Τον Ιούλιο 1995, στη
Σρεμπρένιτσα, μια κωμόπολη της Νότιας Βοσνίας, εισήλθε ο εμπόλεμος
σερβοβοσνιακός στρατός υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς. Μαζί με τους
Σέρβους μάχονταν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, περίπου 12 έλληνες
εθελοντές, και αρκετοί άλλοι ενταγμένοι σε παραστρατιωτικές ομάδες. Τις
ημέρες εκείνες, οι εισβολείς σκότωσαν εν ψυχρώ περί τους 8.000 βόσνιους
μουσουλμάνους - ήταν η τελευταία γενοκτονία του 20ού αιώνα. Ενώ επί πολύ
καιρό, στην Ελλάδα, δεν γινόταν καμία αναφορά στα συμβάντα, το 2005,
έπειτα από ευάριθμες διαμαρτυρίες πολιτών, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης
Αν. Παπαληγούρας μίλησε για το «ενδεχόμενο να υπάρχουν πράγματι ευθύνες
ελλήνων πολιτών για τις σφαγές αμάχων στη Σρεμπρένιτσα» και διέταξε
δικαστική έρευνα. Έπειτα, και ενώ δημοσιεύματα φέρουν στους εθελοντές να
συμμετείχαν και διακεκριμένα μέλη της Χρυσής Αυγής, σιωπή. Ώς πότε;
Συμπληρώθηκαν στις 11 Ιουλίου 2014, 19 χρόνια από τη σφαγή περίπου
8.000 αμάχων, Βόσνιων στην καταγωγή, από το καθεστώς Μιλόσεβιτς και τις
δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, Μλάντιτς και Κάρατζιτς. 19 χρόνια πριν, όταν
όλα αυτά συνέβαιναν, η ελληνική κοινή γνώμη ήταν σύσσωμη με το καθεστώς
Μιλόσεβιτς, εναντίον υποτίθεται της "Νέας Τάξης Πραγμάτων", σύμφωνα με
την ορολογία της εποχής, μάλιστα πολλοί αισθάνονταν περήφανοι για τους
έλληνες εθελοντές που είχαν φωτογραφηθεί με την ελληνική σημαία στην
πρώτη γραμμή της σφαγής. 19 χρόνια μετά, και ενώ η Χρυσή Αυγή που είχε
αποθεώσει τους σφαγείς είναι το τρίτο κόμμα στις πρόσφατες ευρωεκλογές,
ενώ επίσης οι πρωταίτιοι παραπέμφθηκαν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο
της Χάγης για εγκλήματα πολέμου, στην Ελλάδα συνεχίζουμε να αρνούμαστε
να αναμετρηθούμε με τις συλλογικές ευθύνες μας - και ενδεχομένως τις
ατομικές όσων συνέδραμαν το έγκλημα, την τελευταία γενοκτονία του 20ού
αιώνα.
Κι όχι μόνο αυτό. Αν δεν υπήρχαν μεμονωμένες δημοσιογραφικές
κυρίως φωνές και ορισμένοι πολίτες να διεκδικήσουν, εννέα χρόνια πριν,
την αποκατάσταση της πραγματικότητας, ακόμα δεν θα γνωρίζαμε τίποτα για
το προσβλητικό του πολιτισμού μας ειδεχθές εκείνο έγκλημα.
Το Books' Journal αναδημοσιεύει το κείμενο που κυκλοφόρησε στην
Ελλάδα τον Ιούλιο του 2005 περίπου σαν σαμιζντάτ και τις υπογραφές των
ελλήνων πολιτών που βρέθηκαν απέναντι στην κατασκευασμένη εθνική δήθεν
εθνική/ορθόδοξη και αντικαπιταλιστική συναίνεση. Η Σρεμπρένιτσα είναι
ακόμα ένας ανεξόφλητος λογαριασμός του ελληνικού συστήματος εξουσίας
στις παγκόσμιες αξίες του σεβασμού στον άνθρωπο και του δικαιώματος στη
διαφορετικότητα.
