Το κράτος των κλεπτών και των παρασίτων ανθίσταται πολιτικά...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 1.3.13

Ο κ. Παπαγεωργόπουλος όπως και ο κ. Ψωμιάδης αποδίδουν τις διώξεις εναντίον τους σε πολιτικά κίνητρα. Ο δεύτερος μάλιστα κατά τη μικρή θητεία του στις φυλακές πρόλαβε να δηλώσει πολιτικός κρατούμενος. Οι αριστεροί  αποδίδουν τα δεινά της χρεοκοπίας που πλήττουν τον ελληνικό λαό στον επάρατο νεοφιλελευθερισμό, παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα η συμμετοχή του κράτους στην διαμόρφωση του ΑΕΠ μετά τον πόλεμο και την μεταπολίτευση έφτασε και παρέμεινε σε επίπεδα σοβιετικής οικονομίας.  Ο κ. Θεοχάρης ζητά την ποινική δίωξη όσων χρωστούν πάνω από 5.000 ευρώ στην εφορία. Την ίδια ώρα η τρόικα αποκαλύπτει πως ούτε αυτός, ούτε ο νυν υπουργός και πρωθυπουργός έχουν πράξει το παραμικρό εναντίον των 130 εφοριακών που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά επαναπαύεται  στο γεγονός του φόβου που προκαλεί το γεγονός πως η μοναδική εναλλακτική πολιτική λύση, αυτή του συνονθυλεύματος σταλινικών, μαοϊκών με τους «πελάτες» και τα στελέχη του βαθέους ΠΑΣΟΚ διαθέτει οροφή καθώς τρομάζει τους νοικοκυραίους και στοιχειωδώς εχέφρονες περισσότερο από τα κόμματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.  Αν το αεροπλάνο πέφτει και έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός παλαβού που πιστεύει στη μετά θάνατο ανάσταση και ενός απατεώνα, διαλέγεις τον απατεώνα.

Ο κ. Πολύδωρας υβρίζει τους δανειστές της χώρας χωρίς να ερυθριά που θα μείνει στην ιστορία σαν ο πολιτικός που το μόνο επίτευγμα εκτός της ανασύστασης της αγροφυλακής ως  χωματερής διορισμού ψηφοφόρων, ήταν στη  διάρκεια μιας μοναδικής ημέρας προεδρίας του στη Βουλή το κατόρθωμα να διορίσει την κόρη του σαν δημόσιο υπάλληλο.  Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο μέρος του κόσμου τουλάχιστον θα σιωπούσε, τουλάχιστον για τις χαμηλές φιλοδοξίες των απογόνων...

Στην χώρα φαίνεται πως λείπει ο αστυνόμος Θεοχάρης, να αρχίσει να μοιράζει «σκαμπίλια»  και να στέλνει άλλους στο σπίτι μπας και αναγκαστούν να βρουν καμιά τίμια δουλειά και άλλους στη φυλακή για παραδειγματισμό.

Η βασική διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης αν απομονώσει κάποιος τις φιοριτούρες των λεχθέντων βρίσκεται στο αν οι ποινικές διώξεις για όσους χρωστούν στην εφορία θα ξεκινούν από τα 5 ή τα 15.000 ευρώ.

Ητοι, το μοναδικό σχέδιο που φαίνεται πως υπάρχει στο τραπέζι και υλοποιείται είναι το πώς το κράτος των παρασίτων θα βάλει στο χέρι ό,τι έχει απομείνει από καταθέσεις και ό,τι μπορεί να αποσπάσει από τους εταίρους σαν επιδοτήσεις και δανεικά.

Το ελληνικό κράτος υπάρχει μόνο σαν μηχανισμός που προστατεύει επιμέρους συμφέροντα ημετέρων.

Τα οικονομικά της ζήτησης

Η ελληνική οικονομία για δεκαετίες έχει στηριχθεί στην αποκλειστική  εφαρμογή του δόγματος της δημιουργίας ανάπτυξης μέσω της τεχνητής πρόκλησης ζήτησης. Κλασικό δόγμα των απανταχού "παρασιτοφρόνων".

Δεν είναι τυχαίο που όλο το 24ωρο όλα τα κανάλια και οι εφημερίδες οικτίρουν τη Μέρκελ που δεν ανοίγει το «πουγκί» του φορολογούμενου του βορρά αφού όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε γυρίσει ανάποδα.

Έχουν εκπαιδεύσει γενιές πάνω σε αυτή τη ψευδαίσθηση που μια διεθνής συγκυρία άφησε να διογκωθεί και να κυριαρχήσει απόλυτα τα τελευταία χρόνια.

Αν απολύσουμε τους υπεράριθμους, έστω και αν είναι επίορκοι, από το δημόσιο θα μειωθεί η ζήτηση που προκαλεί η μισθοδοσία τους και θα χαθούν θέσεις εργασίας και στον ιδιωτικό τομέα, υποστηρίζει μπακαλίστικα αυτή η άποψη. Μα και η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι έσβησε μερικές δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ναι αλλά αν μειωθεί ο ΦΠΑ θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες...

Η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν βρίσκεται στα οικονομικά της ζήτησης, αλλά στα οικονομικά της προσφοράς. Εργασία, εισόδημα, θέσεις εργασίας και ανάπτυξη δεν φέρνει η δημιουργία ζήτησης με φρεσκοτυπωμένο χρήμα.  Η προσφορά είναι που δημιουργεί υγιή ζήτηση, θέσεις εργασίας και βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς δανεικά και εξευτελισμούς. Γιατί, πώς να το κάνουμε, όποιος δανείζεται και δεν πληρώνει εξευτελίζεται.

Πρέπει να έχεις κάτι να προσφέρεις για να δημιουργήσεις ζήτηση. Ο μηχανισμός της οικονομίας λειτουργεί ως εξής.

Εγώ έχω να προσφέρω εργασία, άλλος έχει να προσφέρει ραμμένα πουκάμισα, άλλος πατάτες κλπ. Το αντάλλαγμα που θα λάβουν για αυτά που προσφέρουν όσοι τα χρειάζονται,  βάζει μπροστά ένα τεράστιο μηχανισμό ζήτησης και προσφοράς που δημιουργεί ευημερία.

Οι πατάτες που περισσεύουν σε μένα και τις διαθέτω σε όποιον προσφέρει την καλύτερη τιμή, είναι που δημιουργεί ζήτηση για  αγγούρια, πουκάμισα ή οτιδήποτε άλλο...

Ζήτηση λοιπόν δημιουργεί η προσφορά, όχι το χρήμα γενικά και αόριστα.

Το χρήμα είναι κυρίως  μέσο ανταλλαγής αγαθών και αποθήκευσης πλούτου. Περιστασιακά χρησιμεύει και σαν τη «μίζα» που βάζει μπρος τη μηχανή. Αυτό πρέπει να συμβεί για μικρό χρονικό διάστημα όμως γιατί αλλιώς κινδυνεύει να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Εμείς με τις επιδοτήσεις και τα δάνεια τις τελευταίες δεκαετίες είχαμε ευημερία με δανεικά και ανάπτυξη μέσω της ζήτησης. Η ανάπτυξη μέσω της ζήτησης είναι που μας έφερε εδώ. Προφανώς και δεν είναι η έξοδος απ’ εδώ.