Τοποθέτηση Α. Νεφελούδη στην Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ

Του Ανδρέα Νεφελούδη.  tvxs.gr  9.2.2013

"Η αποχώρησή μου από τη ΔΗΜΑΡ, πράξη ευθύνης και πολιτικής συνέπειας." 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτή την άνοιξη κλείνουν 41 χρόνια συνεχούς οργανωμένης δράσης μου στον χώρο της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς, η διαδρομή αυτή σημαδεύτηκε με την συστηματική εμπλοκή με το φοιτητικό κίνημα και τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τα περισσότερα χρόνια της με την πολιτική και συνδικαλιστική εμπλοκή μου με τον χώρο της αυτοδιοίκησης, μέχρι σήμερα.

Υπηρέτησα την ανανεωτική αριστερά, νομίζω με συνέπεια και πάθος, από όλα σχεδόν τα μετερίζια της, πότε συμμετέχοντας στις ηγετικές ομάδες των μορφωμάτων της και πότε, δίπλα ως απλό μέλος, αλλά πάντα ενεργός. Με τους περισσότερους από σας περάσαμε καλές και κακές στιγμές, μεγαλώσαμε όμως μαζί, μαζί στην ίδια σχολή σκέψης και αντίληψης, μαζί στον πολιτικό πολιτισμό του χώρου μας.

Μια από τις πιο παθιασμένες και δημιουργικές στιγμές της πολιτικής μου ζωής ήταν η αποχώρηση από τον ΣΥΝ και κυρίως η δημιουργία του σημερινού χώρου μας, της ΔΗΜΑΡ. Έβλεπα πως μέσα από την συγκρότηση του κόμματος μας, μπορούσαν, σε μια κρίσιμη στιγμή για την χώρα, να βρουν πιο δυναμικά απήχηση, οι ιδέες του αριστερού ευρωπαϊσμού, του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, των μεταρρυθμίσεων - με αριστερό πρόσημο - για την χειμαζόμενη κοινωνία μας, η σύνδεση της αριστεράς με την οικολογία και η συσπείρωση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Μαζί δώσαμε, λίγοι τότε, με ορμητήριο ένα μικρό διαμέρισμα στη πλατεία Βικτωρίας, τις πρώτες μεγάλες μάχες. Ήμουν ο υπεύθυνος για την αυτοδιοίκηση και οι εκλογές του 2010 ήταν το πρώτο στοίχημα ευθύνης και επιβεβαίωσης για τον χώρο μας. Κερδίσαμε αυτό το στοίχημα καταγράφοντας, για πρώτη φορά στην Ελληνική πολιτική σκηνή απόψεις, αιρετικές για τον χώρο, απόψεις για τις οποίες ο πρόεδρος αποθεώθηκε στο τελευταίο τακτικό συνέδριο της ΚΕΔΕ (2012). Είμαστε πια η Τρίτη δύναμη στο χώρο της αυτοδιοίκησης, στον μοναδικό μέχρι τότε  χώρο που έχουμε μαζική παρουσία.

Η εμπλοκή μου τόσα χρόνια με την αυτοδιοίκηση με διαπέρασε με μια κουλτούρα, ευθύνης και συμμετοχής, με μια κουλτούρα υπεράσπισης των θεσμών απέναντι σε ένα σαθρό και ευάλωτο ηθικά πολιτικό σύστημα. Απόλυτη πεποίθηση μου ήταν και είναι πως η αριστερά για να είναι χρήσιμη πρέπει να ασκεί πολιτικές και να επιδιώκει πάντα να τις δοκιμάζει στη πράξη, να ενεργεί μέσα από τους θεσμούς και τα όργανα για το συμφέρον της κοινωνίας, να δημιουργεί συλλογικότητες συμμετοχής, να αποκεντρώνει αρμοδιότητες, να μεταρρυθμίζει το κράτος σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Όλα αυτά όμως με μια προϋπόθεση, οι συμμαχίες και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές να έχουν σχέση με την προώθηση μιας άλλης κουλτούρας που καμιά σχέση δεν θα έχει με παραγοντισμούς, θα στηρίζεται στον άνθρωπο και τις ανάγκες του, θα ενδυναμώνει τον κοινωνικό ιστό.

