Γιατί η ΔΗΜΑΡ

Του Ριχάρδου Σωμερίτη,http://www.metarithmisi.gr, 17.4.12

Λύσσαξαν (κυριολεκτικά) για πρόωρες εκλογές και το πέτυχαν: θα γίνουν, το ξέρετε, στις 6 του Μάη. Και ό,τι ήθελε προκύψει. Πάντως, το κυρίως ζητούμενο δε φαίνεται πιθανό να προκύψει. Και αυτό είναι μια αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που, με βάση ένα δεσμευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, θα  στηρίξει σταθερά μια νέα κυβέρνηση. Η πιο πιθανή δυνατότητα είναι έτσι μια νέα συμπαράταξη Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, αν φυσικά και οι δύο μαζί εξασφαλίσουν 150 συν κάτι έδρες στη νέα Βουλή. Λύση Σαμαρά-Καμμένου με την προσθήκη του Καρατζαφέρη, αν επιπλεύσει, θα προϋπέθετε και από τους τρείς συνιδιοκτήτες της σεισμόπληκτης δεξιάς πολυκατοικίας μια θρασύτατη επίδειξη κυνισμού, τόσο πολύ οι μεν έχουν βρίσει τους δε. Το ίδιο θα προϋπέθετε και μια συμμαχία Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ, αλλά με βάση το προηγούμενο της κυβέρνησης Παπαδήμου, αυτό μπορεί να “περάσει” πιο εύκολα, αν μάλιστα θυσιαστούν ορισμένα πρόσωπα φορτωμένα με κάθε λογής θανάσιμες αμαρτίες.

Θα έφταναν όμως τα κουκιά; Η απάντηση θα δοθεί στις 6 του Μάη. Αν δεν φτάνουν, θα βρεθεί η ΔΗΜΑΡ σε δύσκολη θέση. Και στην ίδια θέση θα βρεθεί -αλλά αυτό σήμερα δε φαίνεται πιθανό- αν προκύψει αριθμητικά από τις εκλογές δυνατότητα κυβέρνησης ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ. Αλλά με ποιό πρόγραμμα;

Η απάντηση είναι δοσμένη: ως προς την ουσία, το μνημόνιο Β΄. Όχι μόνο γιατί το “έχουμε” υπογράψει και το ψήφισε η απερχόμενη Βουλή, αλλά και γιατί, σοβαρός άνθρωπος που να ισχυρίζεται ότι μπορούμε εθνοπρεπώς να το παρακάμψουμε, δεν πρέπει να υπάρχει. Ορισμένες βελτιώσεις μπορεί να υπάρξουν αν ανατραπούν οι σημερινές δεξιές πλειοψηφίες που κυβερνούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και -ασφαλώς λιγότερες- αν η όποια δική μας κυβέρνηση αποφασίσει επιτέλους κάποια δικαιοσύνη στην κατανομή των τεράστιων θυσιών.

Εκλογές μόνον εδώ μπορούν να κρίνουν αν θα διαλέξουμε τη δραχμή και τη μετωπική σύγκρουση με το σύνολο των δανειστών μας, με βάση το θεώρημα τού “δεν πληρώνω”. Ηρωικό αυτό, μόνο που τα όπλα για μια τέτοια μετωπική σύγκρουση βρίσκονται στα χέρια των άλλων και όχι στα δικά μας.

Συνεπώς: δεν είναι βέβαιο ότι οι εκλογές θα οδηγήσουν σε λύσεις και αυτό που λέει ο Αντωνάκης Σαμαράς -για λόγους προσωπικής φιλοδοξίας- μπορεί να επαληθευτεί· να έχουμε δηλαδή και δεύτερο εκλογικό γύρο, με ό,τι αυτό σημαίνει κάτω από τις σημερινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Που περιλαμβάνουν και τον κίνδυνο αν όχι εκτροπής, τουλάχιστον εκτροπών.

Υπαρξιακό έτσι το ερώτημα: ψηφίζουμε στις 6, ΠαΣοΚ ή Νέα Δημοκρατία, γιατί σε αυτήν την επιλογή οδηγεί ο αντικειμενικός εκβιασμός που μας οργάνωσαν με μόνη προσφερόμενη (χλωμή) ελπίδα κάποιες μικροβελτιώσεις στην εφαρμογή της δανειακής σύμβασης;

Πιστεύω ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, είτε νικήσει ξανά, αλλά με τεράστιες φθορές, ο δικομματισμός, είτε όχι. Και αυτός ο δρόμος προσφέρεται από τη ΔΗΜΑΡ. Με διάφορα “αν” όμως.

Ότι δεν θα γκρεμίσει κάθε γέφυρα συμπαράταξης με την ευρύτερη κεντροαριστερά.

Ότι οι συνδυασμοί της θα είναι πεντακάθαροι και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τα πιστεύω τους.

Ότι δεν θα υποκύψει ούτε μια στιγμή στην αναρχοαριστερή πολιτική “ιδεολογία” του Σύριζα.

Ότι δεν θα ξεχνάει ποτέ τα ιδανικά χωρίς να παραγνωρίζει την πραγματικότητα.

Όλα αυτά είναι δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα. Μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα μας. Αν η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην προσεχή Βουλή είναι ισχυρή, αλλά και αν με νέες εκλογές τεθεί το πρόβλημα της κεντροαριστεράς σε νέες βάσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους δέχτηκα την τιμητική πρόταση της συμμετοχής μου (αναγκαστικά, για λόγους προσωπικής συμβολής) στην εκλογική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος