Να μοιράσουμε δίκαια τη φτώχεια μας...

Περιοδικό "Σημειώσεις", τχ. 75

Μέσα στην κρίση, το μακρόβιο αυτό περιοδικό λόγου και ιδεών, το τελευταίο που απέμεινε απ’ όσα δημιουργήθηκαν στην εκπνοή της χούντας ή στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν θα μπορούσε να «σωπάσει». Με το τελευταίο τεύχος του μας δίνει πάλι σημεία αναφοράς στο χάρτη, ανεκτίμητα στίγματα πορείας για «ναυτιλομένους». Αντιγράφω ένα ελάχιστο, από το λαμπρό εισαγωγικό κείμενο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου.

Κ.Β. -Αυγή, ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, 1.7.12

Όχι άλλες ψευδαισθήσεις. ”Επιστροφή” δεν θα υπάρξει. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε είναι να μοιράσουμε τουλάχιστον δίκαια τη φτώχεια μας. Είναι η μεγαλύτερη, η ουσιαστική, επανάσταση που απαιτείται σήμερα, από όποια πραγματική ή δυνητική αριστερά, η οποία οφείλει να προετοιμάσει τον κόσμο για τον κακοτράχαλο αλλά μοναδικό δρόμο που ανοίγεται μπροστά του. “Να μοιράσουμε δίκαια τη φτώχεια μας” είναι ένας μίνιμουμ στόχος που ηχεί μαξιμαλιστικά στη μίζερη και άδικη συνθήκη που ζούμε, γιατί δεν είναι ούτε τόσο ελκυστικός, ούτε τόσο εύκολος και, βεβαίως, ούτε καν επιθυμητός για ορισμένους αλλά είναι η μόνη στέρεη βάση για να σταθεί στα πόδια της μιά ανθρώπινη κοινότητα, να δώσει ένα νόημα στους αγώνες της και στις θυσίες της. Όποιοι πάνε να πουλήσουν άλλες ελπίδες, όποιοι υπόσχονται μιά επιστροφή στην παλιά “ευημερία” (για ποιους; και για πόσους;) είτε εθελοτυφλούν είτε ναρκοθετούν συνειδητά το πρώτο μέλημα: την άρση της συστημικής αδικίας.

[....]

Και για όσους διερμηνεύουν κατά το δοκούν το ιστορικό παράδειγμα της Βαϊμάρης, υπενθυμίζουμε ότι κατά τον Μεσοπόλεμο οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές δυνάμεις ήταν αυτές ακριβώς που “αυτοκτόνησαν” τη δημοκρατία τους, στριμώχνοντας τις γερμανικές μάζες στην απόγνωση και σπρώχνοντάς τες στην άβυσσο. Αυτές οι ίδιες δυνάμεις που προγράφουν σήμερα εν ψυχρώ το ένα τρίτο (για την ώρα) του παγκόσμιου πληθυσμού, ως περισσευούμενο και περιττό για το “δημιουργικά” καταστροφικό “πρόγραμμά” τους, βρίσκουν εν Ελλάδι τους απολογητές του “ορθολογισμού” τους στους μυθολόγους της λεγόμενης σύγκλισης των “άκρων”, οι οποίοι απαξιώνουν κάθε ένσταση σ' αυτή τη φρίκη ως “λαϊκισμό”, χαρίζοντας, έτσι, τον λαό στους φασίστες, το έθνος στους εθνικιστές και το Δημόσιο στους ιδιώτες.