Με αυτές τις παραδοχές εμπνεόμουν και εμπνέομαι από το σύνθημα για την αριστερά της ευθύνης.

Παράξενο λοιπόν που με όλες αυτές τις καταβολές, ένα ηγετικό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ με αυτές τις απόψεις βρίσκεται, ακριβώς απέναντι από την σήμερα ακολουθούμενη πολιτική της ΔΗΜΑΡ, πολιτική που δεν έχει καμία σχέση με ότι μαζί συνυπογράψαμε όταν ιδρύσαμε αυτό κόμμα, όταν ψηφίζαμε, με συντριπτική πλειοψηφία, τις προγραμματικές μας θέσεις, όταν όλοι σχεδόν μαζί σταθήκαμε απέναντι στις τότε μνημονιακές πολιτικές, όταν με παρρησία διατυπώναμε την δική μας εναλλακτική πρόταση, τα 28 σημεία, για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Η μετεκλογική στροφή της ΔΗΜΑΡ, δεν δικαιολογείται ούτε μπορεί να κρυφτεί πίσω από την προγραμματική συμφωνία, η οποία από ότι φαίνεται αποτέλεσε τον «φερετζέ» για την άσκηση και επιβολή των πιο σκληρών νεοφιλελευθέρων μνημονιακών μέτρων που έχουν ποτέ εφαρμοστεί, μέτρων που έχουν αποδιαρθρώσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, που έχουν καταργήσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, που έχουν στείλει στην ανεργία εκατομμύρια συμπολιτών μας. Δεν δικαιολογείται  ούτε από το επιχείρημα της σωτηρίας της χώρας, γιατί αυτή η πολιτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στα βράχια της πλήρους αποδιάρθρωσης. Σε τελευταία ανάλυση ας θυμηθούμε πως η σωτηρία της χώρας με την κοινωνία στο καναβάτσο δεν ήταν ποτέ στις επιλογές μας, ούτε επίσης νοείται σωτηρία της χώρας με μια νέα βάρβαρη αναδιανομή του πλούτου σε βάρος και πάλι των μισθωτών των συνταξιούχων και της μεσαίας τάξης.

Η συμμετοχή , σε κυβερνητικά σχήματα και η ανάληψη ευθυνών για την πορεία της χώρας δεν είναι «παντός καιρού» και κυρίως δεν μπορεί ως πρακτική να στερείται προσήμου. Ιδιαίτερα, όταν πρόκειται για κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την  προγραμματική συγγένεια των δυνάμεων που τη συγκροτούν κάτι που δεν ισχύει για τη σημερινή κυβέρνηση.

 Σήμερα η ΔΗΜΑΡ, για την πλειοψηφία των εργαζομένων και των αριστερών πολιτών, είναι απολύτως συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο των εφαρμοζόμενων πολιτικών και την ίδια ώρα, αποτελεί το αριστερό άλλοθι για την εφαρμογή, εκτός των άλλων, των πιο ακραίων αντιδημοκρατικών και κατασταλτικών πρακτικών από την μεταπολίτευση και μετά.

Για λόγους ουσίας και ταυτόχρονα αυτοσυντήρησης και πολιτικής προοπτικής η ΔΗΜΑΡ, θα έπρεπε  να επανεξετάσει την στάση της και να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ώστε προοπτικά  να  μπορέσει να ανταποκριθεί στα αιτήματα που οδήγησαν στην ίδρυσή της.

