μπροστά στην ανταγωνιστική πραγματικότητα της πολιτικής. Αρκετοί τώρα φιγουράρουν στις όχθες του Ποταμού.

Αλήθεια όμως, πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας του συνεδρίου του Λαυρίου, δεν αντελήφθησαν την απλοϊκότητα, τη ρηχότητα και την κοινοτοπία των όσων ελέχθησαν; Τα περί αξιοκρατίας, υπέρβασης Δεξιάς και Αριστεράς, συστήματος γερμανικών εκλογών κ.λπ. δεν τα άκουσαν εκατοντάδες φορές από νέα ή παλαιά κόμματα; Και επιπλέον, κεντροαριστεροί άνθρωποι αυτοί, πώς συμπίπτουν πολιτικά με ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους; Προφανώς σύντομα οι περιγραφόμενοι κεντροαριστεροί θα αποδράσουν από τη γοητεία του ποταμίσιου στυλ και θα συνεχίσουν την αέναη περιπλάνησή τους.

Μήπως όμως η περιπλάνηση αυτή, εκτός από τη λογοτεχνική, την ψυχαναλυτική και την υπαρξιακή ακόμα ερμηνεία που επιζητεί, δείχνει και κάτι σημαντικότερο και υπαρκτό; Οτι δηλαδή η Κεντροαριστερά, στην παρούσα τουλάχιστον συγκυρία, δεν έχει κοινωνικό έρμα, αγνοεί τον κόσμο της εργασίας και δεν εκπροσωπεί και δεν διαμεσολαβεί λαϊκά συμφέροντα. Η Κεντροαριστερά προσπαθεί να βρει και να συγκροτήσει τον εαυτό της σε ένα κοινωνικό κενό και γι' αυτό οι όποιες αναζητήσεις αναφέρονται μόνο σε πολιτικά και πολιτισμικά ζητήματα και ποτέ στην κίνηση και στις ανάγκες των λαϊκών τάξεων. Γι' αυτό εξάλλου και οι εν λόγω κεντροαριστεροί αποτυγχάνουν διαρκώς. Προφανώς, όμως, σημασία έχει η περιπλάνηση...