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ 2005
Συμπληρώνονται στις 11 Ιουλίου δέκα χρόνια από τη μαζική σφαγή 8.000
αμάχων την οποία οργάνωσαν στη Σρεμπρένιτσα το καθεστώς Mιλόσεβιτς και
οι εγκάθετοί του στη Bοσνία, Mλάντιτς και Kάρατζιτς. H σφαγή αυτή δεν
ήταν η μόνη, προηγήθηκαν άλλες (Bούκοβαρ, Γκόραζντε κ.τ.λ.) καθώς και η
πολύχρονη πολιορκία του Σαράγεβο που κόστισε 11.000 νεκρούς. Kροάτες και
Mουσουλμάνοι διέπραξαν επίσης εγκλήματα πολέμου και δίνουν τώρα λόγο
στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Xάγης.
Όμως η σφαγή των αμάχων της Σρεμπρένιτσα, η μεγαλύτερη στην Eυρώπη
μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οργανωμένη εν ψυχρώ με στόχο την
εθνοκάθαρση, την οποία η διεθνής κοινότητα δεν απέτρεψε παρά την
ανειλημμένη υπόσχεσή της να προστατεύσει τον πληθυσμό, συμβολίζει την
απόλυτη φρίκη και χαρακτηρίζει το καθεστώς που την διέπραξε.
«Η τραγωδία της Σρεμπρένιτσα θα μας στοιχειώνει για πάντα. Οι ευθύνες
μας είναι τεράστιες. [] Με τα τεράστια σφάλματά μας και την ανικανότητά
μας να κατανοήσουμε το εύρος του κακού αποτύχαμε να προστατέψουμε τους
κατοίκους της Σρεμπρένιτσα που αντιμετώπιζαν την οργανωμένη σφαγή τους
από τις σερβικές δυνάμεις» εδήλωσε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Kόφι Aνάν. «Ό,τι
συνέβη στην Σρεμπένιτσα είναι ντροπή. Ντροπή που πρέπει να μείνει στην
μνήμη όλων των Ευρωπαίων» είχε πει ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Zακ
Nτελόρ. Η Ολλανδική Κυβέρνηση αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της διότι οι
ειρηνευτικές στρατιωτικές δυνάμεις της άφησαν απροστάτευτους στα χέρια
των δημίων τους αμάχους της Σρεμπρένιτσα παραιτήθηκε το 2002.
Aλλά σε αντίθεση με αυτούς, με τον υπόλοιπο κόσμο, σε αντίθεση με όλη
την Eυρώπη, εδώ μας παραπληροφόρησαν και μας ενέταξαν άκριτα σε ένα
κοινό ψυχολογικό μέτωπο με το εγκληματικό καθεστώς Mιλόσεβιτς. Mε
πρόσχημα την Oρθοδοξία, την πατροπαράδοτη ελληνοσερβική φιλία και τον
δήθεν «αντιιμπεριαλισμό». Kαι όχι μόνον αυτό. Έλληνες «εθελοντές» (οι
επώνυμες μαρτυρίες τους έχουν δημοσιευθεί) πολέμησαν στη Bοσνία με τον
Kάρατζιτς και τον Mλάντιτς και –ατιμάζοντάς την– ύψωσαν την ελληνική
σημαία στη Σρεμπρένιτσα την ώρα της μεγάλης σφαγής.
H Eλληνική Πολιτεία έχει συνεπώς την υποχρέωση και συγγνώμη να
ζητήσει δημοσίως από τις οικογένειες των 8.000 σφαγιασθέντων και να
απαιτήσει να λογοδοτήσουν όσοι έλληνες «εθελοντές» συνέπραξαν στο μεγάλο
έγκλημα και οι γνωστοί-άγνωστοι που τους ενέπλεξαν. Tο απαιτούμε.
