Η κουλτούρα της βίας

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 11.5.12

Ο ξυλοδαρμός του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μπογδάνου από αγνώστους, χθες τα ξημερώματα στα Εξάρχεια, είναι ένα ακόμα περιστατικό προπηλακισμού εναντίον δημοσιογράφου. Δεν είναι πρωτοφανές. Εντάσσεται σε μια κουλτούρα της βίας που άρχισε να εκφράζεται με το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και κερδίζει συνεχώς έδαφος τον τελευταίο καιρό. Η άνοδος της ολοκληρωτικής και βίαιης Χρυσής Αυγής, ο μπρουταλισμός των μελών της και η γελοιότητα των στρατοχωροφυλακίστικων ιαχών τύπου «εγέρθητου», σε συνδυασμό με τον λόγο μίσους της οργάνωσης και τις απειλές εναντίον δημοσιογράφων, έστρεψαν τα βλέμματα εναντίον της καθαρόαιμης φασιστικής βίας κατά εργαζομένων στον Τύπο. Ωστόσο, σημαντικές είναι οι απειλές βίας και τα βίαια επεισόδια που έχουν προέλευση το άλλο άκρο, έναν ασαφή χώρο που κινείται στην περιοχή του ακροαριστερού - αντιεξουσιαστικού χώρου. Δυο φορές το τελευταίο διάστημα κυκλοφόρησαν εκτεταμένα αφίσες στις οποίες επικηρύσσονταν δημοσιογράφοι, με τα ονόματα, τις ιδιότητές τους και τις φωτογραφίες τους! Πριν από λίγες μόλις μέρες εδάρη στα Εξάρχεια ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός, επειδή αυτοί που του επιτέθηκαν τον πέρασαν για «επικηρυγμένο» δημοσιογράφο, ο οποίος του έμοιαζε φυσιογνωμικά! Και φυσικά, αν μπείτε στο Ιντερνετ, θα δείτε ότι το μίσος και οι απειλές ξεχειλίζουν σε σάιτ με αδιαφιλονίκητα ακροαριστερή - αντιεξουσιαστική ταυτότητα.

Το δυστύχημα είναι ότι τη ρητορική του μίσους υποδαυλίζουν και οι δήθεν προοδευτικές τοποθετήσεις που θεωρούν ότι όσες δημοσιογραφικές φωνές δεν συμφωνούν με τις εκάστοτε θέσεις της «επανάστασης» είναι ενεργούμενα, διαπλεκόμενοι, πουλημένοι ή και «εργοδοτικοί». Για την κουλτούρα του μίσους ο εχθρός είναι η διαφορετική άποψη, που προσεγγίζεται με όρους συνωμοσιολογίας. Ολα αυτά, βεβαίως, δεν μπορεί να είναι αριστερά. Είναι βάρβαρα και φασιστικά. Ο,τι κι αν νομίζουν πως είναι οι κήρυκες του μίσους - και οι βίαιοι μπράβοι τους.