Ο απερίγραπτος κύριος Κούλογλου και άλλα δύσκολα

Του Αλέξη Ζήρα, www.oanagnostis.gr

Τους ιεροκήρυκες να προσέχετε, όχι τις εκκλησίες

Τόμας ντε Κουίνσι (1785-1859)

Προσπαθώ να καταλάβω προς τι τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός, με αφορμή το επεισόδιο Δημουλά. Προς τι η λυσσαλέα επιδρομή εναντίον της, σύμπαντος σχεδόν του δικτύου ενημέρωσης, έντυπου και ηλεκτρονικού, αθηναϊκού και επαρχιακού, λες και με τις πέντε ασυνεχείς φράσεις της διακυβευόταν η (εδώ και καιρό χαμένη) τιμή των media. Και η ανηλεής διαπόμπευση και η διακωμώδηση; Με τι μεγάλη ευφροσύνη ανέλαβαν, ιδίως τα παντός χρώματος, καιρού και ιδεολογίας αυριανικά υποκατάστατα, να πλειοδοτήσουν σε εισαγγελική ακαμψία; Τι σημαίνει αυτό το ξέσπασμα μίσους και περιφρόνησης εναντίον της Δημουλά,αυτών που καταγγέλουν το μίσος και την περιφρόνηση; Είναι ένα τυφλό ξέσπασμα που φοβάμαι ότι δεν έχει καμμία σχέση με την άρνηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, αλλά βρίσκει εκεί την ευκαιρία και τη δικαιολογία να στηλιτεύσει, συμψηφίζοντας στο πρόσωπο της την συμβολικά υπεύθυνη κάθε κακοδαιμονίας που υπάρχει γύρω μας!! Διάβαζα προχθές ένα σχόλιο του κυρίου Στέλιου Κούλογλου, δημοσιευμένο στο lifo (10.5.13),ένα κείμενο του είδους της παλιάς πολιτικής μπροσούρας αλλά με τη δακρύβρεκτη και δραματολάγνα γλώσσα του εκφωνητή μιας τηλεοπτικής εκπομπής επικαίρων. `Ενα κείμενο της λογικής του ανδρεοπαπανδρεϊκού λαϊκισμού. Αποσπώ για την ώρα το ακόλουθο ρητορικό ερώτημα που θέτει -δείγμα τού κατά πως αναπτύσσεται η όλη σπεκουλαδόρικη παραποιητική συλλογική του αρθογράφου: ” Είναι αδύνατον η θεραπαινίδα μιας τέχνης που έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την ψυχή να αναλώνεται σε απλουστευτικά ξενοφοβικά τσιτάτα, copypaste  από φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής για την τρίτη ηλικία.” !!!!

Ας πώ εδώ ότι όσα γράφω δεν αποτελούν τις θέσεις ενός άνευ όρων και ορίων θαυμαστή της ποίησης της Κικής Δημουλά (κάτι που το ξέρει και η ίδια), αλλά τις θέσεις ενός πολίτη που τον ενδιαφέρει απόλυτα και χωρίς κανένα σκόντο η ελευθερία του καθενός να πει τη γνώμη του. Πράγματι, δεν μπορώ να καταλάβω κατά ποιά έννοια, ενώ ως συνέπεια του επεισοδίου Δημουλά υψώθηκαν φωνές που κατάγγειλαν την απόπειρα φίμωσης του τύπου και υπερασπίστηκαν το δικαίωμα των πάσης φύσεως δημοσιογράφων να σχολιάζουν κατά το δοκούν, να στερούν αυτή την ελευθερία και αυτό το δικαίωμα ex officio από μια γυναίκα, η οποία, έστω με τις ελλειπτικές και ίσως ακυριολεκτικές φράσεις της, θέλησε να διατυπώσει τη γνώμη της και- γιατί όχι; – τον προβληματισμό και τους φόβους της; Τι σόι μονοκόκκαλη κοινωνία οραματίζονται όλοι αυτοί οι εκ του προχείρου ροβεσπιέροι, όταν κραδαίνουν απειλητικά το σκιάχτρο της πολιτικής ορθότητας; Στο σχόλιο που δημοσίευσε ο Κώστας Βούλγαρης στις Αναγνώσεις της Αυγής (12.5.2013) έχει ίσως δίκιο όταν λέει ότι «Η Δημουλά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εκθέσει , ίσως λίγο αδέξια, την αισθητική της, δηλαδή αυτά που συνέχουν την ιδεολογία της, το κοσμοείδωλό της, τον τρόπο θέασης και βίωσης του κόσμου που μας παρέχει ο ποιητικός της λόγος, με προεξάρχουσα την ΄ουδέτερη΄ μικροκλίμακα της καθημερινότητας» Ναι, μπορεί να είναι έτσι, αλλά είναι επίσης μάταιο και για μένα επικίνδυνο να θέλουμε να εκμαιεύσουμε από τη γλώσσα του ποιητή κάτι που δεν είναι δικό του, κάτι που ταιριάζει στο δικό «μας» όραμα αλλά δεν ταιριάζει στο δικό του. Εκτός κι αν πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι στα λεξικά μας, νεκρανασταίνοντας την έννοια της στρατευμένης ποίησης. Και μάλλον κάτι τέτοιο εννοούν οι πλείστοι όσοι κατήγοροι, μαζί και ο κ.Κούλογλου : “Το μεγάλο έλλειμμα [σήμερα] είναι ακριβώς αυτό: ο ποιητής/τρια που όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές της Ελλάδας θα τραγουδήσει την τραγωδία της χώρας”.

