Συνομωσίες…. το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές

Του Θεόδωρου Ζαρέτου, Μεταρρύθμιση, 9.8.12

Έχει πολύ μεγάλη σημασία να κατανοήσουμε ότι όλοιέχουμε τον δικό μας «κώδικα» σκέψης γύρω από παλιά και νέα κοινωνικά φαινόμενα.  Αυτός  διαμορφώνεται σε κάθε άνθρωπο από τα ευρύτερα κοινωνικά και  τα ιδιαίτερα προσωπικά  του χαρακτηριστικά. Κάθε κοινωνία διαθέτει ένα μεταβλητό σύνολο τέτοιων κωδίκων που παρ’ όλη την μοναδικότητα των υποκειμένων-φορέων  τους έχουν κοινά βασικά χαρακτηριστικά. Με αφορμή την κρίση, έχει γίνει ολοφάνερο ότι ένας από τους κώδικες αυτούς είναι η προσέγγιση ή και ερμηνεία τέτοιων φαινομένων  με τον  κώδικα της συνομωσίας. Μιας κατάστασης δηλαδή όπου τα αντίθετα καλό-κακό, φώς-σκότος, ύλη-πνεύμα, μετατρέπονται στο μανιχαϊστικό δίπολο  θύματα των συνομωτών-συνομώτες. Είναι μεθοδολογικά χρήσιμη  η παρατήρηση ότι ενώ οι «συνομώτες» προσδιορίζονται συγκεκριμένα πχ «οι Τράπεζες», «Τα μονοπώλια» ή ενσαρκώνονται σε υπαρκτά πρόσωπα πχ  Τόμσεν, Παπαδήμος, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα θύματα: Εδώ συνωθούμαστε όλοι οι.. Αλλοι… οι Καλοί.. ο Λαός.. ο Εργάτης…κλπ, κλπ.  Ανεξάρτητα αν εμείς οι άλλοι, τα… θύματα, πληρώνουμε τους  φόρους μας, αν κλέβουμε, αν μολύνουμε το περιβάλλον, αν  είμαστε βολεμένοι υποκριτές ή απλώς λαμόγια.

Αλλά αυτήν ακριβώς την ευκαιρία  έχουν αρπάξει όλοι ετούτοι: Να απενοχοποιηθούν αντικαθιστώντας-με την ευκαιρία της κρίσης-την πραγματική τους ταυτότητα, με  βολικές ταμπέλες που θα παίξουν τον ρόλο διαβατηρίου ένταξής τους σε έναν κόσμο θυμάτων συνομωσίας,  άρα εξ υποθέσεως  δικαίων και αθώων. Όποια ταμπέλα «πουλάει» περισσότερο.

Αγανακτισμένος, αντιμνημονιακός, ανυπάκουος  και άλλα τέτοια.                                                                                                                                                                           Και έτσι  φτάσαμε να ανεχόμαστε ο Κουρής  να δηλώνει αγανακτισμένος  αντιμνημονιακός του ΣΥΡΙΖΑ, ο   Καμένος ακραιφνής πατριώτης, η Πανεπιστημιακή συντεχνία  αγωνιστές για την μόρφωση, η Παπαρήγα και ο Τσίπρας αριστεροί και οι κρατικές συντεχνίες θλιβερών προνομίων  αγανακτισμένοι  πάσχοντες από τις … οριζόντιες περικοπές!                                                                                                                                                                           Και έτσι φτάσαμε στο φαινόμενο νέα παιδιά που ενηλικιώθηκαν βιολογικά στην εικοσαετία της  δανειακής ευμάρειας και-όπως ήταν φυσικό-δεν ένοιωσαν την ανάγκη να προβληματιστούν υπό πίεση, να παρασύρονται τόσο εύκολα-τώρα που υπάρχει πίεση- από/σε μια καταγγελτική κενολογία με κοινό παρονομαστή  την αίσθηση ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι που κάπως συνομωτούν εναντίον… Μας.

Και κάπως έτσι να καταλήγουν οπαδοί ή ενεργούμενα  κάθε τυχοδιωκτικού πολιτικού ακτιβισμού τύπου ΣΥΡΙΖΑ,  κάθε μουμιοποιημένου πολιτικού αναχρονισμού τύπου ΚΚΕ, κάθε τυχάρπαστου Καμένου που ήρθε με τη συμβολή του προπαγανδιστή της Χούντας Γεωργαλά, να μας μάθει πατριωτισμό,  κάθε  blogoεπαναστατικής  παραμύθας τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάθε light-ακροδεξιάς αμορφωσιάς τύπου ΠΑΜ και κάθε εγέρθητης «εκλεκτής εθνικής μας ταυτότητας».

