«Ενα εκατοστό ευθύνης»

 Tης Χριστίνας Κοψίνη, Καθημερινή, 15.11.11

Aποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με τα κλινοσκεπάσματα του χώρου κράτησης. Τα κατάφερε. Σε Τμήμα της Πάτρας. Ετών 32, με παιδί 10 μηνών. Αγαμη. Εκλεψε δύο μπλουζάκια. Πιθανότατα τοξικομανής. Ισως να τα μεταπωλούσε. Δεν πρόλαβε. Η λεία επιστράφηκε. Οι αρχές έκαναν καλή δουλειά. Ομως, ενίοτε οι συλληφθέντες αυτοκτονούν. Ακόμη και οι μητέρες. Δυστυχώς, η κάμερα δεν είχε επισκευαστεί και η συλληφθείσα δεν παρακολουθείτο. Αλλωστε, δεν υπήρχε κανένας λόγος γι’ αυτό, αφού ήταν ήδη έγκλειστη...

Σας φαίνεται το θέμα μελό; Δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα. Ακούγεται μελό το ενδεχόμενο να ζήσουμε ένα Γιάννη Αγιάννη στους Αθλιους του Ουγκώ να καταδιώκεται για ένα καρβέλι ψωμί. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο πιο συναρπαστική από τα κλασικά μυθιστορήματα. Μπορεί να γίνει και θλιβερή αν αναλογιστεί κανείς τι σημαίνει αυτό το μέγεθος των 920.000 ανέργων που κατέγραψε η ΕΛΣΤΑΤ τον Αύγουστο. Τι σημαίνει σε οικογενειακό αδιέξοδο να είναι απλήρωτος ο πατέρας 3-4 μήνες. Τι σημαίνει να βλέπεις τα πτυχία στον τοίχο και να μη βρίσκεις δουλειά ούτε σε μπουφέ. Φαίνεται ακραία η εικόνα, αλλά μόλις χθες με αυτή την παγωνιά, συνάδελφοι σε μεγάλη εβδομαδιαία εφημερίδα δούλευαν χωρίς αναλώσιμα και θέρμανση, γιατί δεν είχε πληρωθεί η ΔΕΗ.

Σε άλλη ημερήσια, παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες και με τη δική τους καθημερινή προσπάθεια διατηρούν εν ζωή το έντυπο στα περίπτερα. Σε τηλεοπτικό σταθμό υπάρχουν τεχνικοί που είναι απλήρωτοι από το καλοκαίρι. Και στην ιστορική «Απογευματινή», οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στον δρόμο χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς δεδουλευμένα. Υπάρχουν και τα ηπιότερα δράματα. Οπως για παράδειγμα στην άλλοτε κραταιά ΣΕΛΜΑΝ, όπου μόλις προχθές οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε 25% μείωση ή αναστολή της λειτουργίας για 6 μήνες.

Αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά σε προσωπική κλίμακα γι’ αυτόν που θα βγει χαμένος από την κρίση και για όλους τους υπόλοιπους που έχουν ή έχουμε οικονομικές και συναισθηματικές αντοχές και πρέπει να διαμορφώσουμε νησίδες αλληλεγγύης; Ναι, ύστερα από 15 μέρες συλλογικής αγωνίας, έχουμε πρωθυπουργό. Αλλά πώς μεταφράζεται αυτό για τη ζωή του ανθρώπου που απολύεται και δεν βρίσκει δουλειά στα 55 του; Που ακόμη κι αν έχει ακίνητα, αυτά τα ενοχοποιημένα σπίτια, είναι εγκλωβισμένος στη δίνη μιας αγοράς που δεν λειτουργεί;

«Ενα εκατοστό προσωπικής ευθύνης ισοδυναμεί με ένα μέτρο κοινωνικής συνεννόησης» είπε χθες ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Σύμφωνοι. Ηδη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αναλάβει χιλιόμετρα ευθύνης. Αλλά οι πολιτικοί και τεχνοκράτες αντιλαμβάνονται ότι κάθε λέξη τους, κάθε μέτρο που αποφασίζουν έχει πολλαπλασιαστική επίπτωση στις ζωές των ανθρώπων; Γιατί η κάμερα δεν λειτουργούσε και η αποτοξίνωση σε αυτή τη χώρα έχει καταντήσει υπόθεση καθαρά ιδιωτική.