Τα κρίσιμα λάθη της Ανανεωτικής Αριστεράς

Κάποτε ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού είχε πει πως «Τα χρόνια που ασχολούμαι με την Αριστερά βάλανε στο δρόμο μας εκατό πεπονόφλουδες και τις πατήσαμε και τις εκατό»!! Φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ εδώ με τα πατήματα των πεπονόφλουδων που βάζουν οι άλλοι στο δρόμο μας αλλά με τα δικά μας λάθη, ιδιαίτερα τα κρίσιμα. Πρώτο και θεμελιώδες λάθος από το οποίο προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα ήταν η απόφαση αυτών που, ύστερα από τη 12^η Ολομέλεια του ΚΚΕ (εκδιωχθέντες ή αποχωρήσαντες) να ονομάσουν το νέο κόμμα που δημιούργησαν ΚΚΕ εσ. (εσωτερικού), δηλαδή η απόφαση να διεκδικήσουν τον κομουνιστικό χώρο από το ΚΚΕ, μια απόφαση αποτυχημένη από χέρι αφού το ΚΚΕ όχι μόνο μονοπώλησε τα σύμβολα (σφυροδρέπανο, Ριζοσπάστης κλπ.) αλλά είχε την υλική και ηθική υποστήριξη σχεδόν του συνόλου των τότε κομουνιστικών χωρών και ιδιαίτερα της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Η εναλλακτική λύση – η οποία και συζητήθηκε τότε και απορρίφθηκε – ήταν να ονομάσουν το νέο κόμμα ΕΔΑ, δηλαδή να διεκδικήσουν τον ευρύτερο αριστερό χώρο και μάλιστα με ένα τίτλο που μόλις 10 χρόνια πριν είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση με 79 βουλευτές.

Με αυτά δεν θέλω να μηδενίσω ούτε καν να υποβαθμίσω τη μεγάλη προσφορά του μικρού σε δύναμη αλλά μεγάλου σε ιδέες ΚΚΕ εσ., οι οποίες επηρέασαν ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Εξάλλου και εγώ προσωπικά, που έχω ήδη 60 χρόνια θητεία στα κόμματα της Αριστεράς, δεν αφήνω ευκαιρία να πω πως τα καλύτερα χρόνια της πολιτικής ζωής μου ήταν τα χρόνια που ήμουνα στέλεχος του ΚΚΕ εσ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν τότε αντί για ΚΚΕ εσ. γινόταν ΕΔΑ, πρώτον θα άνοιγε τότε ο δρόμος για τη δημιουργία ενός κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς και δεύτερο, θα περιοριζόταν η εύκολη επικράτηση του καταστροφικού για τη χώρα μας Παπανδρεϊσμού.

Στη συνέχεια βέβαια έγιναν όχι ιστορικά αλλά και άλλα λάθη που έβλαψαν την προσπάθεια της ανανέωσης. Μπορώ να αναφέρω εν συντομία τη δημιουργία της ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ το 1974, τη δημιουργία της γελοίας ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ το 1977, τη μη αντίδραση της ανανεωτικής πτέρυγας στην παραμονή στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ των πιο σκληρών στελεχών του ΚΚΕ που με τις γνωστές οργανωτικές τους δυνατότητες επικράτησαν εύκολα και μονοπώλησαν την ηγεσία του ΣΥΝ, τη μη αντίδραση στο στραπατσάρισμα του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη, στις δημοτικές εκλογές του 2004 που είχε ως αποτέλεσμα την ανάδειξη του Τσίπρα και κυρίως τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο αλλοίωσε τελείως την εικόνα του ΣΥΝ μετατρέποντάς τον σε ένα αριστερίστικο συνονθύλευμα αλλά μείωσε και σημαντικά τη δύναμή του αφού επί 3 συνεχείς Ευρωεκλογές ο ΣΥΝ είχε εκλέξει 2 ευρωβουλευτές (Αλαβάνος, Παπαγιαννάκης) ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ σε 2 Ευρωεκλογές εξέλεξε από 1 ευρωβουλευτή (Παπαδημούλη, Χουντή).

