Εν ονόματι των φορολογουμένων

Photo: Alexandros Katsis / Fosphotos.com

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr

Με την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου η ελληνική εισαγγελική αρχή εισέρχεται στην περίοδο της ενηλικίωσης στην αντιμετώπιση του οικονομικού εγκλήματος. Στην υπόθεση αυτή, το βασικό έγκλημα είναι η απιστία, δηλαδή μια συμπεριφορά των υπευθύνων του ιδρύματος, που, σε συγκεκριμένο χρόνο, έλαβαν αποφάσεις επισφαλείς για τα οικονομικά του ιδρύματος.  Η γραμμή που χωρίζει αυτή τη συμπεριφορά από μία λανθασμένη επιχειρηματική απόφαση είναι πολύ λεπτή, αλλά, η εισαγγελία έχει καλά επιχειρήματα. Στην περίπτωση Γριβέα αναφέρει ότι το Τ.Τ είχε γίνει (το 2009) ο μεγαλύτερος πιστωτής μιας εταιρείας παροχής υπηρεσιών στη διαφήμιση που ήταν ήδη επιβαρυμένη από δάνεια και, όπως κάθε διαφημιστική εταιρία, πληρωνόταν από τους πελάτες της με καθυστέρηση. Στην περίπτωση Λαυρεντιάδη, το σύνολο των εγγυητών ήταν στην πραγματικότητα άλλες εταιρείες του Λαυρεντιάδη. Και στην  περίπτωση του ομίλου Κοτντομηνά διαπιστώθηκε ότι η συνέργεια στην εταιρία καρτών μόνο επωφελής δεν ήταν, ενώ οι άλλες επιχειρήσεις Κοντομηνά, όσο περισσότερο δανείζονταν τόσο λιγότερο πλήρωναν.

Το επιχείρημα επίσης του Άγγελου Φιλιππίδη ότι το Τ.Τ έχει το μικρότερο ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων σε σχέση με τις συστημικές τράπεζες δεν ευσταθεί καθώς στοιχεία της σημερινής «Καθημερινής», στο εξαιρετικό ρεπορτάζ του συναδέλφου Γιάννη Παπαδογιάννη, αποδεικνύουν ότι οι επισφάλειες των χορηγήσεων της περιόδου 2007-2009 ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες σε άλλα ιδρύματα.

Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι αν οι Τράπεζες πρέπει να δίνουν επιχειρηματικά δάνεια έστω και με το ρίσκο να χάσουν κάποια από αυτά η ακόμα και αν πρέπει να τα αναδιαρθρώνουν, αλλά το κατά πόσο τηρούν τους όρους που οι ίδιες βάζουν για τις συγκεκριμένες πιστώσεις.

Η υπόθεση αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά άλλων υποθέσεων που πολύ σύντομα θα μας απασχολήσουν. Μέχρι τώρα, στις υποθέσεις Λαυρεντιάδη και Ρέστη, η δικαιοσύνη έκρινε βασικούς μετόχους τραπεζών που εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους  για να δανείζονται για άλλες δραστηριότητές τους χωρίς να τηρούνται τραπεζικά κριτήρια.

Τώρα στην υπόθεση Τ.Τ και μεθαύριο στις υποθέσεις των άλλων τραπεζών  θα κριθεί αν τα δάνεια στους πελάτες διασφάλιζαν τα συμφέροντα των μετόχων της Τράπεζας. Και επειδή οι ιδιώτες μέτοχοι σπάνια επικαλούνται τέτοια συμφέροντα τους με προσφυγή στη δικαιοσύνη, χρειάζεται να το κάνει η εισαγγελία εν ονόματι των φορολογουμένων που πλήρωσαν για τη διάσωση των τραπεζών.