Μέσα σʼ αυτό το νοσηρό περιβάλλον της εξαλλοσύνης, της πολιτικής παράνοιας και των ομαδικών ψυχώσεων, σʼ αυτό το γαϊτανάκι που το κινεί καθημερινά η οικονομική κρίση, οι βάναυσες περικοπές, η ανάπηρη παιδεία και η αίσθηση της αναδελφοσύνης απέναντι σε μια Ευρώπη πολιτικά και ηθικά εκτροχιασμένη, όπου μερικοί ανήγαγαν σε οδηγητικό πρότυπο τον διεθνή παράφρονα Σλαβόι Ζίζεκ, τι πιο εύκολο να βγει ο οιοσδήποτε  και να καταγγείλει τον οιονδήποτε που δεν συμφωνεί με την πολιτική του θέση, ως απάνθρωπο και ξενοφοβικό, όπως μελοδραματικά καταγγέλει ο κ.Κούλογλου τη Δημουλά, ότι δεν έχει ίχνος οίκτου “στο μαύρο παγκάκι της ψυχής της”!! Ο καθένας ό,τι θέλει μπορεί να λέει. Αλλά το αστείο (και συνάμα το εξόχως δραματικό) είναι ότι η Κική Δημουλά, αυτή η όντως χαρισματική ποιήτρια, ήταν καταδικασμένη να μην έχει τρόπους να αμυνθεί απέναντι στην εκστρατεία φαλκίδευσης των λεγομένων της. Σʼ αυτό το  επεισόδιο της Κυψέλης και στα όσα ακολούθησαν ήταν ανοχύρωτη, ακόμα και (ή ιδίως και ) κάτω από την ακαδημαϊκή της τήβεννο. Και δεν είχε τρόπους, διότι εδώ και χρόνια αφέθηκε, όλο αστόχαστη εμπιστοσύνη, στη συντροφιά ενός δήθεν φιλήσυχου κατοικίδιου που ξαφνικά, στην περίπτωσή της, μετατράπηκε σε τέρας: εννοώ την παμφάγο δημοσιότητα. `Ετσι, είδε κατάπληκτη μέσα σε 48 ώρες να μεταμορφώνεται και να στρέφεται εναντίον της ένας ολόκληρος μηχανισμός που ως εκείνη τη στιγμή τον θεωρούσε διαβίου οικείο και προσφιλή. Και τον εμπιστευόταν ως απολύτως δικό της.

Θα ρωτήσετε ευλόγως, καλά και γιατί αυτή η σχεδόν αποκλειστική περιποίηση στον κ.Κούλογλου, όταν ήταν πολλαπλάσιες οι έως υστερίας αυτόκλητες επιθέσεις εναντίον της Δημουλά, σχετικών ή άσχετων, με γνώση ή με απόλυτη άγνοια των όσων έγιναν και ειπώθηκαν. Απαντώ: διότι απλούστατα θυμάμαι τον κ.Κούλογλου στα πρώτα χρόνια του ΄80, όταν συνεργαζόταν με το μεγάλο χωνευτήρι (ή τη μεγάλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ) που λεγόταν Αντί. Τότε, το 1984, είχε δημιουργηθεί μια οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα σʼ εκείνον και στον Ριζοσπάστη, με αφορμή μια τηλεοπτική συνέντευξη στην ΕΡΤ του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο Καστοριάδης έψεγε την απο παλιά δογματική προσκόλληση του ΚΚΕ στην προσωπολατρεία, όπως και  τις λάθος πολιτικές επιλογές, ο Ριζοσπάστης ζητούσε την κεφαλή των υπευθύνων της ΕΡΤ επί πίνακι, και ο Στέλιος Κούλογλου ξιφουλκούσε εναντίον της λογοκριτικής και αντιδημοκρατικής πρακτικής του κόμματος. Φαίνεται ότι προϊόντος του χρόνου οι προτεραιότητες άλλαξαν.

[Μάιος 2013 ]