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα, δηλαδή στη δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς που έγινε βέβαια με μεγάλη καθυστέρηση αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτέλεσε ένα ιδιαίτερα θετικό γεγονός και για την Αριστερά και για τον τόπο μας.

Με ηγέτη το δημοφιλή πολιτικό Φώτη Κουβέλη και με μια σειρά σπουδαίων στελεχών που εντάχθηκαν στο εγχείρημα, δημιουργήθηκε ένα κόμμα που θα μπορούσε να εκφράσει στη χώρα μας την πραγματική Σοσιαλδημοκρατία σε αντίθεση με τον ψευτοσοσιαλισμό που δήθεν εξέφραζε το ΠαΣοΚ.

Το δεύτερο σημαντικό λάθος ήταν η μη συμμετοχή στην Κυβέρνηση Παπαδήμου που θα απέτρεπε τις εκλογές και το 27% του ΣΥΡΙΖΑ και το 7% της Χρυσής Αυγής.

Ο Πρόεδρος ονόμασε τη ΔΗΜΑΡ «Κυβερνώσα Αριστερά» και δήλωσε με δυνατή φωνή ότι δεν θα αφήσει την Ελλάδα ακυβέρνητη μετά τις δεύτερες εκλογές και ότι θα κάνει ότι μπορεί για τη δημιουργία μιας προοδευτικής κυβέρνησης (γεγονός που παρεξηγήθηκε από μεγάλο αριθμό οπαδών της ΔΗΜΑΡ και ερμηνεύτηκε ότι λέγοντας προοδευτική κυβέρνηση, ο Φώτης εννοούσε Κυβέρνηση με τον Τσίπρα, την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών της ΔΗΜΑΡ ακούγοντας το όνομα Τσίπρας έβγαζε σπυράκια).

Τελικά έγινε η μόνη Κυβέρνηση που ήταν δυνατό να γίνει και όπως έμαθα, αφού απουσίαζα από τη σύνοδο της ΚΠΕ της 16^ης και 17^ης Ιουνίου, για λόγους τραγικής για μένα ανωτέρας βίας, ο Πρόεδρος εισηγήθηκε στην ΚΠΕ να δώσει η ΔΗΜΑΡ ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση αλλά να μη συμμετέχει!!!

Αυτή η εισήγηση βέβαια ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα περί «Κυβερνώσας Αριστεράς» και «Προοδευτικής Κυβέρνησης». Τελικά, για να ηρεμήσει η συνεδρίαση, ο Πρόεδρος δέχτηκε να παραμείνουν οι δύο Αντώνηδες (ο Ρουπακιώτης και ο Μανιτάκης).

Αυτό θεωρώ ότι είναι το δεύτερο ιστορικό σφάλμα της Ανανεωτικής Αριστεράς αφού είναι σίγουρο ότι η παρουσία της στην Κυβέρνηση με τα πιο σημαντικά στελέχη της θα εξασφάλιζε, σε ένα βαθμό, τον προοδευτικό της χαρακτήρα. Επιπλέον και κυρίως, επειδή πιστεύω ότι ύστερα από την πάροδο της τετραετίας διακυβέρνησης η χώρα μας θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή, συμπεραίνω ότι η ΔΗΜΑΡ έχασε τη μοναδική ευκαιρία να αναδειχθεί πραγματικά και όχι μόνο στα λόγια Κυβερνώσα Αριστερά, να ωφεληθεί εκλογικά από τη βελτίωση της κατάστασης της χώρας και του λαού και να γίνει η ηγεμονική (κατά Γκράμσι) δύναμη στο χώρο της Αριστεράς, η οποία θα ανέκοπτε την καταστροφική πορεία του νέου δήθεν αριστερού λαϊκισμού (του γνωστού ως Τσιπρισμός).

Τι κρίμα αλήθεια!

*Ο κ. Νίκος Γρατσίας είναι Πολιτικός Μηχανικός και μέλος Κ.Π.Ε. ΔΗΜΑΡ