Ο χώρος έκφρασης  της  συνομωσιακής πραγματικότητας είναι σε συντριπτικό ποσοστό το διαδίκτυο (αναρίθμητα blogs ακατάσχετης μεγαλόστομης μπουρδολογίας) ενώ πριν  είκοσι περίπου χρόνια τα πρωτεία είχε το καφενείο, δηλαδή ο τότε χώρος κοινωνικής δικτύωσης.  Σήμερα λοιπόν αυτός ο «κώδικας» βρίσκει έδαφος στο σύγχρονο καφενείο, ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, ενώ πάντα θα αναπτύσσεται και σε «παραδοσιακούς», δηλαδή όπου υπάρχει αμάθεια-ημιμάθεια, φανατισμός, απειρία, τόνοι συναισθήματος, απουσία νου και άγνοια πραγματικών δεδομένων.   Απ’ αυτήν την άποψη  αξίζει να παρατηρήσουμε ότι εκεί που στο διαδίκτυο κυριολεκτικά υπάρχει αληθινή συνομωσιολαγνεία είναι στα ακροδεξιά blogs, δηλαδή τα καφενεία των πιο καθυστερημένων στρωμάτων νεολαίας, πράγμα που εύκολα επιβεβαιώνεται με μια απλή επίσκεψη.

Αρκεί βεβαίως ο κρανιακός χώρος του επισκέπτη να μην είναι ακατοίκητος.

Ιδιαίτερα διαφωτιστικά είναι και τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων όπως η «Ελεύθερη Ώρα» που σαφώς απευθύνονται στα πιο καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού.

Τα τελευταία δύο χρόνια, όσο δηλαδή βρισκόμαστε στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια της κρίσης, οργιάζουν στα πρωτοσέλιδά της οι παραπάνω συνομωσιακές αντιλήψεις. Φαίνεται ότι οι ψεκασμοί με βλακοαέριο έχουν όντως πιάσει τόπο και δεν επηρεάζουν μόνο τους αναγνώστες της «Ελεύθερης Ώρας», οπότε θα πρέπει να περιμένουμε αύξηση των αναγνωστών της.  Χρήσιμους συλλογισμούς μας παρέχει επίσης και το πάνελ των σοφών-σωτήρων που βρίσκονται στα πρωτοσέλιδά της, περιλαμβάνοντας από «ένθεους γέροντες» φορείς ενός παραληρηματικού θρησκόληπτου λόγου, μέχρι μερικούς εκπροσώπους φαιών  κοσμοθεωρήσεων, πλαισιωμένους από φωτογραφικό υλικό με τα απαραίτητα macho εξαπτέρυγά τους σε παράταξη μάχης στην Ομόνοια, με «κάργα» ελληνική σημαία, μπας και ξεμυτίσει κανένας σκούρος σατανάς.                                                                                                                                      Αλλά και στον χώρο της ελληνικής αριστεράς η συνομωσιολογία αναπτύχθηκε ραγδαία κατά την περίοδο της κρίσης, βρίσκοντας γόνιμο έδαφος στο παρελθόν της και συγκεκριμένα:

1. Στην κατάρρευση των παλαιών βολικών δυϊσμών: Σοσιαλισμός-Καπιταλισμός, Μαρξισμός-Φιλελευθερισμός, Διεθνισμός-Κοσμοπολιτισμός, Εργαζόμενοι-Μονοπώλια). Η παλιότερη αυτή πρόσληψη του κόσμου-όσο άντεξε- προδιέθετε τουλάχιστον σε αναλύσεις μέσα στο έδαφος της πραγματικότητας. Μπορεί τα δύο μέρη να αλληλοδαιμονοποιούνταν  αλλά  κανένα δεν υποστήριζε στα σοβαρά τις συνομωσιολογικές μπούρδες που ακούς και διαβάζεις σήμερα σε «αριστερά»  έντυπα.

Η CIA βεβαίως οργάνωνε πραξικοπήματα και υπονόμευε κυβερνήσεις, το ίδιο έκανε και η KGB αν και πιο χοντροκομμένα, αλλά κανείς δεν θεωρούσε-όπως σήμερα-ότι αυτού του είδους οι συνομωσίες  κατευθύνονταν από πλανητικές υπερεξουσιαστικές δυνάμεις.

2. Στην ενοχή που έχει δημιουργήσει στους κόλπους της η αντιφατική συμμετοχή της στον κοινοβουλευτισμό, αφού ταυτόχρονα τον καταγγέλλει ως εφεύρεση του καπιταλισμού και των μονοπωλίων!

