«Η ευγενής μας τύφλωσις». Πατριωτισμός ή «προστυχιά»;

Του Κώστα Κούρκουλου, Μεταρρύθμιση, 27.03.2013

Οι «μαινόμενοι πατριώτες», ήταν αυτοί που, με όρους ψυχοπαθητικού ανορθολογισμού, προκάλεσαν πάντοτε τις λεγόμενες «εθνικές τραγωδίες», με πρώτη αυτή του 1897. Με το που πέρασαν δύο δεκαετίες, οι ίδιοι και οι επίγονοί τους, προκαλούν τη δεύτερη τραγωδία: Με σημαία το μαγικό, «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», επαναφέρουν το βασιλιά, αρνούμενοι να δουν ότι μαζί φέρνουν «πακέτο» και τη Μικρασιατική καταστροφή. Με την ίδια τύφλωση, την  ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη ανοικοδομείται μετά τον 2^οΠαγκόσμιο πόλεμο, προκαλούν την σφαγή του εμφυλίου. Μόλις η χώρα άρχισε να ψηλαφεί τη νεωτερικότητα, επιβάλλουν δικτατορία, με σκοπό να την καθηλώσουν  στο «ελληνορθόδοξο» παρελθόν. H τελευταία μεγάλη «πατριωτική» τους πράξη, το πραξικόπημα της Κύπρου, έφερε τη διχοτόμηση του νησιού. (Η «ηρωϊκή» απόρριψη του σχεδίου Ανάν, δεν προκάλεσε νέα γεγονότα. Απλώς μονιμοποίησε τη διχοτόμηση. Άρα δεν θα την περιλάβουμε στις κορυφαίες «πατριωτικές» πράξεις). Με βάση την ιστορική εμπειρία, τίθεται το ερώτημα: Αφού ο εθνικός τυχοδιωκτισμός παράγει μόνον τραγωδίες, πώς συνεχώς τον βρίσκουμε μπροστά μας; Η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό που υποστήριξε ο Κ. Καστοριάδης, ότι δηλαδή δεν υπάρχει συλλογική ιστορική μνήμη.  Άρα δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν.

Γι’ αυτό και η εμμονή μας στην «εθνική παράνοια» προσλαμβάνει μεταφυσικές διαστάσεις και δίνει την εντύπωση «μιας μοίρας που μας καταδιώκει, ενός δαιμονικού χαρακτήρα των βιωμάτων μας».

Τα τελευταία γεγονότα της Κύπρου, επιβεβαίωσαν δραματικά την «εθνική παράνοια»: Διότι τι άλλο ήταν η «τυφλή» αντίδραση της Κυπριακής βουλής, να απορρίψει την αρχική συμφωνία για τη χρηματοδότηση της χώρας, χωρίς να έχει οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο; Όταν μάλιστα ήταν δεδομένο ότι η απόφαση αυτή θα οδηγούσε σε δυσμενέστερα μέτρα, όπως και οδήγησε.

Και για να μην έχουμε αμφιβολίες για την εθνική μας παράνοια,  την ανέδειξε «ελληνοπρεπώς» και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου, ο οποίος μίλησε για την «πρόστυχη Ευρώπη». Όπου, ανεξάρτητα από την άμεση στόχευσή του, υπόρρηττα εννοούσε ότι η Ευρώπη είναι «πρόστυχη», επειδή δεν έλαβε έγκαιρα μέτρα εναντίον της Κύπρου και της επέτρεψε να οδηγηθεί εκεί που οδηγήθηκε. Να γίνει δηλαδή το «πλυντήριο» της ρώσικης και κάθε προέλευσης  μαφίας, με όλες τις συνέπειες.

Με αυτά ο εν λόγω ιεράρχης μας γύρισε 116 χρόνια πίσω. Όταν στις  14-6-1897,  η εφημερίδα «Σάλπιγξ» της Λεμεσού κατηγορούσε την «εκπορνευθείσαν υπό του συμφέροντος Ευρώπην», για τον ίδιο ακριβώς λόγο: Επειδή δεν παρεμπόδισε την Ελλάδα, ακόμη και με ναυτικό αποκλεισμό, να προβεί στις ενέργειες που προκάλεσαν τον πόλεμο με την Τουρκία! Και για την εφημερίδα ήταν «εκπορνευμένη» (η άτιμη Ευρώπη πάντοτε), διότι δεν έλαβε τα προληπτικά αυτά μέτρα εναντίον μας,  «..ενώ γνώριζε πού θα έφερεν  το έθνος η ευγενής του τύφλωσις». (Γιάννης Γιαννουλόπουλος, «Η ευγενής μας τύφλωσις», εκδόσεις «Βιβλιόραμα»).

Μία διαφορά: Η «τύφλωση» του ιεράρχη δεν είναι καθόλου ευγενής. Διότι ονομάζει πατριωτισμό, τον αγώνα του για να αποτρέψει τη φορολόγηση των οι καταθέσεων της εκκλησίας. Για να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τις δικές του λέξεις, αυτό είναι το πρόστυχο.