Ευρωσκεπτικισμός ή καπρίτσιο

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 10.1.14

Η μεγάλη του γένους σχολή της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας υπήρξε η ακαδημία της πολιτικής ελαφρότητας. Πρύτανης ο αείμνηστος ύπατος του ελληνικού σοσιαλισμού, ο οποίος με όλη την άνεση έδιωχνε τις βάσεις για να μην τις διώξει, εγκατέλειπε την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ χωρίς να τα εγκαταλείψει και είχε το ταλέντο να εισπράττει θαυμασμό και ψήφους γιατί δεν τηρούσε τις υποσχέσεις του. Εφτανε που κυβερνάει ο λαός. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω τα γνωστά περί ταλέντου του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο λείπει από τους θαυμαστές του. Απλώς να πω ότι όταν καλούσε τον Καντάφι για surprise στον Μιτεράν έπαιζε εκ του ασφαλούς και δεν διακινδύνευε τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Η Ελλάδα τη δεκαετία του ’80, αλλά και του ’90, διέθετε ένα δίχτυ προστασίας που της επέτρεπε να ακροβατεί χωρίς τον κίνδυνο να πέσει στο κενό. Η συνείδηση των Ευρωπαίων ηγετών ήταν προσηλωμένη στην οικοδόμηση της Κοινότητας, η οποία δεν είχε γιγαντωθεί όπως σήμερα, και όλοι περίμεναν πως το άτακτο παιδί, χαριτωμένο εν πολλοίς, θα περάσει την κρίση της εφηβείας του, κι αυτή ώς ένα σημείο δικαιολογημένη.

Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είχε το ελαφρυντικό πως διήνυσε την ιστορική απόσταση που τη χώριζε από την υπόλοιπη Ευρώπη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πως για την εκείθεν της Αδριατικής χώρα η ένταξη ήταν κατάκτηση πολιτική και κοινωνική, κάτι που δεν ίσχυε για τον Γάλλο και τον Ιταλό, οι οποίοι μοιράζονταν κοινούς αιώνες. Ο ευρωσκεπτικισμός ήταν στο περιθώριο. Δεν χρειάζεται να είσαι γίγας της πολιτικής για να αντιλαμβάνεσαι πως το 2014 τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις προελαύνουν παντού και η δύστυχη χώρα ζει με τεχνητή αναπνοή. Οθεν συνάγεται πως ακόμη κι αν δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες από τους ταγούς της, αν μη τι άλλο περιμένεις κάποια μικρή έστω αντίληψη του βάρους της πιρουέτας τους. Να μη σπάσουν το κρυστάλλινο βάζο με τις απλόχερες χειρονομίες τους, να μη χτυπήσουν το κεφάλι τους στον πολυέλαιο με το κομψό τους άλμα. Η απουσία του Πάνου Καμμένου από την προχθεσινή τελετή δεν ενόχλησε ούτε καν αυτούς που αντελήφθησαν την απουσία της λάμψης του. Η αντίθεσή του με την Ευρώπη είναι δεδομένη και τα πράγματα θα ήσαν πολύ ευκολότερα αν τον ευρωσκεπτικισμό τον εξέφραζαν πολιτικά μεγέθη σαν το δικό του. Η απουσία όμως του κ. Τσίπρα τι σηματοδοτεί; Σηματοδοτεί μια στροφή του, από την οποία ελπίζει ότι θα καρπωθεί συγκυριακά οφέλη για τις ευρωεκλογές; Ή μήπως απλώς ένα καπρίτσιο που θα του επιτρέψει να κάνει πατ πατ στους αμετανόητους τριτοκοσμικούς συνασπιζόμενους; Εκτός πια και αν σκέφτεται μαζί με τα Μνημόνια να καταργήσει και τις γραβάτες.

Ηταν «φιέστα» η τελετή; Ηταν. Ακούστηκαν οι γνωστές κοινοτοπίες που κάνουν την ευρωπαϊκή πολιτική να μοιάζει με οίκο ευγηρίας; Ακούστηκαν. Είχε και μουσική και χορό βέβαια, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχουν οι φιέστες. Ή μήπως ο κ. Τσίπρας περίμενε παρέλαση σιδηροδέσμιων στελεχών επιχειρήσεων που θα έφερναν, όπως οι ηττημένοι βάρβαροι στους θριάμβους των Ρωμαίων στρατηγών, και όλο τους τον πλούτο για να τον καταθέσουν στα πόδια του ελληνικού λαού; Μα στην ακαδημία της πολιτικής ελαφρότητας αυτά δεν μαθαίναμε; Φτάνει μια δήλωση ενώπιον του αγριεμένου πλήθους, μια αποφασιστική χειρονομία σαν τον έφιππο Κολοκοτρώνη, για να αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο. Ή μήπως ο κ. Τσίπρας νιώθει τόσο ασφαλής με την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά ώστε να αισθάνεται ότι μπορεί να βγάλει τη γραβάτα του και να διασκεδάσει με τους συντρόφους του; Αισθάνεται ο ίδιος τόσο δυνατός ώστε να μπορεί να ισορροπήσει στο εντός, εκτός και επί τα αυτά απέναντι στους εταίρους μας; Θα μου πείτε, όταν σε στηρίζουν τα στιβαρά χέρια ενός Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο κόσμος και οι συμβάσεις του σού φαίνονται παιχνίδι. Μόνο που και το παιχνίδι απαιτεί σοβαρότητα.