Το κείμενο υπέγραψαν καθηγητές, δημοσιογράφοι, πολίτες, και μόνο έξι
δρώντες εκείνη την εποχή πολιτικοί: ο Aνδρέας Aνδριανόπουλος, η Άννα
Καραμάνου, ο Πέτρος Κουναλάκης, ο Στέφανος Μάνος, ο Νίκος Μπίστης και ο
Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Συνολικά, το κείμενο υπάγραψαν οι εξής: Τάσος Αβραντίνης, Γιώργος
Αγγελόπουλος, Παύλος Αθανασόπουλος, Σία Αναγνωστοπούλου, Ανδρέας
Ανδριανόπουλος, Σπύρος Απέργης, Μιχάλης Αρτεμάκης, Γρηγόρης Βαλλιανάτος,
Τάσος Βάμβουκας, Δήμητρα Βασιλάκη, Μανώλης Βασιλάκης, Άρης Βασιλειάδης,
Γιώργος Βερυκάκης, Παύλος Βοσκόπουλος, Ευτυχία Βουτυρά, Σίσσυ Βωβού,
Θεμιστοκλής Γάτης, Θανάσης Γεωργακόπουλος, Βασιλική Γεωργιάδου, Μαρία
Γεωργίου, Ήλιος Γιαννακάκης, Όλγα Γιαννακοπούλου, Γιάννης
Γιανουλόπουλος, Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Αριάδνη Γκαζή, Μανώλης Γκαζής,
Μαίρη Γκαζή, Μελίττα Γκουρτσογιάννη, Διονύσης Γουσέτης, Νικόλαος
Δαμηλάκης, Άννα Δαμιανίδη, Παντελής Δαμιανού, Σπύρος Δανέλλης, Νίκος
Δεμερτζής, Παναγιώτης Δημητράς, Κορίνα Δημητρίου, Περικλής
Δημητρολόπουλος, Νίκος Δήμου, Δημήτρης Δουλγερίδης, Κώστας Ζέπος, Πέρσα
Ζέρη, Μυρσίνη Ζορμπά, Αλέξης Ηρακλείδης, Σταύρος Θεοδωράκης, Μαριλένα
Θεοδωράκου, Νάσος Θεοδωρίδης, Θωμάς Ιακώβη, Χρυσάφης Ιορδάνογλου,
Σταύρος Ιωαννίδης, Βούλα Καλογερή, Νίκος Καλογερής, Ηλίας Κανέλλης,
Γκασμέντ Καπλάνι, Μαρία Καποδίστρια, Άκης Καπράνος, Άννα Καραμάνου,
Ξανθούλα Καρανίκα, Χάρης Καρανίκας, Αντύπας Καρίπογλου, Τάκης Κατσαρός,
Tριαντάφυλλος Κατσαρέλης, Ηλίας Κατσούλης, Ιωάννα Κεραμετσή, Ζαν Κοέν,
Μαρία Κόντη, Ελπίδα Κοντσάκη, Ιωσήφ Κόβρας, Βασίλης Κοζωνάκης, Κλιφ
Κουκ, Κυριάκος Κουκλάκης, Πέτρος Κουναλάκης, Ελένη Κουντούρη, Αγγελική
Κουρούνη, Μιχάλης Κυριακίδης, Αλέκα Κυφιώτη, Σταύρος Κωσνταντακόπουλος,
Γιάννης Κωνσταντίνου, Σιμόνη Λαζίδη, Ζωή Λιάκα, Αντώνης Λιάκος, Νικήτας
Λιοναράκης, Θάνος Λίποβατς, Μπάμπης Λίτος, Λίνα Λούβη, Στάθης Λουκάς,
Πάσχος Μανδραβέλης, Στέφανος Μάνος, Νίκος Μαραντζίδης, Φιλίτσα
Ματζιορίνη-Μπένμπεργκ, Μάνος Ματσαγγάνης, Νίκος Μεγγρέλης, Τάκης Μίχας,
Ηρακλής Μήλλας, Μιχάλης Μητσός, Μπερίν Μυισλή, Ρένα Μόλχο, Στρατής
Μπαλάσκας, Παντελής Μπασάκος, Νίκος Μπίστης, Νέναντ Μπογκντάνοβιτς,
Νίκος Μυλωνάς, Γεώργιος Νακρατζάς, Θεόφιλος Νικολαΐδης, Σωτήρης Ντάλης,
Μαρία Νταλιάνη, Αμπντουλαχίμ Ντεντέ, Κίττυ Ξενάκη, Βάσος Οικονόμου,
Δημήτρης Οικονόμου, Μάγδα Οικονόμου, Χριστιάνα Οικονόμου, Άουντ Ούμιρ,
Αποστόλης Κ. Παπαγεωργίου, Στέφανος Παπαγεωργίου, Μιχάλης Παπαγιαννάκης,
Γιάννης Παπαδημητρίου, Δέσποινα Παπαδημητρίου, Τέτα Παπαδοπούλου,
Κωστής Παπαϊωάννου, Θανάσης Παπανδρόπουλος, Ναυσικά Παπανικολάτου,
