Η υπόθεση είναι ζόρικη. Αν πιστέψουμε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής, δεχόμαστε «πολιτισμική εισβολή». Μας ψεκάζουν με τουρκικά σίριαλ. «Μας ταΐζουν με σειρές προπαγανδιστικές». Κι εμείς; Δεν αναρωτήθηκε, ο τουρκοφάγος του πράιμ τάιμ, γιατί τρώμε με τέτοια όρεξη αυτά που μας ταΐζουν; Γιατί μας αρέσουν τα τουρκικά μελό; Τι έχουν και μαγεύουν κι εθίζουν τις ελληνικές τηλεθεάμονες ψυχές; Τι βλέπει ο Ελληνας στον Τούρκο και ταυτίζεται; Τα τουρκικά σίριαλ δεν είναι αμιγώς τουρκικά. Οι χαρακτήρες τους - από τις νεόπλουτες καλλονές που πιθηκίζουν τους δυτικούς τρόπους, μέχρι τους καλόκαρδους λαϊκούς μερακλήδες - είναι κάτι παραπάνω από οικείοι. Είναι χαρακτήρες ελληνοπρεπείς. Ντιπ για ντιπ. Οι τουρκικές σαπουνόπερες στήνονται με γνώριμα δράματα. Γνώριμες χαρές. Οι Τούρκοι αγαπάνε όπως αγαπάμε, κλαίνε μ' αυτά που κλαίμε, γλεντάνε όπως γλεντάμε. Σπαραξικάρδιες καψούρες, στεντόρειοι καβγάδες, καθημερινά τσιμπούσια. Λούσα και ραχάτια. Φτώχεια και φιλότιμο. Η συναισθηματική μας παλέτα είναι ίδια. Οι «εισβολείς» των σίριαλ βρήκαν τις θύρες του συλλογικού μας υποσυνείδητου ανοιχτές. Με την απήχησή τους διαρρηγνύουν την αυταρέσκεια της ημετέρας αναδελφότητας. Είναι πολιτικά διδακτικές αυτές οι αντιπαραθέσεις. Αρκεί κανείς να συγκρίνει τους ομολόγους της σοβινιστικής σαχλαμάρας.
Οπως ο Ερντογάν - που θυμήθηκε ότι το Ταχταλί Νταγ της Αττάλειας λεγόταν κάποτε Ολυμπος -, έτσι και οι εγχώριοι εθναμύντορες επιβεβαιώνουν την παλιά αλήθεια: το Κακό, το πάντοτε κοινότοπο, δεν είναι μόνο αποτρόπαιο. Ενίοτε είναι και μπουνταλάδικα φαιδρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.