Επαναδιαπραγμάτευση του τρικομματισμού

Του Ριχάρδου Σωμερίτη, Μεταρρύθμιση, 12.2.13

Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι τρικομματική. Ήταν απαραίτητο για τη χώρα να σχηματιστεί. Σύμφωνοι. Οι πολιτικές της όμως, πόσο τρικομματικές είναι; Ο καθένας μπορεί να κατανοήσει, με πίκρα ασφαλώς και συνάμα με οργή, ότι τα όσα αφορούν την οικονομία καθορίζονται από την τρόικα. Δεν προσέξαμε έγκαιρα. Το πληρώνουμε. Όπως οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και (χωρίς τρόικα) οι Γάλλοι. Μπορούσαμε να το αποφύγουμε αυτό; Ξεκάθαρα, όχι. Ίσως, αν αρχίζαμε πιο έγκαιρα δικές μας πολιτικές λιτότητας και αυτοπεριορισμού, να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Οι αναλύσεις του πολύτιμου Κώστα Σημίτη για τον Εκτροχιασμό (Εκδόσεις Πόλις), δίνουν τις καλύτερες απαντήσεις. Όχι μόνο για το τι έγινε, αλλά, διαμέσου αυτού και για το τι θα μπορούσε να γίνει. Κάθε δεύτερη ημέρα όμως, η σαμαρική φράξια του κυβερνητικού σχήματος αιφνιδιάζει και με ξεκάθαρα ακροδεξιές πρακτικές και εξαγγελίες χωρίς, το ελπίζω, καμιά προσυνεννόηση με τους εταίρους της. Στις πρακτικές περιλαμβάνεται η συνεχιζόμενη ανοχή των αρχών για τις παράνομες και πολλές φορές εγκληματικές δραστηριότητες της ΧΑ και ο επικίνδυνος εκφασισμός τόσων ανδρών και στελεχών των σωμάτων ασφάλειας αλλά και των ενόπλων δυνάμεων (δια μέσου των απόστρατων που στρέφονται προς τη φασιστική δεξιά για να λύσουν τα προβλήματά τους και τους δέχεται ο πρωθυπουργός!).

Στις εξαγγελίες έχουμε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, τη λύσσα πολλών κυβερνητικών παραγόντων και στελεχών, αλλά και της τόσο βολικής επί του προκειμένου πλειοψηφίας του Συμβουλίου Επικρατείας εναντίον του νόμου Ραγκούση για την πολιτογράφηση των παιδιών των μεταναστών, τη συστηματική κατάληψη των δημόσιων Μέσων Ενημέρωσης, την πολλαπλά επικίνδυνη «ιδέα» για μια αλλαγή της νομοθεσίας για τα συνδικάτα και τις απεργίες, με επιστροφή στο ειδεχθές εργοδοτικό όπλο του «λοκ άουτ». Καλά έκαναν, η ΔΗΜΑΡ που επιβεβαίωσε τη στήριξή της στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ που γκρινιάζει μεν προσυνεδριακά, αλλά λέει «ναι».

Δεν είναι βέβαιο όμως ότι καλώς αποδέχονται να μην μετέχουν στην κυβέρνηση με σημαντικά στελέχη τους και να μην αξιώνουν, αυτή η κυβέρνηση, να συνεδριάζει και να αποφασίζει και όχι να πολιτεύεται με αποκλειστικό συλλογικό όργανο τον ... Χρύσανθο Λαζαρίδη και μερικούς άλλους πολιτειακά ανεύθυνους προσωπικούς φίλους του πρωθυπουργού. Οι συναντήσεις κάθε τόσο των τριών αρχηγών, δεν αρκούν φυσικά ως αντίρροπο. Όπως δεν αρκεί και η σχεδόν ηρωική συμμετοχή του φίλου Χατζησωκράτη στην αρχική προετοιμασία των οικονομικών αποφάσεων, αλλά όχι και στην αποφασιστική τελική τους μορφή.

Αρχίζει πολύ σύντομα μια νέα «εξέταση» της δημοσιονομικής κατάστασης από την τρόικα, από την οποία θα εξαρτηθεί όπως πάντα και μια νέα δανειακή «δόση». Φοβάμαι ότι θα ξαναζήσουμε τα γνωστά. Πρώτον, γιατί δεν επιδιώξαμε πολιτικά την αλλαγή των εκπροσώπων των δανειστών, που με συνεχείς εκβιασμούς μας πήγαν από λιτότητα σε λιτότητα, για να παραδεχτούν ότι τελικά έγινε κάποιο «λαθάκι». Και δεύτερον, γιατί αν κατάλαβα καλά, ήδη από τώρα προετοιμάζεται το έδαφος για νέα «μέτρα» (έλεος!), για να καλύψουν όπως πάντα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι το ήδη διαπιστωμένο από την αρχή της χρονιάς έλλειμμα των δημοσίων εσόδων.

Λόγω της λιτότητας!

Αυτά θα έπρεπε να προβληματίσουν πολύ σοβαρά τους εταίρους του κ. Σαμαρά. Απλός πατριωτισμός καταξιώνει τη στήριξη της κυβέρνησης. Αλλά έφτασε η στιγμή -αν δεν ξεπεράστηκε ήδη- μιας σοβαρής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων και των συνθηκών αυτής της στήριξης.