Οι ΔΟΥ ενώνουν το έθνος

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 23.10.12

Τους χωρίζουν πολλά. Τι είναι όμως αυτό που ενώνει εθνοπρεπώς τον Δημήτρη Κοδέλα (που μόλις γύρισε από τα περίχωρα της Γάζας) και τη Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον διανοούμενο Βύρωνα Πολύδωρα, τον φωτογενή Τέρενς Κουίκ, τον αντισυμβατικό Γρηγόρη Ψαριανό αλλά και τον Ευστάθιο Μπούκουρα της Χρυσής Αυγής; Ο,τι ενώνει τους Ελληνες που ομνύουν στο ιερότερο φετίχ του νέου ελληνισμού: το Δημόσιο. Εν προκειμένω, με τη μορφή των τοπικών παραρτημάτων των ΔΟΥ. Από πού πηγάζει αυτή η λατρεία για υπηρεσίες οι οποίες εύκολα θα μπορούσαν να έχουν αντικατασταθεί από ένα κομπιούτερ και έναν εκπαιδευμένο χειριστή του; Από τον χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, του πελατειακού κράτους που χρεοκόπησε μεν, αλλά οι θεράποντές του αρνούνται επιμόνως να παραδεχθούν τις συνέπειες αυτής της χρεοκοπίας. Και από αυτήν ακριβώς την επιμονή τους. Η ιστορία είναι γνωστή. Η κατάρρευση του σπάταλου κράτους με δανεικά έκανε ακόμη πιεστικότερη την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, τις οποίες η δημοσιοϋπαλληλική κοινοτοπία δεν ήθελε καν να ακούσει τα χρόνια της ευμάρειας. Και με συνοπτικές διαδικασίες, ορισμένες ΔΟΥ της επαρχίας θα συγχωνευθούν με ορισμένες κεντρικότερες - θα μείνουν απλώς κάποιες μικρές υπηρεσίες «για τις γιαγιάδες και τους παππούδες» που δεν χειρίζονται εύκολα τους υπολογιστές και τις νέες τεχνολογίες, κάτι σαν ΚΕΠ για εφορίες.

Υποτίθεται ότι, στο πλαίσιο της ανάγκης να γίνει η διοίκηση αποτελεσματικότερη, πιο ευέλικτη, πιο σύγχρονη και ταυτόχρονα να περιοριστεί η διαπιστωμένη διαφθορά, τέτοιες αλλαγές θα γίνονταν ευρύτερα αποδεκτές από όλο το πολιτικό φάσμα - ή, τουλάχιστον, από το κομμάτι του που υπερασπίζεται τις μεταρρυθμίσεις ως αναγκαία προϋπόθεση για τον εξορθολογισμό της διοίκησης και την ανάκαμψη. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Δεκάδες αντιπρόσωποι του λαού έσπευσαν να υπερασπιστούν τις μικρές ΔΟΥ των περιφερειών τους. Ούτε ένας ούτε δύο - 82 βουλευτίνες και βουλευτές έσπευσαν να παραστήσουν τους συνηγόρους «του παππού και της γιαγιάς»· 25 νεοδημοκράτες κι άλλοι 25 συριζαίοι. Μαζί τους, οι 12 από τους 20 βουλευτές του κόμματος Καμμένου, 11 πασόκοι, 2 δημαρίτες αλλά και 2 χρυσαυγίτες ένωσαν τη φωνή τους, διακομματικώς, να μην πειραχθούν οι τοπικές ΔΟΥ. Για να αποδειχθεί ότι μπορεί πολλούς να τους χωρίζουν τα «Μνημόνια» και η βία, αλλά τους ενώνει η πιο βαθιά εθνική ελληνική παράδοση: ο αραμπάς που κινεί το αθάνατο, εκτεταμένο και αναποτελεσματικό κράτος...

Αλλά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, «ανδρός πεσούσης, πας ανήρ ανδρεύεται», που θα έλεγε κι εκείνος ο αξέχαστος βουλευτής που είχε εκλεγεί με μεταρρυθμιστικό κόμμα, επαγγελλόμενος ο ίδιος τον αντίπαλο ακόμη και της πιο απλής μεταρρύθμισης.