Τους θυμάμαι μέσα στα σκοτάδια της Αθήνας. Πριν ακόμη ξημερώσει, πριν ακόμη γεμίσουν οι δρόμοι της πόλης μ’ αυτοκίνητα και κόσμο. Τους έβλεπα κάθε μέρα για χρόνια ολόκληρα. Τους θυμάμαι όλους! Ήτανε καμιά δεκαριά περίπου. Νέοι, μεσήλικες, πιο ηλικιωμένοι… Αργά αργά, βαριά βαριά λόγω κούρασης, λες και τα ποδήλατά τους πήγαιναν σημειωτόν, τους θυμάμαι όλους να ανεβαίνουν την Πειραιώς και να στρίβουν δεξιά στα στενά των Πετραλώνων, ή αριστερά, προς την Πέτρου Ράλλη. Τους θυμάμαι ως εργαζόμενους στα βενζινάδικα της Χαμοστέρνας… Τους θυμάμαι ως νέα παιδιά ή ως οικογενειάρχες να ψωνίζουν στου Σκλαβενίτη και στου Βασιλόπουλου των Πετραλώνων. Τους έβλεπα για χρόνια ολόκληρα να ψωνίζουν στη Λαϊκή, να τηλεφωνούν στους δικούς τους από θαλάμους των δρόμων γύρω από την Πλατεία Ηούς, να μανατζάρουν τα μικρομάγαζά τους, παντοπωλεία, κουρεία, μανάβικα, ήδη κινητής τηλεφωνίας… Άκουγα τις μουσικές τους και τις γλώσσες τους να ξεχύνονται στους δρόμους μέσα από τα υπόγεια, μέσα από τα υπερυψωμένα ισόγεια των Πετραλώνων. Των Κάτω Πετραλώνων κυρίως... Γιατί η σιδηροδρομική γραμμή του ΗΣΑΠ ήταν και παραμένει ο μεγάλος ταξικός φράχτης… Κάτι αντίστοιχο του ζω κάτω ή πάνω από την Εγνατία, κάτι ανάλογο του Ομόνοια ή Σύνταγμα η ταξική, η συγκοινωνιακή, η διαχωριστική τρενογραμμή στα Πετράλωνα….
Τους θυμάμαι να συνυπάρχουν αρμονικά ή αδιάφορα μαζί με κουρασμένους συνταξιούχους, μαζί με άνεργους, μαζί με φρικιά…
Τους έβλεπα και ως διαδηλωτές στην Πατησίων, κρατώντας κόκκινες, πράσινες και άλλες σημαίες, όταν ημεδαποί και αλλοδαποί διαδήλωναν κατά του μνημονίου…
Τους θυμάμαι αυτούς τους ανθρώπους για χρόνια ολόκληρα μέσα στα σκοτάδια. Να ανηφορίζουν κουρασμένοι πάνω στα ποδήλατά τους την Πειραιώς και μετά να στρίβουν Πέτρου Ράλλη, ή να χάνονται στα στενά των Πετραλώνων.
Στα πρόσωπά αυτών των κουρασμένων Πακιστανών ποδηλατών, εγώ, κάθε πρωί, έβλεπα και τον συγχωρεμένο από χρόνια πατέρα μου γιατί... Υπήρξε κι’ αυτός ποδηλάτης μετανάστης για ένα διάστημα. Σε άλλη χώρα, σε άλλη εποχή, για λίγο καιρό, όπως μου έλεγε, μέχρι ν’ αγοράσει έναν μεταχειρισμένο σκαραβαίο… Εγώ όμως, στα κουρασμένα πρόσωπα αυτών των Πακιστανών ποδηλατών, έβλεπα και τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου….
Τους θυμάμαι συχνά κι έντονα αυτούς τους ανθρώπους, τους θυμήθηκα ξανά, τους θυμήθηκα και τώρα που διαβάζω πως «Στις 3:20 τα ξημερώματα στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, δύο άτομα, ηλικίας 25 και 29 ετών, που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα επιτέθηκαν και τραυμάτισαν θανάσιμα με μαχαίρι το μετανάστη που πορευόταν με ποδήλατο», γιατί λέει τους έκλεινε το δρόμο...
Εκεί.. Στα Άνω Πετράλωνα… Κοντά στον Ασύρματο. Κοντά στη «Συνοικία το Όνειρο»…
Υ.Γ. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Γ. Δάμα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», ο δολοφονημένος Πακιστανός Σαχτζάτ Λουκμάν γεννήθηκε το 1986. Ζούσε στην Ελλάδα έξι χρόνια. Τον μαχαίρωσαν την ώρα που έφθανε στη δουλειά του. Δούλευε στις λαϊκές αγορές. Ξεκινούσε από το Περιστέρι όπου κατοικούσε, στις 2.30 το πρωί για να φθάσει, μία ώρα μετά, στον εργοδότη του, στα Πετράλωνα και να φορτώσει πορτοκάλια. Είχε προσωρινή άδεια παραμονής. Η προηγούμενη δουλειά του ήταν φύλακας σε εργοτάξιο του Ασπρόπυργου που έκλεισε. Είχε οχτώ αδέλφια. Έπαιρνε 20 ευρώ μεροκάματο και τα έστελνε στο Πακιστάν για να παντρευτούν οι αδελφές του. Επίσης, σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, ο Τζαβέντ Ασλάμ, εκπρόσωπος της πακιστανικής κοινότητας, μας πληροφορεί πως τα τελευταία δυο χρόνια σημειώθηκαν στην Ελλάδα περίπου 800 ρατσιστικά χτυπήματα εναντίον Πακιστανών. Ο Σ. Λουκμάν είναι ο πέμπτος νεκρός Πακιστανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.