Μερικά σημεία πολιτικής επανατοποθέτησης που είναι κρίσιμα για το αύριο όλων μας.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Θα επιμένω με όλες μου τις δυνάμεις ότι υπήρχε και υπάρχει άλλη συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτή που με σταθερό τρόπο υποστήριζε η ΔΗΜΑΡ το 2011, αυτή που μίλαγε για την περίοδο χάριτος, για την χρηματοδότηση της ανάπτυξης, για την εξεύρεση πόρων από τις γνωστές παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από την καθιέρωση ενός γνήσια δίκαιου και αναδιανεμητικού φορολογικού συστήματος, από την επιβολή μεταρρυθμίσεων με πρόσημο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την κοινωνική συνοχή.  Σήμερα αυτή αντίληψη δικαιώνεται μετά και την μεταστροφή των απόψεων του ΔΝΤ, σήμερα που πυκνώνουν οι φωνές στην Ευρώπη και στον κόσμο για τα λάθη της πολιτικής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, σήμερα που από όλους αναγνωρίζεται ότι έγιναν ακόμα και μαθηματικά λάθη, που οδηγούν τελικά τη κοινωνία και την χώρα στον όλεθρο.

Πεποίθηση μου, την οποία θα υπηρετήσω με απόλυτη συνέπεια και ευθύνη, είναι πως μόνο μια κυβέρνηση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων αυτού του τόπου μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση, με εργαλείο όλα όσα είχε, όπως είπα, διατυπώσει παλαιότερα η ΔΗΜΑΡ. Δυστυχώς, η ΔΗΜΑΡ, με την συμμετοχή της σε αυτή τη κυβέρνηση έχει χάσει, το ηθικό πλεονέκτημα και την απαιτούμενη αξιοπιστία που θα της επέτρεπαν να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια προσπάθεια. Εγώ, όλοι εμείς που έχουμε αυτή την επιλογή μέσα ή και έξω από την ΔΗΜΑΡ, θα εργαστούμε για την επιτυχή έκβαση αυτού του εγχειρήματος, για την  οικοδόμηση των προϋποθέσεων για μια κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα.

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΣΜΟΣ

Ακρογωνιαίος λίθος για την συγκρότηση του χώρου μας ήταν ο σαφής ευρωπαϊκός προσανατολισμός του. Για ποια Ευρώπη όμως; Για την Ευρώπη των κοινοτικών κεκτημένων, της κοινωνικής αλληλεγγύης, για την Ευρώπη των διαρθρωτικών πολιτικών και της ανάπτυξης, της κοινωνικής συνοχής, την ομοσπονδιακή Ευρώπη, την Ευρώπη που θα ολοκληρώνεται και οικονομικά και πολιτικά και κοινωνικά. Αυτός είναι ο συνεπής, αριστερός ευρωπαϊσμός και όχι ο ευρωπαϊσμός της Μέρκελ και των ακραίων νεοφιλελεύθερων κύκλων. Η Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού που σήμερα υλοποιείται δεν μας χρειάζεται, δεν μας ελκύει, δεν αποτελεί το όραμα μας, δεν μπορεί να υπηρετείται από την αριστερά. Με την έννοια αυτή και κάτω από το πρίσμα όλων των προγραμματικών αρχών της ΔΗΜΑΡ, ο τρόπος με τον οποίο αναπτύχθηκε προεκλογικά το, ΥΠΑΡΚΤΟ, δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή, λειτούργησε υπέρ της αναπαραγωγής όλων των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που έφεραν την χώρα στο γκρεμό, την οδηγούν ταχύτερα μέσα του και αφαίρεσαν κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τη τρόικα.

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

Η ΔΗΜΑΡ εξαγγελτικά τουλάχιστον ήταν μια από τις φανατικά προσανατολισμένες πολιτικές δυνάμεις του τόπου στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων ανατροπής. Σήμερα οι μεταρρυθμίσεις που έχουν προωθηθεί έχουν όλες ένα σαφές νεοφιλελεύθερο πρόσημο που είναι σε ευθεία αντίθεση με όλες τις εξαγγελίες του κόμματος μας.