Αξίζει εδώ να παρατηρήσουμε ότι ουδέποτε το μεγαλύτερο μέρος της  αριστερής διανόησης στην Ελλάδα αντιλήφθηκε ότι, μερικές από τις πιο ζωντανές παραδόσεις του σοσιαλιστικού και του εργατικού κινήματος αντλήθηκαν από την δεξαμενή ιδεών του Κοινωνικού και Πολιτικού Φιλελευθερισμού. Να γιατί πάντα βόλευε την ελληνική αριστερά η αφελής ταύτισή του με τον Νεοφιλελευθερισμό, μια ιδιαίτερη πλευρά του Οικονομικού Φιλελευθερισμού, που και πάλι την ερμηνεύει συνομωσιολογικά. Όχι δηλαδή ως σχολή οικονομικής σκέψης όπως πράγματι είναι, αλλά ως ένα ακόμα από τα σατανικά δημιουργήματα των «αφεντικών».

Μάλιστα τέτοιες εμηνείες επιχειρούνται και πέραν του Ατλαντικού π.χ. από την Ναόμι Κλάιν στο απλοϊκό βιβλίο της το «Δόγμα του Σόκ», που βρίθει ρηχής προπαγάνδας, λαθών και ανακριβειών.                                                                                                                                                                                                                                                           3. Στην ίδια την «ταυτότητα του  αριστερού», είτε είναι αρχηγός κόμματος είτε ο υδραυλικός υπηρεσίας στα γραφεία του,  που τον υποχρεώνει να  παρασύρεται  εύκολα σε μια συνομωσιακή πρόσληψη της πραγματικότητας.

Γιατί όμως;

Μα επειδή δεν διαφέρει από έναν θρησκόληπτο, αφού ζεί σ’ ένα θρησκευτικό περιβάλλον (σε μια θρησκεία χωρίς θρησκεία) όπου το ευαγγέλιο της μοναδικής γνώσης και κατά συνέπεια της μοναδικής αλήθειας είναι το ψυχαναγκαστικό κατασκεύασμα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Πρόκειται για τραγέλαφο, αφού το σύστημα αναφοράς του ίδιου του Μάρξ, είναι εντελώς αντίθετο με τη θρησκευτική πίστη αφού θεμελιώνεται στις ιδέες του Διαφωτισμού και στον Ορθό Λόγο.Αλλά ας μην επεκταθούμε  γιατί μπαίνουμε σε πολύ ειδικό πεδίο.

Ο αριστερός  Έλληνας ζεί ιδεολογικά με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένα εξώκοσμο σημείο θέασης  (για την θρησκεία αυτό υπάρχει μόνο για τον θεό) που το ευαγγέλιο του Μαρξισμού –Λενινισμού του έχει επιτρέψει να κατακτήσει, να μπεί δηλαδή στη θέση του θεού ως κάτοχος της μιας και μοναδικής αλήθειας,  απ’ όπου μπορεί να θεάται και να καταγγέλλει τις  συνομωσίες και τους συνομώτες του παρόντος, γιατί όχι και του μέλλοντος.

Ζεί σε τελευταία ανάλυση με την πεποίθηση ότι ούτε καν οι δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες   έχουν την εσωτερική ικανότητα για προοδευτικές αλλαγές , οπότε μέχρι ο Μεσσίας που λέγεται Κόμμα Νέου  Τύπου να αναλάβει την πατερναλιστική φώτιση-χειραφέτησή  μας και μέσω της Δικτατορίας του Προλεταριάτου να μας οδηγήσει από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της Ελευθερίας, θα χειραγωγούμαστε άρδην από άνωθεν πλανητικούς συνομώτες είτε της G8, είτε της Τριμμερούς Λέσχης, είτε πιο πεζούς όπως ΔΝΤ , Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Τρόικα, Μονωπολιακές Εταιρείες και δεν συμμαζεύεται.

Που καταλήγει αυτή η θεώρηση τηςπραγματικότητας; Φιλοσοφικά εκεί όπου καταλήγει κάθε μεταφυσική: Στην ιδέα ότι ο Άνθρωπος είναι αδύνατον να πραγματώσει το Καρτεσιανό ιδεώδες του αυτοκαθορισμού του μέσω της λογικής.  Ιδεολογικά, στην ιδέα ότι θα  ζεί μονίμως σε έναν Χαξλεϊκό «brave new world» όπου η μόνη αέναα επιβεβαιωνόμενη «αλήθεια» θα είναι  η (κυβερνοποιημένη πλέον) τεχνοδομή της εξουσίας.

Και πολιτικά; Μα είναι απλό: Eπειδή η σημερινή καπιταλιστική τεχνοδομή όλο και θα συνομωτεί, πρέπει ο Ελληνικός «Λαός» να την αντικαταστήσει ως νόμιμος ιδιοκτήτης με την σοσιαλιστική εκδοχή της. Έ στην δημοκρατία της Βαϊμάρης η απάντηση του Γερμανικού «VolK» ήταν καταλυτικά παραπλήσια:  «Και γιατί όχι από την εθνικοσοσιαλιστική»;