Τι μαθαίνουν τα κόμματα για την ενέργεια

Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr

 Χθες, μιλώντας στη Γ.Σ. του ΣΕΒ, ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχθηκε ότι το κόστος της ενέργειας για τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία στην Ελλάδα ξεπερνάει, σε κάποιες περιπτώσεις, το εργατικό κόστος. Ό,τι πήρε η κυβέρνηση σε μεροκάματα, τα τελευταία δύο χρόνια, το έδωσε αφού αφαίρεσε τους φόρους στις επιχειρήσεις που εισάγουν φυσικό αέριο ή παράγουν ηλεκτρισμό από φυσικό αέριο (λιγότερο). Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς το παραδέχθηκε πριν μερικούς μήνες, όταν υποσχέθηκε ότι θα πέσουν τα βιομηχανικά τιμολόγια για την ενεργοβόρα βιομηχανία. Τέσσερις μήνες έχουν περάσει από τότε, αλλά η μείωση που έγινε στο ρεύμα ήταν η περσινή αύξηση. Στο τέλος της περασμένης εβδομάδας ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, έστειλε πρόσκληση στον κ. Σαμαρά και τους ομολόγους του για το έκτακτο συμβούλιο κορυφής της Ε.Ε. στις 22 Μαϊου, στις Βρυξέλλες, με θέμα την ενέργεια. Στους πίνακες που παρουσιάζονται στην εισήγηση της επιτροπής εμφανίζεται η Ελλάδα ως έχουσα το 7ο ακριβότερο φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Αλλά αναζητώντας χθες τον χρόνο στον οποίο λήφθηκαν τα στοιχεία αυτά, το γραφείο της Ε.Ε. στην Αθήνα με διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για στοιχεία εισαγωγής στα τελωνεία για το 2ο τρίμηνο του 2012. Εκτοτε οι τιμές έχουν μειωθεί σε δέκα χώρες της Ε.Ε. Στη Βουλγαρία, που παίρνει αέριο από τον ίδιο αγωγό με την Ελλάδα, οι τιμές μειώθηκαν συνολικά κατά 325 (10% με την παλιά και 22% με τη συμφωνία που υπέγραψαν οι Βούλγαροι από την 1η Γενάρη 2013) με αποτέλεσμα να είναι τώρα πολύ φθηνότεροι σε σχέση με την Ελλάδα.

Το ότι μετά από μήνες συζητήσεων με τη βιομηχανία, οι δύο βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας συμφωνούν τουλάχιστον στη διαπίστωση του προβλήματος, είναι κάτι. Αλλά είναι πολύ λίγο αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις 10.000 θέσεις εργασίας έχουν απομείνει σε εκείνο που θα χαρακτηρίζαμε "στρατηγικά σημαντική βιομηχανία" της χώρας (χάλυβας, τσιμέντο, διυλιστήρια, αλουμίνιο). Οι πολιτικοί έχουν τους δικούς τους χρόνους, αλλά και οι πολιτικοί των βιομηχάνων οι οποίοι φαίνεται να επηρεάζονται περισσότερο από τους παραγωγούς ενέργειας -με τους οποίους συνδέονται με άλλα συμφέροντα- παρά από τους πραγματικούς μεταποιητές της ελληνικής βιομηχανίας.