Από το πρωί σήμερα -και δικαιολογημένα- άπαντες ασχολούνται με την επίθεση που δέχτηκαν στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα, από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με την καταγγελία του ΚΚΕ, ομάδα περίπου 50 χρυσαυγιτών επιτέθηκε σε μέλη του κόμματος, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά άτομα. Μεταξύ των τραυματιών που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία του Πειραιά είναι και ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης και άλλα μέλη της διοίκησης, ενώ η ΕΛ.ΑΣ έχει προχωρήσει σε 24 προσαγωγές υπόπτων. Όπως ήταν φυσικό το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ καταδίκασαν με ανακοινώσεις τους την επίθεση. Αναλυτικά διαβάστε την είδηση: Η δολοφονική επίθεση της Χρυσής Αυγής σε φωτογραφίες Η εικόνα της τυφλής βίας και των δολοφονικών επιθέσων μελών της Χρυσής Αυγής δεν είναι καινούργια και δεν ξενίζει πλέον, ενώ αυτονόητη είναι και η καταδίκη του φαινομένου. Υπάρχει ωστόσο άλλη μια εικόνα, που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Ο τραυματίας πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, εμφανίζεται σε φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα διαδίκτυο να επιτίθεται με...αγέρωχο ύφος εναντίον μελών της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και αναρχικών ομάδων, στα γεγονότα της 20ής Οκτωβρίου του 2011 όταν μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ τα έκαναν γης μαδιάμ για να προστατεύσουν τα μπλοκ τους από τους "προβοκάτορες".
Άρα; Σε τι αναφερόμαστε; Πώς θα ορίσουμε το φαινόμενο; Μήπως "βία δύο ταχυτήτων"; Ο σύντροφος Πουλικογιάννης έφαγε "ναζιστικό" ξύλο και έριξε "αριστερό" ξύλο. Η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Η ελληνική κοινωνία έχει εισέλθει στη κρίση με ένα βίαιο τρόπο που οι ακραίες θέσεις και συμπεριφορές πασπαλισμένες με τερατώδη ιδεολογήματα πολλές φορές επιβραβεύονται. Η λογική "δείρε και συ κάποιον, μπορείς" (μην ξεχάσεις την ιδεολογία όμως!) μπορεί να ταιριάζει σε ανθρωποφαγικές κοινωνίες, αλλά σε κοινότητες, που εν πάση περιπτώσει, δεν είναι τελείως άσχετες με τον πολιτισμένο κόσμο, μόνο εφιάλτες μπορεί να γεννά. Εκτός εάν αποφασίσουμε ότι η κουλτούρα της βίας και του φόβου θα μας συντροφεύει για πολλά χρόνια ακόμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου