Ο κ. Μανιτάκης και η ουσία

Του Γιώργου Μπράμου, Μεταρρύθμιση, 27.4.13

Υποτίθεται ότι η κρίση θα δημιουργούσε ένα νέο, καθοριστικό πλαίσιο στον δημόσιο διάλογο, μακριά από τα σχήματα, τις ρητορείες, τις σιγουριές, τους λαϊκισμούς και τις μικροπολιτικές. Υποτίθεται, επίσης, ότι εξ ανάγκης και εκ των πραγμάτων θα σαρωνόταν ο παλιός γερασμένος κόσμος και στην θέση του θα αναδεικνυόταν η ριζοσπαστικότητα, η καινοτομία, ο ορθολογισμός και η προοπτική. Οικτρές διαψεύσεις. Η χώρα, η κοινωνία, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, έχουν πλήρως εγκλωβιστεί σε κατάσταση ακινησίας και σχεδόν όλοι, σαν τις άφρονες κόρες του Λοτ, κοιτάζουν προς τα πίσω, με μοναδική τους φιλοδοξία, την απόδοση της ενοχής για την σημερινή κατάντια, στους "ʼάλλους". Δεν είναι τυχαίο, ότι η περισσότερο παρεξηγημένη έννοια αυτές τις εποχές είναι η έννοια "Μεταρρύθμιση". Σ’ αυτήν χωράνε τα πάντα: η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η συμφορά της ανεργίας, οι περικοπές μόνο σε μισθούς και συντάξεις, τα παλαβά και αβάστακτα φορολογικά βάρη "εκεί που τους παίρνει" βέβαια, ο κυνισμός των τραπεζών και η καταδίωξη του κάθε φουκαρά που δανείστηκε, ο εκβιασμός με σχέδια και προγράμματα που είναι ανέφικτα και ταυτόχρονα απάνθρωπα.

Το πρόσφατο, αλλά κατά τη γνώμη μου, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, είναι η περίπτωση του κ. Μανιτάκη. Η αντιμετώπιση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης από τους μεν και τους δε, είναι χαρακτηριστική της αδυναμίας όλων μας να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα και τα νέα καθήκοντα, όπως λέγανε, σε περιπτώσεις άγριας ήττας, οι παλιοί κομουνιστές. Σχετικά με το ζήτημα των απολύσεων στον Δημόσιο Τομέα, οι μεν, λοιπόν, ολοφύρονται ότι είμαστε αναξιόπιστοι απέναντι στους δανειστές μας, γιατί ένας Υπουργός και επιφανής πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο κ. Μανιτάκης δεν υπογράφει "να πάνε στο διάβολο, να ησυχάσουμε" κάτι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, που, κατά τους αναμάρτητους, είναι λαμόγια, τεμπέληδες, άσχετοι και παράσιτα. Οι δε, που έχουν αναλάβει εργολαβία τις φωνές και τον σαματά, πάλι έχουν βγει στα κάγκελα, θρηνώντας για "ανθρωποθυσίες".

Ο Υπουργός μιλάει για ένα "μεταρρυθμιστικό σχέδιο", που, απ’ ό,τι κατάλαβα, θα ακολουθεί τον απαράβατο κανόνα της Δημοκρατίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" υπάλληλοι, αλλά αποτελεσματικά και παραγωγικά συστήματα (του Δημοσίου). Αντί οι επικριτές του, της μιας και της απέναντι πλευράς, να μπουν στον κόπο να προτείνουν κάτι για την Μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης, που εκ των πραγμάτων θα προστατεύει την φιλοτιμία και την ικανότητα των ανθρώπων και θα αποκλείει την φυγοπονία και την διαφθορά, καταναλώνονται στα στερεότυπα που έρχονται από την κομματική τους ιδεοληψία. Η προτροπή σε απολύσεις και ο χαρακτηρισμός συλλήβδην, κάθε προσπάθειας, για ένα νέο και παραγωγικό δημόσιο τομέα, ως απόπειρα "ανθρωποθυσίας", είναι όψεις της ίδιας αδυναμίας σχεδιασμού της επόμενης μέρας.

Η ουσία της επίθεσης κατά του κ. Μανιτάκη είναι η φυγοπονία σχεδόν όλου του πολιτικού συστήματος, που κατασκευάζει συγκρούσεις και καυγάδες για να αποκρύψει την αναπηρία συγκρότησης μιας καινοτόμας και παραγωγικής πρότασης. Το πρόβλημα αυτής της χώρας διαρκώς ανακυκλώνεται και η συμφορά που μας έχει βρει, δεν έχει ακόμα πετύχει να αναθεωρήσουμε τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις που μας έφεραν ως εδώ.