 Οι μεταρρυθμίσεις στο τραπεζικό σύστημα και η  εξαγγελία της ΔΗΜΑΡ  για δημόσιο τραπεζικό πυλώνα, έγιναν παραχώρηση στο μεγάλο κεφάλαιο τόσο της ΑΤΕ όσο και του ΤΤ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που προωθούνται γίνονται με κεντρικό γνώμονα την είσπραξη κεφαλαίων και όχι την δημιουργική και παραγωγική ανασυγκρότηση των φορέων αυτών, υποτάσσονται πλήρως στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή για το  καθόλου ή το ουδέτερο κράτος, αντίληψη που ,όπως αναφέρεται και στις αποφάσεις της ΚΕ του Αυγούστου του 2012, αποδέχεται και η ΔΗΜΑΡ.

Το κράτος και ο δημόσιος τομέας αποδομούνται, χωρίς να εκσυγχρονίζονται, χωρίς η ΔΗΜΑΡ να έχει μια σαφή στρατηγική αντίληψη για το τι κράτος θέλει. Απέναντι στον πελατειακό κρατισμό και το «καθόλου κράτος» των νεοφιλελευθέρων, το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς είχε την ευκαιρία να προτείνει τον τρίτο δρόμο της αποκέντρωσης με αυτοδιοίκηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Τίποτα ούτε ως ιδέα δεν διατυπώθηκε. Το δημόσιο θεωρείται ότι εκσυγχρονίζεται με την πολιτική της διαθεσιμότητας. Άραγε πως θα βελτιωθεί η παραγωγική δυναμικότητα του δημόσιου τομέα. Πόσο δημόσιο χρειάζεται ; Ποια στρατηγική υπάρχει; Πως θα εκσυγχρονιστεί το δημόσιο, όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικές διαδικασίες, όταν δεν υπάρχουν μετρήσιμοι στόχοι, καθηκοντολόγια, προσοντολόγια και περιγραφή θέσεων εργασίας; Πως θα εφαρμοστεί η κινητικότητα όταν καμία αξιοκρατική και επιστημονική προσέγγιση δεν έχει γίνει για την ακριβή και επιστημονική καταγραφή των αναγκών ώστε μετά να προωθηθούν οι αναγκαίες μετατάξεις; Πώς χωρίς όλα αυτά θα προχωρήσει η αξιολόγηση των διοικητικών λειτουργιών και των παρεχόμενων υπηρεσιών πρώτα, και των εργαζομένων στη συνέχεια;

Τέλος ο ποιο εύκολος τομέας για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, η αυτοδιοίκηση γίνεται θέατρο επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Δεν είναι τα οικονομικά προβλήματα της, που αποτελούν πρόβλημα, είναι που για πρώτη φορά στην νεώτερη ελληνική ιστορία παραβιάζεται η αυτοτέλεια της και κυρίως που εφαρμόζεται μια στρατηγική που οδηγεί την αυτοδιοίκηση να μην ασχολείται πλέον με καμία αρμοδιότητα που παράγει οικονομικό αποτέλεσμα και κατά συνέπεια κοινωνικό κέρδος, αφού όλα μα όλα οδεύουν στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση (κοινωνικές υπηρεσίες, αποκομιδή, νερό κλπ).

Σήμερα η ανανεωτική αριστερά και μετά από όλα αυτά τα δεδομένα πρέπει να επανεξετάσει την θέση της για τα χαρακτηριστικά  της σύγχρονης κοινωνίας. Η κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου εργασίας, έχει αναχθεί στο σημαντικότερο πρόβλημα προσανατολισμού και πολιτικών επιλογών. Η φτώχεια, η ανεργία, η υποαπασχόληση, ο υψηλός ιδιωτικός δανεισμός δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν  παρά μόνο με διαρθρωτικές πολιτικές με συγκεκριμένες κοινωνικές και ταξικές αναφορές.  Και στο πεδίο αυτό η αριστερά η δική μας αριστερά πρέπει να πάρει θέση, θέση όχι κρατικής ουδετερότητας, αλλά σχεδιασμού με κέντρο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την κοινωνική ισορροπία και συνοχή.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Συστήσαμε την ΔΗΜΑΡ ως κόμμα διαλόγου και δημοκρατίας, ως κόμμα που θα σέβεται την διαφορετικότητα, ως κόμμα που θα έχει την υποχρέωση να σέβεται και να κατοχυρώνει τον ρόλο της μειοψηφίας. Αυτό μαζί και με την σταδιακή μετάλλαξη αρκετών συντρόφων, μετά την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα .Πρόβλημα, που η έλλειψη διάθεσης για την αντιμετώπισή του, οδηγεί στην αποκοπή  κάθε επικοινωνίας.

