Λίγη διανοητική ειλικρίνεια

Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr, 12.5.12
Τα κόμματα τα οποία στήριξαν την κυβέρνηση Παπαδήμου καμώνονται πως θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Για ποιόν όμως λόγο; Για να εφαρμοστεί κάτι του οποίου η απόρριψη έγινε σημαία από τον αριστερό συνασπισμό κατά τη διάρκεια όχι μόνο της προεκλογικής εκστρατείας αλλά και πριν από αυτόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ καμώνεται ότι θα μπορούσε με μια κυβέρνηση της αριστεράς –οι προϋποθέσεις για την οποία δεν υπάρχουν –να οδηγήσει την Ευρώπη με την θέλησή της σε άλλους όρους σε σχέση με τη δανειοδότησή μας παρ ότι ο δανειστής βάζει πάντα τους όρους, αυτό το γνωρίζουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν περάσει την πόρτα μιας τράπεζας για να δανειστούν. Δάνεια που να περιλαμβάνουν όρους  με πρωτοβουλία του δανειζόμενου δεν υπάρχουν παρά μόνο αν το θελήσει ο δανειστής. Εδώ είμαστε. Ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνεις την ψήφο σου για ένα άλλο πλαίσιο δανεισμού, αυτό δεν καθορίζεται από την ψήφο σου, ακόμα και να το χρέος μας είναι πλέον διακρατικό.

Στο τραπέζι, στην κάλπη κάθεται και ένας αόρατος τρίτος, ο πολίτης της χώρας ή ακόμα χειρότερα των χωρών που σε δανείζουν. Αν αποφασίσεις να βάλεις εσύ αποκλειστικά τους δικούς σου όρους πχ διαγράφοντας το χρέος δηλαδή στερώντας του τον βασικό λόγο για τον οποίο σε δάνεισε τότε πολύ απλά δεν θα συνεχίσει να σε δανείζει, να σου δίνει χρήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές του Ιουνίου με ένα ποσοστό το οποίο του επιτρέπει να κυβερνήσει ακόμα και μόνος του με ανοχή των άλλων, διασφαλίζοντας πάνω από 120 έδρες. Και μετά; Από τα 30 δις της σύμβασης που πρέπει να πάρει η Ελλάδα 23 προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και 7,5 για μισθούς και συντάξεις. Ποιά πρόταση του προγράμματος του θα αντιμετωπίσει την έλλειψη αυτού του ποσού; «Είναι…» είπε ο κ Τσίπρας χθες μετά τη συνάντηση με τον Βενιζέλο «σαν να μην κατάλαβαν το μήνυμα της κάλπης». Μπορεί να το κατάλαβαν αλλά να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς μέσα στην ΕΕ και φυσικά ούτε ο κ Τσίπρας μπορεί και θα το καταλάβει το αργότερο μετά τις 17 Ιουνίου.

Από την άλλη μεριά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φοβούνται επίσης να κυβερνήσουν χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας ότι «αυτοκτονώντας μαζί» θα κάνει την αυτοκτονία πιο εύκολη. Αλλά το θέμα είναι να πείσουν. Να πείσουν αυτούς που τους έρχονται οι νέες περικοπές των συντάξεων ότι θα «πειράξουν»τη μεγάλη περιουσία, θα οδηγήσουν τους εφοπλιστές σε κάποιου είδους συμμετοχή στα βάρη της χώρας που απολαμβάνουν δωρεάν θα κλείσουν  επιτέλους τη συμφωνία με την Ελβετία που δεν βιάζονται να κλείσουν. O ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πάρει μέρος σε μία κυβέρνηση που θα συνεχίσει να εφαρμόζει απαράλλαχτο το μνημόνιο. Αν τα δυο πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα θεωρούν ότι η συμφωνία του Φεβρουαρίου δεν αλλάζει στα βασικά της σημεία – κάτι που το πιστεύει και ο γράφων- τότε το μόνο που μένει είναι μία κυβέρνηση χωρίς τον Τσίπρα. Αλλιώς, μπορούν να στείλουν μια νέα επιστολή στην Ευρώπη ότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν τα όσα υπέγραψαν για λογαριασμό της χώρας μας.

Και έπειτα η ελίτ (αυτή που δεν υπάρχει). Δεν φτάνει η άρχουσα τάξη της χώρας να πιέζει να σχηματισθεί όποια κυβέρνηση χωρίς να παίρνει υπόψιν της το εκλογικό αποτέλεσμα. Η επιχειρηματική, πολιτική και πανεπιστημιακή ελίτ της χώρας ούτε πρόβλεψε, ούτε συνέβαλε στη σωστή διαχείριση και ούτε αντέδρασε πολιτικά στην όξυνση της κρίσης. Το να προσπαθεί σήμερα να πανικοβάλλει όλους τους άλλους επειδή είναι η ίδια πανικόβλητη δεν προσφέρει την παραμικρή υπηρεσία στον τόπο που χρειάζεται μια νέα αρχή. Οι επόμενες εκλογές μπορεί να βοηθήσουν σε αυτήν αν ο διάλογος πριν από αυτές γίνει με περισσότερη διανοητική ειλικρίνεια.