Λαϊκές παρελάσεις!

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 25.10.12

«Οι πολίτες έχουν την ευκαιρία μαζί με τις επίσημες παρελάσεις να πραγματοποιήσουν τις δικές τους λαϊκές, ειρηνικές, ενωτικές και αγωνιστικές παρελάσεις για να βροντοφωνάξουν τα δικά τους σύγχρονα, αλλά και πολύ κρίσιμα, ζωτικά και μεγάλα "ΟΧΙ!"». Τέτοια διακήρυσσε στην ιστοσελίδα iskra το Αριστερό Ρεύμα, θεσμοθετημένη ιδεολογική τάση εντός του Συνασπισμού, πλέον και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να αποκλίνει από τις θέσεις της ηγεσίας. Αλλά και ο ηγέτης, ο Αλέξης Τσίπρας, που συχνά κάνει αισθητή τη διαφωνία του για θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, αυτή τη φορά, μιλώντας στις Σέρρες, απαιτεί με τη σειρά του έναν «ειρηνικό ξεσηκωμό», στο πλαίσιο των εορτασμών της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Θυμόμαστε τα περυσινά χάι λάιτ του αντίστοιχου «ειρηνικού ξεσηκωμού». Είχαν αρχίσει με μούντζες των μαθητών προς τους επισήμους, συνεχίστηκαν με κραξίματα και γιαουρτώματα προς πολιτικούς εκπροσώπους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και κορυφώθηκαν με τα θλιβερά επεισόδια της Θεσσαλονίκης, όταν μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η παρέλαση μετατράπηκε σε ένα θέατρο αγανάκτησης - με περισσότερο αγανακτισμένο το άγημα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων που, κατά παράβαση της διαταγής την οποία έλαβε, παρήλασε. Ηταν η πρώτη φορά την εποχή της μεταπολίτευσης που το «λαϊκό αίσθημα» εκπροσωπήθηκε από ένα στρατιωτικό άγημα. Κι ύστερα η Χρυσή Αυγή πέρασε τις πύλες του Κοινοβουλίου...

Ενα χρόνο μετά, δεν περιμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχθεί ότι το ρεύμα της «Αγανάκτησης» του ξέφυγε. Θα περίμενε, όμως, να έχει γίνει κατανοητό ότι από τις παρελάσεις υπέρ του «λαού» κέρδισαν άλλοι. Ο «λαός», στον οποίο επένδυαν οι δυνάμεις της αριστερής απείθειας, δεν συνέπηξε «μαζικό κίνημα». Ισα ίσα. Οι συμβολισμοί που κέρδισαν στην περυσινή παρέλαση ήταν μιλιταριστικοί καθ' εαυτοί. Στρατιωτάκια, αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα - οι ρεπλίκες των οποίων συνωστίζονται τους τελευταίους μήνες στα πίσω δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου, συντονίζοντας από εκεί τον δικό τους στρατιωτικό νόμο που προσπαθούν να τον επιβάλλουν εναντίον όσων εκπροσωπούν τη διαφορά, τον πολιτιστικό πλούτο δηλαδή, την ανοχή και το ανοιχτό πνεύμα της κοινωνίας μας.

Στο μεταξύ συνέβησαν πολλά. Πέρυσι, η Αριστερά ας πούμε ότι μπορούσε να παριστάνει την ανυποψίαστη. Φέτος, είναι υποχρεωμένη να φυσάει και το γιαούρτι. Ακόμα κι αν ορισμένα στελέχη της έχουν πορευτεί με αγωνιστικό βήμα, ζυγισμένα-στοιχημένα, σαν στρατιωτάκια, τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, η ριζοσπαστική της κουλτούρα είναι προφανώς υποδεέστερη από την κουλτούρα των πραγματικών μιλιταριστών.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, «λαϊκές παρελάσεις» δεν υπάρχουν. Και όσοι τις επικαλούνται ως τρόπο άσκησης πολιτικής οφείλουν να σκεφτούν μήπως στρώνουν τον δρόμο στους εχθρούς της δημοκρατίας. Αν φυσικά ενδιαφέρονται οι ίδιοι για τη δημοκρατική πολιτεία.