Όσοι διαφωνήσαμε, εξ αρχής ή στην πορεία των επτά τελευταίων μηνών, με τη στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά, αντιμετωπιστήκαμε σαν ξένο σώμα. Καμία διάθεση συνεννόησης, απουσία κάθε, επί της ουσίας, διαλόγου, σταδιακή περιθωριοποίηση και αυταρχισμός ήταν η πρακτική που ακολουθήθηκε. Ορισμένοι έφυγαν μόνοι τους, άλλοι οδηγήθηκαν στη έξοδο, όλοι με την «κατηγορία» ότι είναι   ΣΥΡΙΖΑΊΟΙ. Εμένα προσωπικά, μου συστήθηκε από βουλευτή σε συνεδρίαση της ΕΕ, όταν συζητήθηκε ο  προϋπολογισμός να φύγω από το κόμμα επειδή διαφωνώ.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτή ήταν η δημοκρατία στο κόμμα, αυτή ήταν η σύγχρονη και δημοκρατική αντίληψη για την διαχείριση του στελεχικού  δυναμικού.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα συνεχίσω να υπηρετώ τις ιδέες της δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς, με πίστη στα ιδανικά της, στις απόψεις και τις προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό, την μεταρρύθμιση και την δημιουργική ανανέωση της κοινωνίας μας, με κεντρική αναφορά στον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Θα υπηρετήσω με συνέπεια τον βασικό μας πολιτικό στόχο για την ανασύνθεση των δυνάμεων της ανανεωτικής, σύγχρονης και δημοκρατικής αριστεράς και θα εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις για την αριστερή και προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Ελπίζω σε αυτό το ταξίδι, σε αυτή την νέα αφήγηση της πολιτικής να είμαστε μαζί.

Όπως καταλαβαίνεται με αυτές τις απόψεις και αυτή την πλήρη διαφοροποίηση από την ακολουθούμενη πολιτική της ΔΗΜΑΡ, θα ήταν ανέντιμο από την πλευρά μου να συνεχίσω να αποτελώ μια ακόμη ενοχλητική φωνή για το κόμμα. Ας μείνει απερίσπαστη η ηγεσία για την εφαρμογή και την δικαίωση ή αποτυχία των επιλογών της. Έτσι και αλλιώς η ιστορία θα δείξει ποια επιλογή ήταν η σωστή.

Πήρα το θάρρος να σας κοιτάξω στα μάτια, να μιλήσω πρώτα από όλους σε σας, έχοντας  την ελπίδα να ξαναβρεθούμε σε κοινούς αγώνες για το καλό της πατρίδας μας και της αριστεράς στην Ελλάδα. Σε όσους και όσες από σας έχω απευθυνθεί με σκληρό τρόπο στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ζητώ συγνώμη.

Αυτή ομιλία μου είναι, λοιπόν, η τελευταία στην συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος. Όπως είναι αντιληπτό υποβάλλω την παραίτηση μου από όλα τα όργανα του κόμματος και αποχωρώ από την ΔΗΜΑΡ. Καλό δρόμο και ελπίζω στην στροφή του δρόμου αυτού, να κοιταχτούμε ξανά στα μάτια, όπως παλιά….