Για τον Γιώργο μας που έφυγε...

Των Νίκου Μπίστη, Γιάννη Μεϊμάρογλου, Μεταρρύθμιση

Θα παρατηρήσατε ότι το τελευταίο διάστημα ο Γιώργος δεν έγραφε στη Μεταρρύθμιση. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Και το μεσημέρι έφυγε από κοντά μας για πάντα. Εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, μας πήρε στο τηλέφωνο. Άρχισε όπως κάθε φορά με γενική πολιτική ανάλυση, υποδείξεις και παρατηρήσεις για την πορεία της Μεταρρύθμισης και λίγο πριν κλείσει, χωρίς να ανεβάσει ή να κατεβάσει μία οκτάβα τη φωνή του, μας τσάκισε: «Α, έχω καρκίνο. Φαίνεται σοβαρό, δεν μου δίνουν πάνω από 8 μήνες.»… Από τότε, δε χάναμε ευκαιρία να ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη για να τον δούμε και να μιλήσουμε μαζί του. Πάντα για τα αγαπημένα του θέματα, την αριστερά, την ιστορία της, τη σοσιαλδημοκρατία και τον εκσυγχρονισμό, το πώς θα βγει ο τόπος από την κρίση. Τελευταία αφορμή για να τον δούμε ήταν η προεκλογική συγκέντρωση της ΔΗΜΑΡ στη Θεσσαλονίκη. Πρόσχημα ήταν η συγκέντρωση, τι δουλειά είχαμε εμείς στην Θεσσαλονίκη; Βγήκαμε από νωρίς μαζί του, κουβεντιάσαμε μαζί του, μιλούσε συνέχεια για το μέλλον, ένα μέλλον που ήξερε ότι δεν θα το προλάβαινε. Στην συγκέντρωση χαιρετούσε – καλύτερα αποχαιρετούσε – φίλους και συντρόφους. Ήταν καταβεβλημένος και ήξερε.

Ο Γιώργος Καριπίδης ήταν τυπικός εκπρόσωπος της δρακογενιάς του Πολυτεχνείου. Τώρα που άρχισε να αραιώνει, ακόμα και οι πιο ηλίθιοι από τους υβριστές της υπάρχει ελπίδα να καταλάβουν το ανεπανάληπτο αποτέλεσμα που γέννησε η συγκυρία στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Κνίτης, με πολλούς Ρηγάδες φίλους, αντι – ΕΦΕΕ και φυλάκιση, αντιδικτατορικός αγώνας, μετά ΚΚΕ, διαφωνίες και ΣΥΝ, μετά στην ΑΕΚΑ, υποστηρικτής της κυβέρνησης Σημίτη και μετά προβληματισμένος και πάντα αγωνιζόμενος κεντροαριστερός και γι’ αυτό μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της Μεταρρύθμισης. Η τελευταία πολιτική μάχη που έδωσε με όλο του το κέφι και τον δυναμισμό του, ήταν πρώτα για να επιλεγεί και μετά για να εκλεγεί ο Μπουτάρης. Και μετά, ως συνήθως, δεν ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του. Ήταν από εκείνη τη σπάνια κατηγορία ανιδιοτελών ανθρώπων, που όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και ενδιαφέροντα, βρίσκονται με απόλυτη φυσικότητα στην πρώτη γραμμή. Και μόλις ηρεμήσουν – και γίνουν κάπως βαρετά – αποσύρονται διακριτικά και …γράφουν.

Ο Γιώργος ήταν γεννημένος ιδεολογικός καθοδηγητής. Για εμάς τους δύο, ήταν κάτι παραπάνω από ομοϊδεάτης με κοινή πορεία. Ήταν σύντροφος με όλη τη σημασία του όρου, ήταν πρώτα φίλος. Μας έλεγαν ότι είναι δύσκολος άνθρωπος. Όταν μάλιστα φεύγαμε από τον ΣΥΝ για να φτιάξουμε την ΑΕΚΑ, μας έλεγαν ότι «με τον Καριπίδη δεν θα μείνετε μαζί πάνω από δυο μήνες». Μείναμε πάνω από 12 χρόνια και αν δεν μας χώριζε ο θάνατος, θα μέναμε άλλα τόσα. Ίσως να είμαστε και εμείς δύσκολοι και περίεργοι. Το πλέον πιθανό είναι ότι αυτοί ποτέ δεν κατάλαβαν το Γιώργο, με τις ιδέες του, τις εκρήξεις του, τα γραψίματά του, την αγάπη του για τη ζωή και τους ανθρώπους. Παρασκευή μεσημέρι, στην Καλαμαριά, θα θάψουμε το Γιώργο. Και μαζί ένα πολύτιμο κομμάτι της κοινής μας και τόσο γεμάτης ζωής.