Προκόπης Παπαστράτης, Ρένα Πατρικίου, Φώτης Περλικός, Στέφανος
Πεσματζόγλου, Πετρολέκας Σταύρος, Μαρία Πινίου-Καλλή, Αντώνης
Πιταριδάκης, Δημήτρης Ραυτόπουλος, Ευτέρπη Ραγκούση, Άλκης Ρήγος,
Βασίλης Σακελλαρίου, Μάκης Σεφεριάδης, Γιώργος Σιακαντάρης, Ιακώβ Σιμπή,
Δημήτρης Σκάλκος, Δημήτρης Σκουρέλλος, Ριχάρδος Σωμερίτης, Αμαλία
Τζανάκη, Χρήστος Σταύρου, Mάνος Σταυρουλάκης, Ντίνος Στεργίδης,
Κωνσταντίνα Τζίνη, Χ.Ν. Τζιτζιλέρης, Βικτωρία Τζούμα, Κώστας Τζωρτζάκης,
Μαρία Τοπάλη, Μιχάλης Τρεμόπουλος, Κική Τριανταφύλλη, Θανάσης
Τριαρίδης, Σταύρος Τσακυράκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Θόδωρος Τσίκας,
Καίτη Τσίχλη, Αλεξία Τσούνη, Γιώργος Φαράκλας, Θεοδοσία Φραντσεσκάκη,
Χαμπής Κιατίπης, Έλενα Χάρη, Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Τάκης
Χατζόπουλος, Άιλιν Χόγκαν, Άρτεμις Αλκαλαη, Κατερίνα Ανδρονικίδου,
Δημήτριος Αχλιώπτας, Ευτύχης Βαρδουλάκης, Αντώνιος Βλυσίδης, Λάζαρος
Βογίαζας, Νίκος Γιαννής, Δημοσθένης Δούκας, Πάνος Ευαγγελόπουλος,
Ευθύμιος Ευθυμιάδης, Αϊσέλ Ζεϊμπέκ, Κυριάκος Θεοδωρακάκος, Μαρία Καβάλα,
Κωνσταντίνος Καζαμιάκης, Μαρία Καλυβιώτου, Σπύρος Κασιμάτης, Πλάτωνας
Κοτζιάς, Νίκος Κουσουρνάς, Ιωάννης Κωβαίος, Νικόλαος Κωβαίος,
Ξενοφών-Σπύρος Λουράντος, Ιωάννης Παρασκευόπουλος, Απόστολος Πετρούλιας,
Άρης Σκάτσικας, Ασπασία Τσαούση, Αθανάσιος Τσιούρας, Μωρίς Χατζής,
Κώστας Χριστίδης.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Την έκκληση των παραπάνω πολιτών δημοσίευσαν οι εφημερίδες
«Ελευθεροτυπία» (11/7), «Απογευματινή» (12/7) και τμήμα της το «Βήμα»
(12/7). Ο υπόλοιπος ελληνικός Τύπος την αποσιώπησε...
Παρακάτω, αναδημοσιεύεται το ίδιο κείμενο στα αγγλικά και τα γαλλικά:
The tenth anniversary of the Srebrenica massacre
10 July 2005
On July 11th ten years will be completed since the massive massacre
of 8,000 civilians in Srebrenica organized by the regime of Milosevic
and its followers in Bosnia, Mladic and Karadjic. This was not the only
atrocity, it was preceded by others (Vucovar, Goradze) as well as the
long siege of Sarajevo that cost 11,000 dead. Croatians and Muslims also
committed war crimes and now account for them before the International
Criminal Tribune at The Hague.
But the massacre of civilians in Srebrenica symbolizes the absolute
terror and characterizes the regime which committed it. Aimed at ethnic
cleansing and organized cold-bloodedly, it is the worst mass-killing in
Europe after the WWII that the international community did not prevent
despite its promises to protect the population.
