Κωδικός Αρτζεντίνα

 Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ

Πού θα μπει το όριο αναλήψεων; Εκατό ευρώ την εβδομάδα; Εκατόν πενήντα; Τι θα γίνει με τους τουρίστες; Θα μπορούν να σηκώνουν όσα λεφτά θέλουν; Πόσες μέρες θα μείνουν οι τράπεζες κλειστές; Και στα ΑΤΜ που θα είναι ανοιχτά; Δεν πρέπει να υπάρχει φρουρά; Δεν έπρεπε να έχουμε ειδοποιήσει και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης;

Ιούνιος 2012. Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, μια πυρετώδης σύσκεψη βρίσκεται σε εξέλιξη στην Τράπεζα της Ελλάδος. Με εντολή του διοικητή της Γιώργου Προβόπουλου και του υπηρεσιακού υπουργού Οικονομικών Γιώργου Ζαννιά, διοικητικά στελέχη και νομικοί σύμβουλοι του υπουργείου και της κεντρικής τράπεζας συντάσσουν το σχέδιο μιας απόφασης. Αντικείμενό της είναι να μην ανοίξουν τράπεζες τη Δευτέρα. Η απόφαση που έπρεπε να απαντάει σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα τελικά δεν υπογράφηκε ποτέ. Ομως, ο κίνδυνος που καθιστούσε τη σύνταξή της αναγκαία ήταν κάθε άλλο παρά μακρινός. Ακόμη και ο προβληματισμός, αν έπρεπε να είχε κληθεί και η Αστυνομία, ήταν βάσιμος. «Σκεφτείτε τι έκρηξη θα είχαμε» λέει σήμερα ένας από τους χειριστές της υπόθεσης. «Επί δύο χρόνια αφήναμε τους εύπορους να φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Και θα λέγαμε σε αυτούς που είχαν αφήσει τις οικονομίες τους στην Ελλάδα ότι δεν μπορούν να πάρουν πάνω από εκατό ευρώ την εβδομάδα;».

Ο Προβόπουλος - σκοτεινιασμένος αλλά ψύχραιμος, σύμφωνα με αυτόπτη - είπε στους τεχνοκράτες που είχαν κληθεί ότι «χάνω ένα δισ. την ημέρα από τις τράπεζες». Για την ακρίβεια, όπως δείχνουν τα αναλυτικά στοιχεία που ο ίδιος ο απερχόμενος κεντρικός τραπεζίτης παρουσίασε χθες, στη χειρότερη του ημέρα το τραπεζικό σύστημα είχε χάσει 3,5 δισ. ευρώ. Οι ενέσεις ρευστότητας - τα περιβόητα C-130 - δεν μπορούσαν να αναπληρώνουν για πολύ τέτοια ακατάσχετη αιμορραγία. Για τους γνωρίζοντες η Ελλάδα ήταν μια Αργεντινή που περίμενε να συμβεί.

Τέτοια σενάρια δεν εκπονούνταν μόνο στην Αθήνα. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ετοιμάζονταν για το Grexit - γεγονός που δεν είχε μείνει εντελώς κρυφό από τον Τύπο. Οι λαϊκές εφημερίδες της Βρετανίας και της Γερμανίας είχαν μάλιστα φτάσει στο σημείο να καταρτίζουν «οδηγούς επιβίωσης» για τους τουρίστες που κινδύνευαν να βρεθούν σε μια αποκλεισμένη από το χρήμα Ελλάδα.

Την ίδια ώρα, τα «αντιμνημονιακά» κόμματα απέδιδαν τις διαρροές σε οργανωμένη επιχείρηση κατατρομοκράτησης του εκλογικού σώματος. («Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», έλεγε το τραγούδι που παιάνιζε στις προεκλογικές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ). Οσοι είχαν απομείνει τότε να χειρίζονται υπηρεσιακά αυτές τις υποθέσεις, λένε ότι η πραγματικότητα ήταν ακριβώς η αντίθετη. Είχαν αυστηρές εντολές να μη διαρρεύσει ούτε κιχ. Και τηρούσαν «συνωμοτικούς» κανόνες μυστικότητας, πρωτοφανείς για την ελληνική διοικητική μηχανή. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το σχέδιο της απόφασης του διοικητή της ΤτΕ δεν βγήκε ούτε ένα αντίτυπο.

Ηταν αυτή η χειρότερη στιγμή της κρίσης; Παράγοντας που πέρασε όλους τους κάβους της μνημονιακής οδύσσειας και ήταν εκείνη την ημέρα στην Τράπεζα της Ελλάδος απαντά αλληγορικά. «Μέχρι τότε νιώθαμε ότι είχαμε έναν ασθενή στην Εντατική και προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε ζωντανό. Και ξαφνικά μας ζήτησαν να έχουμε πρόχειρα τα τηλέφωνα των γραφείων τελετών. Από σωτήρες, νιώσαμε νεκροθάφτες».