Το κόμμα που τους αξίζει

 Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, την παλιά εκείνη ρήση που έλεγε πως «οι λαοί έχουν τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν». Κατ’ αναλογία, λοιπόν, έχουν και «τα κόμματα που τους αξίζουν». Και γιατί όχι, ακόμα και τα ΜΜΕ και την ενημέρωση που τους αξίζουν. Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής, όπως κάποιοι συμπολίτες μας εκφράζονται πολιτικά από τη Χρυσή Αυγή, κάποιοι άλλοι –και μάλιστα πολλοί– επιλέγουν να «ενημερώνονται» από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά γαυγίσματα «ελεύθερων σκοπευτών» που χορηγούνται «χωρίς αναισθητικό». Ο καθείς και οι επιλογές του. 

Kορυφαία έως τώρα στιγμή (ας είμαστε έτοιμοι και για χειρότερα καλού κακού) στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ υπήρξε η πρόσφατη συνεδρίαση με εξεταζόμενο μάρτυρα τον Βενιζέλο. Οι αντεγκλήσεις συνδυάστηκαν αυτή τη φορά με σεξουαλικά υπονοούμενα, «επιχειρήματα» όπως οι εκκρινόμενες ορμόνες και τα κιλά των παρόντων, αλλά και με θραύση ποτηριών, αν κατάλαβα καλά, από τον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής.

Όπως πάμε, φοβάμαι πως σε λίγο οι συνηθισμένες αντιπαραθέσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη θα μοιάζουν μάλλον με αθώο παιχνίδι, κάτι ανάμεσα σε «σας πήραμε, σας πήραμε» και σε καουμπόηδες-ινδιάνους.

Ειδικά η συμπεριφορά του κ. Κασιδιάρη έρχεται να συμπληρώσει προηγούμενα ανδραγαθήματα του ιδίου ανδρός, αλλά και το δημοσίως ουρείν του κ. Χρήστου Παππά, ιδεολογικού εγκεφάλου (λέμε τώρα...) της Χρυσής Αυγής. Στα ουκ ολίγα κείμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λοιπόν, που έσπευσαν να σχολιάσουν με τη φράση «γεια στα χέρια του» την προεκλογική επίδειξη πυγμαχικών ικανοτήτων του κ. Κασιδιάρη, έμαθα ότι προστέθηκαν και σχόλια του τύπου «γεια στο στόμα του» για τα καμώματά του στην Προανακριτική Επιτροπή. Υποθέτω πως, αν ο συνονόματός μου (μολονότι ούτε καν στο ίδιο είδος εμβίου θεωρώ ότι ανήκουμε) επαναλάβει την πράξη που ετέλεσε τελετουργικά έξω από το MEGA, θα υπάρξουν ίσως και σχόλια οπαδών του κόμματός του του τύπου «γεια στην ουρήθρα του» ή «γεια στην κύστη του».

Έχω γράψει και επιμένω: πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν έκανε θεαματικά την εμφάνισή της η Χρυσή Αυγή στην πολιτική σκηνή, μπορούσε ακόμη να θεωρεί κανείς πως κάποιοι συμπολίτες μας, παραζαλισμένοι από τη βαθιά κρίση που έχει πλήξει τη χώρα και τους ίδιους, «διαμαρτύρονταν» ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή, χωρίς να πολυξέρουν περί τίνος πρόκειται. Σήμερα, όμως, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί οι τύποι, τι πρεσβεύουν, πώς δρουν και πώς συμπεριφέρονται. Φρόντισαν, άλλωστε, να μας δώσουν οι ίδιοι δείγματα γραφής, σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους δυνατούς τρόπους, μηδέ του ουρείν εξαιρουμένου (το αποπατείν, που έλεγε και η παλιά εκείνη χαριτωμένη φράση, το αφήνουν ίσως για την επόμενη τετραετία).

Καμιά δικαιολογία, λοιπόν, του είδους «δεν ξέραμε», «δεν είδαμε», «περνάνε τις γριές απέναντι» κ.λπ. δεν ευσταθεί πια. Όσο και αν είναι οδυνηρό να το παραδεχτούμε, υπάρχουν 500.000 κάτοικοι αυτής της χώρας (το «συμπολίτες μας» δεν τους το χαρίζω), πιθανόν και 700.000 πια αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, που συνειδητά ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Ας το πάρουμε απόφαση πως έχουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει στη Βουλή της ναζιστικών προσανατολισμών (όχι απλώς ακροδεξιό) κόμμα. Μπροστά στον Μιχαλολιάκο και τον Παναγιώταρο, η Μαρίν Λεπέν θα μας φαίνεται σε λίγο κάτι μεταξύ αδελφής του ελέους και ομαδάρχισσας σε κατασκήνωση προσκόπων.

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, την παλιά εκείνη ρήση που έλεγε πως «οι λαοί έχουν τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν». Κατ’ αναλογία, λοιπόν, έχουν και «τα κόμματα που τους αξίζουν». Και γιατί όχι, ακόμα και τα ΜΜΕ και την ενημέρωση που τους αξίζουν. Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής, όπως κάποιοι συμπολίτες μας εκφράζονται πολιτικά από τη Χρυσή Αυγή, κάποιοι άλλοι –και μάλιστα πολλοί– επιλέγουν να «ενημερώνονται» από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά γαυγίσματα «ελεύθερων σκοπευτών» που χορηγούνται «χωρίς αναισθητικό». Ο καθείς και οι επιλογές του.