’The tragedy of Srebrenica will always haunt us. Our responsibilities
are huge. [] With our huge errors and our incapability of comprehending
the amplitude of evil, we failed at protecting the citizens of
Srebrenica who were faced with organized slaughter by the Serbian
forces’ declared the Secretary General of UN Kofi Anan ’What happened in
Srebrenica is a shame. Shame that needs to remembered by all Europeans’
had said the then president of Commission Jacques Delors. Bearing its
responsibilities because its peace troops left the civilians of
Srebrenica unprotected in the hands of their executioners, the Dutch
government resigned in 2002.
Contrary to what happened elsewhere, in the rest of the world and in
particular in the rest of Europe, in Greece public opinion was
misinformed and uncritically placed in a common psychological front with
the criminal regime of Milosevic, under the pretext of Orthodoxy, the
traditional Greek-Serbian friendship and alleged "anti-imperialism." Not
only this. Greek ’volunteers’ (their public confessions have been
published) have fought in Bosnia with Karadjic and Mladic and raised the
Greek flag dishonoring it in Srebrenica at the moment of the carnage.
The Greek State has the obligation to apologize publicly to the
families of the 8,000 slaughtered and to call for the indictment of the
Greek ’volunteers’ who were accomplices in the crime as well as the
supposedly ’unknown’ people who manipulated them. We demand this.
The declaration is signed by 163 academics, journalists and other
personalities including 6 politicians. Their names are available in the
Greek version of the appeal.
Le dixième anniversaire du grand massacre de Srébrenitsa
A la date du 11 Juillet dix ans se seront écoulés depuis le massacre
massif de 8000 personnes non combattantes organisé à Srébrenitsa par le
régime de Milosevic et de ses agents en Bosnie, Mladic et Karatzic. Ce
massacre n΄était pas le seul, d’autres l’avait précédé (Voukovar,
Gorazde etc) ainsi que, pendant plusieurs années, le siège Sarajévo qui a
coûté 11000 morts. Des Croates et des Musulmans ont également commis
des crimes de guerre. Ils rendent compte de leurs actes devant le
Tribunal Pénal International pour l’ex Yougoslavie, à La Haye.
Cependant, le massacre de Srébrenitsa est le symbole de l’horreur
absolue caractérisant le régime qui l’a commis. Il est le plus grand en
Europe depuis la fin de la Seconde guerre mondiale, il a été organisé à
froid à des fins de nettoyage ethnique et, en dépit de ses engagements
de protéger la polupation, la communauté internationale n’a pas su l’
empêcher.
Le Secrétaire Général des Nations Unies Kofi Anan avait déclaré: «la
tragédie de Srébrenitsa nous marquera à jamais. Notre responsablité est
énorme. (..) En raison de nos très graves erreurs et de notre incapacité
à saisir l’ampleur du mal nous avons échoué à protéger les habitants de
Srébrenitsa du massacre organisé par les forces serbes». Et Jacques
Delor, à l’époque président de la Commission Européenne, avait dit de
son côté: «Ce qui s’est passé à Srébrenitsa constitue une honte. Une
honte qui doit marquer à jamais la mémoire des Européens». Le
gouvernement hollandais a quant à lui choisi de démissionner en 2002. Il
était conscient de la responsabilité pesant sur ses forces armées
servant sous le couvert de l’ONU et qui ont laissé les habitants de
Srébrenitsa sans défense entre les mains de leurs bourreaux .
Contrairement à eux tous, au reste du Monde, à toute l’Europe, ici on
nous a désinformé et, d΄ une façon irréfléchie, on nous a fait adhérer à
un front psychologique commun avec le régime criminel de Milosevic sous
le prétexte de l’Orthodoxie, de la séculaire amitié gréco-serbe et du
soi disant «antiimpérialisme». Et comme si celà n’était pas suffisant,
des «volontaires» grecs (leurs témoignages personnels ont été publiés)
ont combattu en Bosnie avec Karatzic et Mladic. Ils ont déshonnoré le
drapeau grec en le hissant à Srebrenita au moment du grand massacre.
L’Etat grec a par conséquent l’obligation à la fois de présenter
publiquement ses excuses aux familles des 8OOO personnes massacrées et
d’exiger que rendent des comptes ceux des «volontaires» qui ont pris
part au grand crime ainsi que les personnes soit-disant inconnues qui
les ont manipulées. C’est notre exigence.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου