Ώρα να τελειώνουμε...

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, www.metarithmisi.gr, 23.7.13

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», τραγούδαγε σε άλλες εποχές ο Νίκος Παπάζογλου. Με την ανοχή του στιχουργού, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του για να περιγράψουμε πολλές από τις σημερινές καταστάσεις, αλλά και πολλά από τα πρόσωπα που επηρεάζουν ή καθορίζουν την επικαιρότητα. Υπάρχουν πολλά, χαρακτηριστικά και εν πολλοίς αποκαρδιωτικά παραδείγματα. Ενδεικτικά και σχηματικά: Παράδειγμα πρώτον, η «περίπτωση Παπουτσή». Η τοποθέτησή του Χρήστου Παπουτσή στη θέση του εκπροσώπου μας στην Παγκόσμια Τράπεζα δείχνει ότι «τα δικά μας παιδιά» ποτέ δεν χάνονται. Μιλάμε για ένα πρόσωπο το οποίο, σε όποια θέση και αν τοποθετήθηκε (και ήταν πολλές), άφησε συντρίμμια. Πέραν, βεβαίως, από τη… «σοσιαλιστικο-λαϊκιστική» ρητορική με την οποία έχει δηλητηριάσει γενιές και γενιές. Πόσα τέτοια πρόσωπα άραγε δεν τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού; Παράδειγμα δεύτερον, οι παρεμβάσεις "τύπου Απ. Κακλαμάνη". Στην πολιτική σκηνή της χώρας πρωταγωνιστούν διάφοροι πρώην, που παραμένουν νυν και οι οποίοι έχουν γενικώς ασυλία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της εκδοχής είναι ο Απόστολος Κακλαμάνης. Τελευταίο κρούσμα, η αήθης επίθεση κατά του ακαδημαϊκού Ηλία Μόσιαλου. Ο αποκαλούμενος Νέστορας του ΠΑΣΟΚ, είναι ένα πρόσωπο το οποίο βρίσκεται στη Βουλή για πάνω από 30 χρόνια, ανακυκλώνοντας την ίδια φρασεολογία, πασπαλισμένη με συνομωσία και συμφέροντα, ένας καθημερινός τιμητής των πάντων. Προσόν του, βεβαίως, οι …διορισμοί. Πόσοι άραγε σαν τον κ. Κακλαμάνη δεν περιφέρουν το (αγωνιστικό ή καλλιτεχνικό) παρελθόν τους, εδώ και δεκαετίες;

Παράδειγμα τρίτον, ο πολιτικός «τύπου Αβραμόπουλου». Που το μόνο που τον νοιάζει ακόμα και σήμερα, είναι τα φρου-φρου και οι κορδέλες. Εν προκειμένω, να χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και να έχει αξιώματα. Παρότι έχει αποτύχει -ο πολιτικός τύπου Αβραμόπουλου- με οτιδήποτε έχει ασχοληθεί, συνεχίζει να διεκδικεί τα πάντα, λόγω των συστημάτων εξουσίας και διαπλοκής που έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια.

Τα παραδείγματα τέτοιων τύπων ή περιπτώσεων είναι πολλά, αρκετά εκ των οποίων κάθονται στα υπουργικά έδρανα, στα βουλευτικά καθίσματα, ή ακόμα και στα δημοσιογραφικά ή ακαδημαϊκά... έδρανα. Πρόσωπα τα οποία πλειστάκις έχουν διαψευστεί με τις αναλύσεις τους ή τις απόψεις τους, πρόσωπα τα οποία έχουν ασκήσει εξουσία και απέτυχαν παταγωδώς, πρόσωπα τα οποία αλλάζουν κουστούμι ανάλογα με την πορεία των δημοσκοπήσεων, πρόσωπα τα οποία αλλάζουν κόμμα ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση ή δυνάμει στην κυβέρνηση, συνεχίζουν να παρελαύνουν στην επικαιρότητα και να μας κουνούν το χέρι. Και βεβαίως πρόσωπα αμφιβόλου ηθικής τα οποία κάνουν τους κήνσορες της ηθικής, έχουν ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές που σαρώνουν τους δείκτες τηλεθέασης/ακροαματικότητας και που κάνουν αυτό που ξέρουν εδώ και τριάντα χρόνια: εκτελούν συμβόλαια πολιτικών θανάτων.

