Η συμμαχία του Νότου

Του Θεόδωρου Χατζηπαντελή, Εθνος, 24.4.13

Στη μακρινή Πορτογαλία η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι υποχρεωτική. Οι φοιτητές τσεκάρουν την κάρτα τους στην είσοδο της αίθουσας διδασκαλίας. Αν δεν συμπληρώσουν τις απαιτούμενες παρουσίες, δεν έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στις εξετάσεις. Στην Ελλάδα μας η μη παρακολούθηση των μαθημάτων είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Τι και αν οι παρακολουθήσεις καταργήθηκαν επειδή η χούντα απαγόρευε την είσοδο στους φοιτητές; Η κατάργηση των παρακολουθήσεων διεκδικήθηκε, ώστε να είναι πράγματι προσβάσιμα τα μαθήματα. Αλλά κανείς δεν το θυμάται πλέον. Ούτε καν αυτοί που τότε ως φοιτητές το ζητούσαν... Στη μακρινή Πορτογαλία είναι περίπου αυτονόητο ότι κανείς δεν καπνίζει μέσα στα κτίρια. Ισως κάποιοι στα κρυφά. Επίσης δύσκολα θα δεις αφίσες, χυμένα ποτήρια, καφέδες, σκουπίδια. Στη δημοκρατική μας Ελλάδα είναι σχεδόν αυτονόητο ότι τα σκουπίδια αποτελούν δικαίωμα. Ιδιαίτερα στο ΑΠΘ που κατά καιρούς έχει απεριόριστους σωρούς. Στη μακρινή Πορτογαλία στα πανεπιστήμια υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι. Μόνο που δεν ασχολούνται με το μνημόνιο και άλλα συναφή θέματα. Ασχολούνται με τις σπουδές τους και την οργάνωση της εσωτερικής ζωής. Ασε δε που οι εκλογές σε αυτούς γίνονται χωρίς παραταξιακά ψηφοδέλτια. Καταλήψεις, παρεμπόδιση εισόδου, ομηρείες είναι άγνωστες λέξεις. Στη δημοκρατική μας χώρα έγινε κατάληψη του ΕΜΠ για να μην εμποδιστεί το indymedia!

Εκλογές σε φοιτητικούς συλλόγους γίνονται με παραταξιακά ψηφοδέλτια και οι σύλλογοι ασχολούνται με σοβαρά και μεγάλα θέματα - διαφορετικά φυσικά από τις σπουδές.

Στην Ελλάδα, ίσως στη μόνη από τις χώρες του κόσμου, πρέπει ένας που κάποτε πέρασε στο πανεπιστήμιο να ζητήσει ο ίδιος να διαγραφεί. Δεν πάει να μην πατάει το πόδι του;

Να μη δηλώνει μαθήματα;

Να έχει πολλά χρόνια;

Αποτελεί «δημοκρατικό δικαίωμα» να συνεχίζει να είναι γραμμένος. Αλλωστε μπορεί κάποτε να του έρθει η όρεξη να τελειώσει. Νόμος υπάρχει. Αλλά ακόμη και οι επικεφαλής των Ιδρυμάτων αναζητούν τρόπο να τον παρακάμψουν.

Αν είναι να τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας, να μη συμμαχήσουμε ποτέ! Αν τους μιμηθούμε, ίσως αξίζει κάποτε να συμμαχήσουμε.