H αλαζονεία της αδυναμίας

 

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ

Η Ούλρικε Γκέροτ είναι διευθύντρια του κέντρου Σιμόν Βέιλ στο Βερολίνο. Κι όταν κλήθηκε από τη Λιμπερασιόν να σχολιάσει τη δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι το Εθνικό Μέτωπο είναι ένα φασιστικό κόμμα, έδωσε μια ενδιαφέρουσα απάντηση. «Τα τρία τελευταία χρόνια», είπε, «είδαμε την Ευρωπαϊκή Ενωση να αποτυγχάνει εξαιτίας της αλαζονείας της Γερμανίας. Ο κίνδυνος τώρα είναι να αποτύχει εξαιτίας του εθνικισμού της Γαλλίας. Κι εδώ για αλαζονεία πρόκειται, αλλά μια αλαζονεία της αδυναμίας που ενισχύει τη Μαρίν Λεπέν. Στην περίπτωση της Γερμανίας, αντίθετα, επρόκειτο για μια αλαζονεία της δύναμης που ήταν συνδεδεμένη με την οικονομική ευρωστία της χώρας». Η έννοια της αλαζονείας της αδυναμίας συμπυκνώνεται με τον καλύτερο τρόπο σε μια δήλωση που έκανε αυτή την εβδομάδα ένας βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Κριστόφ Καρές. Η αδυναμία της Γαλλίας, υποστήριξε, συνιστά και τη δύναμή της. Είτε οι Γερμανοί θα παρατηρούν ως θεατές τη Γαλλία να βυθίζεται στην κρίση, και θα πληρώσουν τις συνέπειες, είτε θα συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει και θα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Με άλλα λόγια, αν δεν θέλει το Βερολίνο να διαλυθεί η Ευρώπη, καλά θα κάνει να χαλαρώσει τη θηλιά σ' αυτούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Ξεκινώντας, φυσικά, από το Παρίσι. Ισως και τελειώνοντας εκεί. Το επιχείρημα είναι ενδιαφέρον. Μια παραλλαγή του χρησιμοποιεί στην Ελλάδα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι και να κάνει η Ελλάδα - υποστηρίζει - αποκλείεται να την αφήσουν να βγει από την ευρωζώνη, γιατί τότε θα διαλυθεί όλο το σύστημα. Αν σχίσουμε τα Μνημόνια, αν σταματήσουμε να πληρώνουμε τους τόκους του χρέους μας, ακόμη κι αν προβούμε σε στάση πληρωμών, οι δανειστές μας θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Κι αυτά που λέγονται και γράφονται για το κρίσιμο καλοκαίρι του 2012 είναι παραμύθια. Μπλόφα έκαναν οι Ευρωπαίοι, κι εμείς το χάψαμε.

Είναι μία άποψη. Δεν υποστηρίζεται βέβαια από τα πράγματα, αλλά σε μια δημοκρατία ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει. Πρέπει όμως και να έχει επίγνωση αν βρίσκεται σε θέση ισχύος ή σε θέση άμυνας. Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι η αλαζονεία του πηγάζει από τη δύναμη. Βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας στην Ελλάδα, ο αρχηγός του μαγνητίζει τα πλήθη στην Ευρώπη και στο Βερολίνο γίνονται συνεχείς συσκέψεις για την αντιμετώπιση της επικείμενης ανατροπής. Στην πραγματικότητα, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Στην Ευρώπη ανησυχούν για τη Λεπέν, όχι για τον Τσίπρα. Και το περίφημο «μέτωπο του Νότου» είναι ένα ευφυολόγημα: οι Γάλλοι εκβιάζουν για να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, οι Πορτογάλοι παίρνουν τον δικό τους δρόμο και ο Ματέο Ρέντσι διεκδικεί μια καλύτερη θέση για την Ιταλία. Αυτός, ναι, με το 41% στις ευρωεκλογές μπορεί να ισχυρίζεται ότι αλλάζει τα δεδομένα.

Να θυμίσουμε μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε άλλο άλογο είχε ποντάρει: στον Μπέπε Γκρίλο. Αλλά εκείνος τον πρόδωσε και συμμάχησε με τον Φάρατζ.