Ακούμε από τα ίδια πρόσωπα εδώ και χρόνια τα ίδια σενάρια, τις ίδιες αναλύσεις, τις ίδιες καταστροφικές προβλέψεις, βάζοντας στο στόχαστρό τους τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες αντιλήψεις. Για παράδειγμα, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο επί σχεδόν μια δεκαετία, θα διαβάσουμε στον τύπο τα ίδια δημοσιεύματα περί «επιστροφής Σημίτη», περί «σχεδίου ξεπουλήματος της χώρας», περί «κινήσεων των Εβραίων», περί «σχεδίων της Τουρκίας ή της FYROM», περί «προσώπων που προωθεί η Πρεσβεία ή η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ», περί «προδοσίας της Κύπρου» κ.λπ. Ίδια πρόσωπα, θα μου πεις, ίδια μπουρδολογία. Παρά ταύτα, τα πρόσωπα αυτά κυριαρχούν και διαφεντεύουν τη χώρα, ή, ακόμα χειρότερα, ποτίζουν γενιές και γενιές με το μικρόβιό τους.

Αν θέλουμε να προχωρήσει η χώρα και να πάει μπροστά, πρέπει να ξεφύγουμε από «αυτούς».

Τα πράγματα, βεβαίως, δεν είναι εύκολα. Δυστυχώς, σε κάθε χώρο, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, να πουν αλήθειες, να υψώσουν ένα φράγμα στο ποτάμι του λαϊκισμού, να στηρίξουν αταλάντευτα την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και κατʼ επέκταση, τις μεταρρυθμίσεις. Που βλέπουν με θυμηδία τη νέα καρικατούρα δικομματισμού και την παλαιοκομματικού τύπου αντιπαράθεση Σαμαρά-Τσίπρα. Που οργίζονται από τον τρόπο με τον οποίο καταγράφεται η επικαιρότητα και το εξαιρετικό προφίλ που έχουν χτίσει για τον κ. Σαμαρά οι γκουρού της επικοινωνίας και των ΜΜΕ. Που δεν θεωρούν μεταρρυθμίσεις τα πεπραγμένα της ΝΔ και που βλέπουν ότι η χώρα δεν έχει κανένα σχέδιο και καμία στρατηγική εξόδου από την κρίση και πολύ περισσότερο για το 2020. Που βλέπουν με τρόμο το ενδεχόμενο διακυβέρνησης της χώρας από τους αριστεριστές που συναντήθηκαν με το βαθύ ΠΑΣΟΚ και έφτιαξαν το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Που θλίβονται από τον εκφυλισμό των θεσμών και την αναβίωση εμφυλιοπολεμικών αντιλήψεων. Που αγωνιούν με τη διάλυση της μεσαίας τάξης, τη διάλυση των δομών πρόνοιας και την Ελλάδα των 1,5 εκατομμυρίων ανέργων. Που ανησυχούν σφόδρα με τη ραγδαία άνοδο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, των ρατσιστικών φαινομένων και των κρουσμάτων βίας.

Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, τα πρόσωπα αυτά, αν ενωθούν και φτιάξουν ένα πρόγραμμα βασισμένο στον άξονα "μεταρρυθμιστική προοπτική και κοινωνική συνοχή", μπορεί να αποτελέσουν πλειοψηφικό ρεύμα.

Στη ΔΗΜΑΡ, υπάρχει η μαγιά για κάτι τέτοιο. Όπως υπάρχει το αντίστοιχο δυναμικό στον ευρύτερο προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό χώρο. Για τους παροικούντες την …Κεντροαριστερά, είναι δεδομένα ποια πρόσωπα, ποιοι διανοούμενοι, ποιοι φορείς, ποιοι αυτοδιοικητικοί παράγοντες μπορεί να στηρίξουν και να υπηρετήσουν το εγχείρημα για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Είναι η ώρα των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών. Είναι η ώρα του παντρέματος του «νέου» με το «παλαιό», του μεταρρυθμιστικού με το κοινωνικό. Χωρίς αποκλεισμούς, με γενναιότητα ψυχής, αλλά και με αυτογνωσία!

Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος, εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ.